استقلال همچنان به بی نظیری خود در رقابت های لیگ برتر ادامه می دهد. این تیم در هفته هفدهم لیگ موفق شد در دیداری سخت و دشوار با یک گل از سد ذوب آهن بگذرد و با 41 امتیاز فاصله سه امتیازی خود را با پرسپولیس دوم جدول رده بندی حفظ کند. این هفدهمین بار در این فصل لیگ برتر بود که استقلال شکست ناپذیر بود و مهمتر از آن دوازدهمین برد خود را جشن گرفت. استقلال تنها دارنده عدد ارزشمند “صفر” در جدول امتیازات است که از تعداد شکنان خود جلوتر است. نتیجه این 17 هفته این است که تیم با 12 برد و 5 تساوی در صدر جدول باقی می ماند. طبق آمار 17 بازی بدون باخت بهترین رکورد شکست ناپذیر استقلال در تاریخ لیگ برتر است. فرهاد مجیدی نیز در دیدار مقابل ذوب آهن رکورد جالبی را به نام خود ثبت کرد که او را بالاتر از مربیانی چون امیر گله نوی، یحیی گل محمدی و حتی برانکو ایوانکوویچ قرار داد. داستان کسب صد و بیش از صد امتیاز در لیگ برتر است. پیش از فرهاد مجیدی سابقه نداشت مربی استقلالی و حتی دو مربی محبوب پرسپولیس در لیگ برتر به 100 امتیاز لیگ در کمتر از 50 بازی برسد. با این حال فرهاد مجیدی با کسب 101 امتیاز در بازی با ذوب آهن برای چهل و هشتمین بار نیمکت نشین شد و به لیست بی شمار مربیانی که در لیگ برتر بیش از 100 امتیاز کسب کردند اضافه شد.
علیرغم آمارهای خوبی که استقلال از ابتدای فصل از فرهاد مجیدی دریافت کرده، این روزها چنین مواردی به فراموشی سپرده شده و بسیاری معتقدند فرهاد مجیدی با اتخاذ سبک بازی استقلال، مربی نامناسبی برای این تیم است. این افراد که رفته رفته بر تعدادشان افزوده می شود، از فرهاد مجیدی انتقاد می کنند که چرا با استقلال خوب بازی نمی کند و به سبک «ناپلئونی» می اندیشد. چنین انتقاداتی در حالی مطرح می شود که این تیم حتی با سه گلی که در نتیجه رای انضباطی به ثمر رسیده است، یکی از خطوط مقدم خط حمله ایران را در اختیار دارد. استقلال 27 گل به ثمر رساند که همراه با مس این تیم را به خط حمله برتر لیگ تبدیل کرد. حالا اگر سه گل حاصل از رای کمیته انضباطی کسر شود، استقلال همچنان با 24 گل در جمع سه تیم هجومی برتر لیگ ایران قرار دارد. به ثمر رساندن این همه گل پس از 17 بازی، آمار ناامیدکننده ای است، اما واقعیت دیگری را آشکار می کند. یعنی کدام تیم در لیگ برتر زیبای ایران بازی می کند که استقلال نتواند؟
پرسپولیس و سپاهان نزدیک ترین یاران استقلال در بالای جدول هستند که اولی 25 گل و دومی 24 گل (از جمله 3 گل کمیته انضباطی) به ثمر رسانده است. این خود به خوبی نشان از کم گل نشدن دیدارهای این فصل لیگ برتر دارد. پس برنده تیم استقلال حداقل در انسجام تیمی است که یا گل نمی زند یا سخت گل می زند. استقلال 6 گل، پرسپولیس 11 و سپاهان 10 گل زده است. یعنی رقبا علاوه بر تهاجمی بازی نکردن، در دفاع بازی ضعیف تری از خود به نمایش گذاشتند. بنابراین قبل از حمله به فرهاد مجیدی به دلیل ارائه نکردن بازی زیبا باید به فکر یک ژنرال لیگ برتری بود تا مشخص شود این فرهاد مجیدی نیست بلکه فوتبال ایران است که مسیر قهقرایی را در پیش گرفته و به جای ارتقای کیفیت بازی ها، در خوش بینانه ترین حالت ممکن است در جای خود باشد.
حال باید از زاویه دیگری به انتقادات استقلال و فرهاد مجیدی در لیگ برتر نگاه کرد. به طور کلی، مربیان مختلفی در دنیا هستند که ایده های فوتبالی آنها بر یکی از دو اصل استوار است: فوتبال مناسب برای تماشاگران یا فوتبالی که نتیجه گرا باشد. طیف دوم بسیار مسلط تر از طیف اول است که باز هم برگرفته از فرهنگ فوتبال در ایران است. به زبان ساده، فوتبال در ایران، مانند کشورهای عربی، بیشتر مبتنی بر نتیجه گرایی است و نیاز به مدیریت و حمایت کمتری از سوی تیمش دارد. اساساً این سؤال ناشی از تفکر این دو لایه (مدیر و پشتیبان) است. اولی خرج می کند و نتیجه را می خواهد (قهرمانی) و دومی طبیعتاً چیزی برای خواندن با سایر رقبا دارد. حالا چه چیزی بهتر از قهرمانی در پایان فصل؟ اگر از این منظر به این قضیه نگاه کنیم، استراتژی فرهاد مجیدی را حداقل در این مدت می توان به درستی ارزیابی کرد. استقلال از سال 1392 تاکنون قهرمان نشده است، این اتفاق در شرایطی رخ داد که رقیب دیرینه اش پرسپولیس در پنج فصل گذشته نقطه قوت بلامنازع لیگ بوده و یکی پس از دیگری جام ها را درو می کند.
حال این سوال پیش می آید که استقلالی ها از فرهاد مجیدی جام می خواهند یا بازی زیبا؟ با توجه به یکی از دو موردی که در بالا ذکر شد، قهرمانی در جام حذفی در اولویت استقلال است. پس این یعنی رژه فرهاد مجیدی در استقلال تاکنون جواب داده و با یا بدون بازی زیبا، این تیم همچنان در صدر قرار دارد. از سوی دیگر پس از 17 هفته رقابت در لیگ برتر، بازی های زیبای کمتری نسبت به سایر تیم های رقابت کننده در لیگ برگزار می شود و فرهاد نیز از رقبای خود در همین لیگ فاصله چندانی ندارد. البته نه فرهاد مجیدی و نه دیگر مربیان فعلی لیگ برتر جزو مربیان زبده دنیا نیستند، از جمله گواردیولا که علاوه بر یک بازی زیبا، قهرمانی را هم به دست آورد، اما رسیدن به این سطح از مربیگری (البته به این معنا نیست. تبدیل شدن به پپ و یورگن) در ایران علاوه بر یک بازی زیبا برای آوردن جام، به پیشینه و زیرساختی نیاز دارد که اصلاً استانداردهای فوتبال ایران را نداشته باشد. اگر می خواهید سبکی زیبا و با نتیجه ارائه دهید، به قراردادهای بلندمدت، هزینه های بالا برای جذب بازیکن و البته حمایت مدیر و هواداران نیاز دارید. راستی کدام یک از این ویژگی ها در فوتبال ایران وجود دارد که کم کم از سطح حرفه ای دور می شود و فریاد می زند که تو آماتوری با شیب تند؟