از زمان اعلام خبر حضور ریکاردو ساپینتو در استقلال، انتشار عکس ها و فیلم هایی از دوران مربیگری وی در تیم های مختلف ساپینتو چهره ای عصبی و خلقی را به تصویر کشیده است. آنقدر که ریکاردو وقتی وارد تهران شد فقط سعی کرد جلوی دوربین عکاسان ورزشی لبخند بزند!
پایان عملکرد مربی که با عکسبرداری تحریک آمیز همراه بود اما فرصتی برای حمله ریکاردو فراهم کرد; در حالی که این مربی هنوز در باشگاه استقلال جا نیفتاده است، تعداد زیادی از پیشکسوتان استقلال به او حمله کرده اند.
نسخه ساپینتو هنوز به تهران نرسیده بود، انگار چندین شکست متوالی در لیگ متحمل شده و استقلال سقوط کرده است!
با این حال هیچکس نمی داند مربی پرتغالی چگونه کار می کند و برای استقلال چه در نظر دارد. حتی آجورلو هم که او را به ایران آورده نمی داند ساپینتو چه توانایی هایی در زمینه مربیگری دارد…
ساپینتو که از سال 2010 مربیگری می کند، تا به امروز در تمام فصول فوتبال تیمی بوده و بیکار نمانده است. او اگرچه کارنامه درخشانی ندارد، اما قهرمان جام بلژیک و شوالیه در همین لیگ در فهرست جوایز خود است.
اما در دنیای مربیگری چه انتظاری از ساپینتو داریم؟ آیا او باید خالق لحظات ناب فرگوسن در منچستریونایتد باشد یا مانند گواردیولا در من سیتی بدرخشد؟ اگر چنین است؛ پس چرا در انتخاب مربی خارجی به در و دیوار می زنیم و مورینیو و گواردیولا را به ایران نمی آوریم؟!
لازم نیست ساپینتو در استقلال یک ابرقهرمان باشد. در حال حاضر اطلاعات کمی در مورد او وجود دارد. درست مثل روزهای اول که استراماچونی سرمربی استقلال شد و کمتر کسی او را می شناخت، اما رفتن از استقلال برای خیلی ها درد و حیف بود. آنقدر که از این مربی ایتالیایی به عنوان یک چهره مرده یاد می شود!
به نظر می رسد وقتی کار ساپینتو هنوز شروع نشده و رقابت های لیگ هنوز شروع نشده، برای حمله به ریکاردو ساپینتو و تبدیل نسخه او در فوتبال ایران خیلی زود است. اینطور نیست؟