گرانی و کمبود دارو و صف های طولانی در مراکز درمانی باری مضاعف بر دوش مستمری بگیران کم درآمد است که با وجود پرداخت بیمه تکمیلی، حتی در مراکز خصوصی بیمه اجتماعی از درمان مناسب محروم هستند.
مشکلات درمان مستمری بگیران تامین اجتماعی
در سی سال گذشته نه تنها متن قانون تکلیفی و مشخصات آن به هیچ وجه اجرا نشده است (نه از درمان مستقیم رایگان و نه از خرید درمان غیر پولی و همچنان رایگان از تامین اجتماعی) همچنین در مورد سطح خدمات درمانی ارائه شده بیمه شدگان به ویژه مستمری بگیران نیز در همین چند مرکز املاک سازمان تامین اجتماعی کاهش می یابند. به طوری که امروز مستمری بگیری که میلیون ها تومان در صندوق درمان سازمان برای سی سال خدمت پس انداز کرده است، هر ماه دو درصد هزینه درمان را جداگانه پرداخت می کند و چند ده هزار تومان هم برای بیمه اضافی می پردازد، اما وقتی به خصوصی مراجعه می کند. مركزی مثل بیمارستان میلاد تهران با رنج این بیماری باید ساعت ها منتظر بماند تا ابتدایی ترین و سرپایی ترین خدمات درمانی را دریافت كند. برای درمان تخصصی و تکمیلی چاره‌ای جز مراجعه به مراکز درمانی دولتی و خصوصی ندارد و حتی در آنجا باید مدت‌ها منتظر بماند تا پس از چندین ماه انتظار بیمه تکمیلی به او برسد، فقط در صورتی که مراکز درمانی مختلف قبول کنند. بیمه اضافی و غیره. برو
در این سال ها به دلیل گرانی داروها و کمبود آنها، مشکلات درمانی مستمری بگیران سازمان های تامین اجتماعی بسیار حادتر شد. هنگامی که داروهای بسیار ساده مانند داروهای پرکاری تیروئید، آنتی بیوتیک ها و داروهای کلسترول در داروخانه های شهرهای مختلف در دسترس نیستند یا به سختی یافت می شوند، مستمری بگیر از اولین نیازهای درمان با کیفیت محروم می شود. و این تمام داستان نیست. موضوع برخورد با مستمری بگیران جنبه نگران کننده دیگری نیز دارد: نامناسب بودن مراکز املاک سازمان، ازدحام بیش از حد آنها و نامناسب بودن خدمات ارائه شده.
به راستی چرا سی سال پس از تصویب قانون تکلیفی به این نقطه رسیده ایم؟ نقش سازمان تامین اجتماعی و مدیران متوالی آن در این محرومیت چیست و امروز یک کارگر بازنشسته برای برخورداری از خدمات درمانی با چه مشکلاتی مواجه است؟
بیمه تامین اجتماعی «ناکارآمد» است.
علی اکبر عیوضی (دبیر کانون بازنشستگان کارگری استان تهران) در این خصوص به ایلنا می گوید: درمان رایگان یکی از خدماتی است که تامین اجتماعی موظف به ارائه آن به بیمه شدگان است. کارگر از بدو استخدام تا روز بازنشستگی سی درصد حق بیمه ماهانه را پرداخت می کند که نه / بیست و هفتم آن قسمت درمانی است. بنابراین سازمان موظف است به صورت مستقیم یا غیرمستقیم نسبت به درمان رایگان بیمه شده اقدام نماید. در واقع ارائه خدمات درمانی غیرمستقیم در مراکز دولتی و خصوصی به صورت رایگان از تعهدات قطعی سازمان تامین اجتماعی است. اکنون نه تنها سازمان در بحث درمان غیرمستقیم کوتاهی می کند، بلکه سطح کیفی و کمی خدمات درمان مستقیم در مراکز خصوصی نیز کاهش چشمگیری داشته است. این شرایط بیمه شده را مجبور به روی آوردن به بیمه تکمیلی کرده است که به معنای پرداخت از جیب بیمه شده به دلیل بی اثر بودن نگرش سازمان بیمه است.
به گفته وی، امروزه به نظر می رسد بیمه درمان تامین اجتماعی به رحمت خدا سپرده شده و متولی ندارد زیرا وقتی بیمه شده به مرکز درمانی مستقیمی مانند بیمارستان میلاد مراجعه می کند، باید هشت یا نه ساعت منتظر بماند تا خدمات، خدمات دریافت کند. که اصلا ارائه نمی شود و هرگز رضایت بخش نیست.
به گفته عیوضی، وعده های درمانی عملی نشده است. همه چیز به شعار مربوط می شود و آن این است:
مدیرکل تامین اجتماعی چندی پیش مصاحبه ای انجام داد و گفت که با مراکز درمانی دولتی هماهنگ شده ایم تا مستمری بگیران بالای 60 سال بتوانند ویزیت و خدمات رایگان دریافت کنند. این وعده نیز محقق نشد; هیچ یک از بیمارستان های دولتی چنین کاری انجام نمی دهند و به بازنشستگان بالای 60 سال خدمات رایگان ارائه نمی دهند. قرار نیست وقتی بعد از سی سال بازنشسته می شوید و همچنان 2 درصد برای درمان بر اساس هنر پرداخت می کنید. 89 قانون تامین اجتماعی وقتی به هر مرکز درمانی مراجعه می کنید ساعت ها معطل می شوید و هنوز خبری از درمان رایگان نیست! در این شرایط یا مجری تامین اجتماعی هیچ اختیار و نظارتی بر مراکز درمانی حتی خصوصی ندارد و یا مسئولان تامین اجتماعی ناکارآمد هستند.
حتی استفاده از بیمه تکمیلی آسان نیست. این فعال صنفی بازنشستگان توضیح می دهد: زمانی که مستمری بگیر به مراکز درمانی مراجعه می کند و می خواهد از بیمه تکمیلی استفاده کند، ابتدا باید بیمه پایه برای استفاده از بیمه تکمیلی مشخص شود. معمولا چهار ماه طول می کشد تا تامین اجتماعی حق بیمه پایه را پرداخت کند، برای بیمه تکمیلی سه ماه طول می کشد تا حق بیمه را پرداخت کند. در نتیجه، مستمری بگیر باید هفت ماه صبر کند تا بخشی از پول خود را برای درمان دریافت کند.
وضعیت شهرها خیلی بدتر است
این وضعیت مستمری بگیران استان تهران است. فرض کنید یک کارگر بازنشسته در شهرهای محروم مانند ایرانشهر در سیستان و بلوچستان یا کرمانشاه و بانه و سقز در استان های غربی می خواهد از خدمات درمانی مستقیم در مراکز خصوصی تامین اجتماعی استفاده کند. اساساً آیا در شهری که شما زندگی می کنید مرکز درمانی املاک وجود دارد؟ در بهترین حالت، آیا در فاصله 200 یا حتی 300 کیلومتری بیش از یک کلینیک عمومی ساده وجود دارد و آیا این مستمری بگیر که ممکن است از بیماری های مختلف رنج می برد، بتواند به طور رایگان درمان شود؟
این مستمری بگیر در بهترین حالت باید درد و هزینه سفر را تحمل کند، به شهرهای بزرگ استان های همجوار برود، فرانشیز و هزینه های درمانی کامل را بپردازد و حداقل پنج تا شش ماه منتظر بماند تا بیمه گر قسمت کوچکی را ترتیب دهد. از صورت حساب های پزشکی او ; مابقی هزینه ها را باید از جیب خودت پرداخت کنی، به اضافه همه هزینه های رفت و آمد و اقامت و خیلی چیزهای دیگر؛ و آیا این شرایط با اصل 29 قانون اساسی و قانون بیمه های اجتماعی اجباری سازگاری دارد؟