به گفته جوانان انقلابی در سال 57، سینما، موسیقی و خوانندگان سه مظهر رژیم شاهنشاهی بودند که باید نابود شوند. سینما با تمجید امام از فیلم گاو مهرجویی نجات پیدا کرد اما بازیگران سابق یا رفتند یا مردند.
موسیقی پاپ و آواز زنانه هم زیر چاقو رفت و آنهایی که حتی نیم‌صدا داشتند باید یا سرودهای انقلابی بخوانند یا ترانه‌های سنتی.
آواز زنانه تماماً به محاق رفت. گوگوش نماد این وضعیت دردناک بود. بزرگترین خواننده پاپ ایران در کشور بود، اما اجازه کار به او داده نشد تا اینکه در دهه 70، زمانی که محمد خاتمی موسسی رئیس جمهور بود، دو اتفاق افتاد. گوگوش با حمایت دولت به ایران رفت و این پیام به زنان علاقمند به خوانندگی داده شد که راهشان به داخل بسته است و اگر به این حرفه علاقه دارند باید ایران را ترک کنند. و در مورد دوم، خوانندگان مردی بودند که با تقلید از صدای ابی، داریوش و معین، نور موسیقی پاپ را دوباره روشن کردند تا دیگران بیایند و این راه را ادامه دهند.
اما آنچه در انقلاب از بین رفت موسیقی بازار خیابانی بود که در کف خیابان تعلق داشت. این موسیقی نه مورد پسند پهلوی است و نه در کاباره های معروف جایی دارد.
نعمت الله آغاسی، جواد یساری، عباس قدری، سوسان، داوود مگی و ایرج مهدیان ستاره های این سبک بودند اما بدترین رفتار را با آنها به خصوص سعید مهنویان داشتند. سعید مهنویان ترانه سرای کوچه‌بازار و پادشاه مطلق لاله‌زار بود. خوانندگان این سبک معروف بودند که شب ها بیرون از درب خانه او می خوابند تا آهنگ جدید او را روی آنتن بگیرند.
مهنویان باطری ساز بود اما نبوغ موسیقیایی اش او را مرد اول لاله زار کرد. داود مگامی را کشف کرد. جواد یساری جانش را مدیون سعید مهنویان است. او بیش از بیست خواننده را تجلیل کرد.
بعد از انقلاب نه تنها خانه نشین شدند، بلکه انقلابیون به خانه مخنویان رفتند و تمام آرشیوها، آلبوم ها، صفحات، سازها، اشعار و وسایل او را مصادره کردند. هر کس دیگری اگر جای او بود ایران را ترک می کرد.
حالا نمی دانم با ورود یساری به برنامه نوروزی سعی در احیای این سبک از موسیقی دارند یا این چراغ همچنان خاموش است.