20 درصد از مردم سوریه از رژیم فعلی حمایت می کنند، در حالی که اکثریت 50 درصد خواهان تغییر اساسی در رژیم فعلی هستند. آنها توسط هیچ یک از رسانه های مخالف سوری نوشته نشده اند، بلکه توسط نویسنده RT، تبلیغات بین المللی کرملین، یک تحلیلگر سیاسی مستقر در مسکو و منتقد مکرر بشار اسد، متحد روسیه، نوشته شده اند. با این حال، او همیشه مراقب است که بر مشروعیت رئیس جمهور سوریه تأکید کند.
نیولاینز در مقاله ای به قلم دن ویلکوسکی دان می نویسد: «با خواندن مطبوعات مسکو و جاهای دیگر، می توان متوجه شد که پوتین محدودیت هایی برای حاکم دمشق دارد.
در ادامه آمده است که 20 درصد از مردم سوریه از رژیم فعلی حمایت می کنند، در حالی که اکثریت 50 درصد خواهان تغییر اساسی در رژیم فعلی هستند. آنها توسط هیچ یک از رسانه های مخالف سوری نوشته نشده اند، بلکه توسط نویسنده RT، تبلیغات بین المللی کرملین، یک تحلیلگر سیاسی مستقر در مسکو و منتقد مکرر بشار اسد، متحد روسیه، نوشته شده اند. با این حال، او همیشه مراقب است که بر مشروعیت رئیس جمهور سوریه تأکید کند.
اکنون سؤال این است که آیا تفسیر انتقادی رامی شاعر ناامیدی روسیه از اسد را روشن می کند؟ حداقل ویتالی ناوکین، محقق روسی، آشکارا به این فکر می کرد که آیا این شاعر از طریق این کار پیامی به کرملین می فرستد.
این شاعر در مورد روزنامه محبوب روسی “فردا” می نویسد. از آنجا مقالات او به عربی ترجمه و در RT منتشر می شود. انتقاد نویسنده از دمشق مطابق با آنچه توسط دیپلمات‌ها و گزارش‌های رسانه‌های روسیه پیشنهاد شده است و با ویژگی‌های کلیدی استراتژی روسیه در سوریه همخوانی دارد. هدف شاعر حداکثر گرایی اسد است. امتناع اسد از شرکت در مذاکرات صلح، که مستلزم امتیازات کوچک است، به معنای رفتار با همه مخالفان به عنوان تروریست و لفاظی های تحریک آمیز اوست. این شاعر مدعی است که این تمایلات با تلاش های روسیه برای پایان دادن به جنگ در سوریه از طریق راه حل های پیشنهادی سازمان ملل و در نتیجه نگه داشتن سوریه در وضعیت اسفباری در تضاد است. از سوی دیگر، ناسازگاری اسد، مسکو را از بهره مندی کامل از منافع اقتصادی و سیاسی کارزار نظامی خود باز می دارد.
هرگاه شاعر اسد او را مورد خطاب قرار می دهد، رسانه های عربی از خاورمیانه گرفته تا المدون و دیگران این را نارضایتی از مقامات روسی می نامند. حتی وقتی موقعیتش در مه است. بیشتر گزارش ها می گویند که او مشاور وزارت خارجه روسیه است، در حالی که برخی دیگر می گویند او با وزارت دفاع یا کرملین ارتباط دارد.
دسامبر گذشته، طی یک مکالمه در واتس اپ، به شاعر فشار آوردم که دقیقاً در کجا به عنوان مشاور کار می کند، در وزارت خارجه، وزارت دفاع یا کرملین. وی پاسخ داد: در نهادهای خارجی که با سیاست خارجی سروکار دارند فعال است. این یک بیانیه مرموز بود که می توانست برای هر سه نهاد دولتی صدق کند.
سابقه شخصی این مهاجر فلسطینی – سوری او را به نامزدی ایده آل برای انتقال پیام های مسکو به رهبر سوریه تبدیل می کند. این شاعر در دهه 1970 مربی سوارکاری برادر و خواهر بزرگ بشار اسد بود و بشار را از کودکی می شناخت.
نائومکین محقق روسی در دسامبر 2019 در مقاله ای درباره خاورمیانه می نویسد: “به سختی کسی قادر خواهد بود به این سوال که شاعر رامی به عنوان فرستاده کرملین عمل می کند پاسخ دقیق بدهد.” شاعر از پاسخ دادن به سوال من در مورد صحبت کردن اجتناب کرد. از طرف دولت روسیه، یا نه، گفت: “من دوستانی در همه نهادهای سیاست خارجی دارم.” خاستگاه شاعر، انتقادات او از سیاست روسیه و یادآوری تحقیرآمیز او مبنی بر اینکه رژیم اسد بقای خود را مدیون روسیه است به پذیرش او در مطبوعات عرب به عنوان سخنگوی مسکو کمک کرد. اگر مقامات روسیه بخواهند این تصور را اصلاح کنند، آیا RT انتشار مقالات او را متوقف خواهد کرد؟
RT در یک تیتر در نوامبر 2019 که توسط این شاعر نوشته شده بود، نوشت: «سوریه آبستن جایگزین هایی است، نه وراثت عقیم شده است». شاعر با همان سبک پر سر و صدا، اسد را به تحقیر روند صلح به رهبری سازمان ملل متهم می کند و استدلال می کند که رئیس جمهور باید تصویب قانون اساسی جدید را برای نجات سوریه از نابودی تسهیل کند.
این مقاله پس از آن منتشر شد که دور دوم مذاکرات قانون اساسی تحت حمایت سازمان ملل در ژنو بی ثبات بود. عمدتاً به این دلیل که هیئت رژیم سوریه دائماً از موضوع منحرف می شد و در مورد موضوعاتی مانند مبارزه با تروریسم صحبت می کرد. تمرکز مذاکرات صلح بر تدوین قانون اساسی ممکن است در ابتدا عجیب به نظر برسد، زیرا 90 درصد جمعیت سوریه فقیر هستند، یک سوم آنها آواره داخلی هستند و میلیون ها نفر در سراسر جهان پراکنده هستند. در واقع، دیپلماسی روسیه این پویایی را برای دستیابی به یک انتقال سیاسی آرام که رژیم را دست نخورده باقی می گذارد، پیش بینی می کند.
روند صلح بین‌المللی در سوریه حول قطعنامه 2254 شورای امنیت سازمان ملل متحد می‌چرخد، قطعنامه‌ای که در سال 2015 به تصویب رسید و گام‌های روشن به سوی انتقال سیاسی که در بیانیه ژنو 2012 مشخص شده بود را تأیید می‌کند. با اصلاح قانون اساسی و سپس انتخابات آزاد و عادلانه چند حزبی. در زمان پذیرش قطعنامه 2254 که نتیجه جنگ نامعلوم بود، مفهوم گذار سیاسی به عنوان پایان دیکتاتوری اسد به طور گسترده ای شناخته شد. با این حال، طی چند سال آینده، حمایت نظامی روسیه و ایران به اسد اجازه داد تا مواضع مخالفان را یکی پس از دیگری پس بگیرد و رژیم خود را تحکیم کند.
با توجه به این واقعیت ها، در اوایل سال 2018، روسیه پیشنهاد ایجاد کمیته ای برای اصلاح قانون اساسی سوریه را داد. ابتکار کمیته قانون اساسی در اواسط سال 2019 توسط سازمان ملل تحت نظارت قرار گرفت و از آن زمان در قلب گفتگوهای مورد حمایت سازمان ملل برای پایان دادن به جنگ بوده است. وی با توجه به اصلاحات قانون اساسی به عنوان نقطه شروع قطعنامه 2254 شورای امنیت، با نادیده گرفتن تشکیل یک نهاد انتقالی، قطعنامه شورای امنیت را رد کرد. این بدان معناست که رژیم سوریه احتمالاً کسی است که هرگونه تغییر در قانون اساسی را تأیید می کند، سپس انتخابات را سازماندهی می کند و یک انتقال سیاسی را آغاز می کند تا اسد در قدرت بماند.
پایه های قانون اساسی جدید مانند پلی است که ساختارهای کنونی رژیم از روی آن به سوی سوریه جدیدی که همه مردم سوریه را در بر می گیرد، حرکت می کند. این شاعر در 20 اکتبر سال گذشته نوشت: این نه به معنای پایان نقش دولت امروز است و نه به معنای انتقال قدرت به مخالفان سوری. چیزی که طرف های درگیر نمی فهمند. لازم به ذکر است که ششمین دور مذاکرات کمیسیون قانون اساسی برگزار شد. مذاکرات بدون توافق در مورد تاریخ جلسه بعدی پایان یافت، چه رسد به برخی از موضوعات اصلی.
بیهودگی این جلسات را می توان از یک سو تا حد زیادی دنبال کرد. اسد در آستانه اولین نشست کمیته قانون اساسی در ژنو در پاییز 2019 در مصاحبه ای تاکید کرد که دولت سوریه بخشی از مذاکرات نیست و هیئت او صرفا نماینده دیدگاه های دولت است. از آن زمان، تیم رژیم همواره ظواهر غم انگیز وطن پرستانه را بر هرگونه سازش در متن قانون اساسی ترجیح داده است. این برای دیپلمات های روسی که ابتکار کمیته قانون اساسی را رهبری کردند ناامید کننده است. مهمتر از آن، روسیه برای تبدیل پیروزی نظامی خود به دستاوردهای اقتصادی و سیاسی پایدار به یک توافق صلح با حمایت سازمان ملل نیاز دارد.