وی، تعداد کانتینرهای تخلیه شده را سه هزار و ۳۸۸ کانتینر و تعداد کانیتنرهای بارگیری شده را ۲ هزار و ۶۰۸ کانتینر اعلام کرد.
مدیرکل بنادر و دریانوردی هرمزگان با بیان این که نرم استاندارد این شناور ۸۴.۵۰ باکس کانتینر در ساعت بوده است، گفت: کارکنان عملیات یکی از شرکت‌های خدمات کانتینری موفق به کسب نرم ۱۳۳ هزار و ۹۶ باکس کانتینر در ساعت بر روی این شناور شدند.
عباس‌نژاد در ادامه با بیان اینکه بندر شهیدرجایی از ابتدا به منظور پهلودهی کشتی‌های کانتینری بزرگ طراحی شده بود، ادامه داد: براساس برنامه‌ریزی‌ها، ترمینال۲ این بندر تنها برای پهلودهی کشتی‌هایی با ظرفیت بیش از ۵۰۰ TEU و شناورهای حامل کانتینرهای ترانشیپی اختصاص داشته و باتوجه به تجهیزات تخصصی موجود در اسکله‌های این ترمینال، پذیرش شناورهای زیر ۱۰۰ متر انجام نمی‌شود.
به گفته مدیر منطقه ویژه اقتصادی بندر شهید رجایی؛ استفاده از تجهیزات و گنتری‌کرین‌های بزرگ برای شناورهای کوچک مخاطره ایمنی به همراه دارد و این موضوع تاکنون منجر به بروز سانحه برای چندین شناور در بنادر مختلف شده است، بنابراین علت ممنوعیت پذیرش شناورهای کوچک در ترمینال شماره ۲ جلوگیری از تکرار بروز سوانح برای شناورهای کوچک است.
عباس‌نژاد، استفاده از کشتی‌های بالای ۵۰۰ TEU برای صاحبان کالا و یا پهلوگیری شناورهای کوچک در سایر بنادر مانند بندر بوشهر را برخی از راهکارهای جلوگیری از ماندن در صف انتظار برای شناورهای زیر ۱۰۰ متر عنوان کرد و یادآور شد: اگر کانتینرها به جای شناورهای زیر ۱۰۰ متر حداقل با شناورهای با ظرفیت بیش از ۵۰۰ تی ای یو حمل شود، نه تنها در ترمینال شماره ۲ پهلودهی می‌شوند، بلکه سرعت تخلیه و بارگیری نیز افزایش می‌یابد، زیرا تعداد گنتری‌کرین‌های این محوطه بیشتر است.
مدیرکل بنادر و دریانوردی هرمزگان معتقد است که تجهیزات موجود در ترمینال‌های کانتینری بندر شهید رجایی و هم چنین کشتی‌های بزرگ به اندازه لازم وجود دارد و این در حالی است که فعالان شرکت‌های کشتیرانی کمبود و یا خرابی تجهیزات را یکی از علل اصلی تاخیرها عنوان می‌کنند.
وی اضافه کرد: صاحبان کالا نباید انتظار داشته باشند که برای صرفه‌جویی در هزینه‌های خود تنها از شناورهای کوچک برای حمل استفاده کرده و یک بندر علاوه بر ریسک بالا، کشتی‌های ظرفیت بالای خود را معطل کند و برای سرعت‌دهی در عملیات تخلیه و بارگیری در این شناورها را در اولویت پهلودهی بگذارد، زیرا با این کار سرعت عملیات اسکله‌های بزرگ تا حد زیادی اُفت می‌کند؛ بنابراین این امر به لحاظ ایمنی خطرزا و به لحاظ اقتصادی نیز مقرون به‌صرفه نیست.