عطاءالله مهاجرانی در روزنامه اعتماد نوشت: اگر موضوع حجاب را امر به معروف و نهی از منکر تعریف کنیم چطور؟
اگر جوانی را تحریم کرده ایم، بگوییم فرزند یا خواهر یا برادر خودمان، و پاسخ مناسبی ندیده ایم یا نشنیده ایم؟ اگر ما اصرار داشتیم و طرف بر دنده کینه افتاد و اصل دین و دین را انکار کرد؟! یعنی او را از بی اعتنایی یا تفریط به انجام یک امر یا حکم دینی، به انکار ضروری دین رسانده ایم! به همین دلیل در امر به معروف و نهی از منکر به موقعیت و مناسبت و اثر توجه شده است.
کاری نکنیم که هرکس نسبت به احکام دینی سهل انگاری، تنبلی یا بی اعتنایی کند، به انکار ضروری دین گرایش پیدا کند.
چرا از پاپ کاتولیک تر و در امر به معروف و نهی از منکر از پیامبر پیامبرتر شده ایم؟! آیا گره تساهل را که به راحتی باز می شود گره زده ایم و مشکل را به مشکل و سپس به بحران تبدیل کرده ایم؟
نکته بسیار جالبی که در آموزه های دینی ما و همچنین در فرهنگ و ادبیات ملی و ایرانی ما در مورد رفتار زنان و البته مردان وجود دارد، نه تاکید بر پوشش که امری بیرونی است، بلکه توجه و تأکید بر « شرم و حیا» که یک کار درونی است. قرآن کریم از تعبیر «لباس تقوا» استفاده می کند، لباس تقوا مانند پوشش روح است نه پوشش بدن.
مرحوم تنکبانی در کتاب قصص العلماء شیخ حسن نقل می کند که شیخ جعفر می فرمود: «نیمه شعبان یا وقت نماز و اهل بیت و همسایگان!» ایشان را برای بیدار شدن صدا می کرد. نماز می گفت: «به در خانه ای که خانه من بود می آمد و مرا صدا می کرد که برخیز، افتادم و گفتم: وای بر خدا! یعنی دعا می کنم به خود بیاید!» مگر نه این است که دین و احکام دینی در واقع بال پرواز انسان به سوی کمال است؟ کمال و عظمت و قصد تقرب به خداوند متعال که منشأ آن است همه خوبی ها و زیبایی ها با زور، خشونت و بدخواهی به دست نمی آید.