حسین شریعتمداری، مدیر مسئول کیهان درباره اقدام نشریه فرانسوی «شارلی ابدو» نوشت: در یادداشت 22 دسامبر بسته شدن تنگه هرمز به روی نفتکش ها و کشتی های تجاری کشورهای مذکور را یکی از این موارد ذکر کردیم. از اهرم‌های قدرتمند و تأسف‌انگیز برای رسیدگی به جنایات آمریکا و اروپا، حالا این یک سوال جدی و منطقی از مسئولان محترم کشورمان (نه فقط وزارت امور خارجه) است که چرا از این حق قانونی اسلام استفاده نمی‌کنند. جمهوری ایران متأسفانه برای مقابله با جنایات کشورهای متخاصم؟!
حسین شریعتمداری در کیهان نوشت:
1- مجله فرانسوی «شارلی ابدو» که چند سال پیش به ساحت مقدس پیامبر اکرم (ص) توهین می کرد، اخیرا وارد عمل شد تا اینکه آمریکا و اروپا از حمایت از شورشیان و به کارگیری تروریست ها دست برداشتند و بار دیگر مورد انتقاد شدید مردم ایران قرار گرفت. بی شرمانه روی آورد و بار دیگر به مقدسات دینی و ملی مردم مسلمان ایران توهین های ظالمانه کرد.
پس از توهین بی شرمانه نشریه مذکور، وزارت امور خارجه کشورمان سفیر فرانسه را احضار و به دولت فرانسه نیز تذکر داد. در پاسخ، دولت فرانسه به آزادی بیان استناد کرد! و توضیح نداد که اگر در فرانسه آزادی بیان وجود دارد، چرا زیر سوال بردن افسانه هولوکاست و حتی ابراز تردید در مورد تعداد قربانیان خیالی اعلام شده توسط صهیونیست ها نه تنها ممنوع است، بلکه حتی اگر یک کلمه گفته یا نوشته شود. در این زمینه گوینده و نویسنده به حبس و پرداخت جزای نقدی کلان محکوم می شوند! لازم به ذکر است که در سال 1990 پارلمان فرانسه قانونی موسوم به «قانون گایزو» را علیه منتقدان اسطوره هولوکاست تصویب کرد و برخی دیگر از کشورهای اروپایی نیز قوانین مشابهی را تصویب کردند که بر اساس آن منتقدان اسطوره هولوکاست به زندان افتادند. آنها به پرداخت جریمه های سنگین محکوم شدند! از جمله محکومان می توان به پروفسور رابرت فریسن، پروفسور راجر گارودی، پروفسور اورسولا هاوربک که استادی 88 ساله بود و ده ها نمونه دیگر از همین محاکمات که منجر به حبس و جریمه نقدی کارشناسان برجسته ای شد، اشاره کرد. اسنادی نشان می‌دهد که هولوکاست افسانه‌ای است که توسط صهیونیست‌ها ساخته شده و یک دروغ بزرگ تاریخی است. یکی دیگر از صدها نمونه دیگر، کاریکاتوری است که یک نشریه فرانسوی از مکرون رئیس جمهور فرانسه ترسیم کرد که بلافاصله به دادگاه احضار، محاکمه و جریمه شد!
اما در این رابطه باید گفت:
2- ماه گذشته (31 آذر) در یادداشتی با عنوان «آیا ما امت امام حسین (ع) نیستیم؟ با اشاره به جنایات آشکار دولت‌های اروپایی در حمایت مالی، تسلیحاتی و تبلیغاتی از اغتشاشگران و تروریست‌های اجیر شده، گفت: اقدام وزارت امور خارجه با کشورهای اروپایی در احضار سفرای این کشورها و اعتراض به آنها قابل تقدیر است. اقدام، اما در بحبوحه جنگ ترکیبی تمامی اقداماتی که دشمنان خارجی علیه کشورمان انجام می دهند و انجام می دهند و در حالی که تمامی قوانین شناخته شده بین المللی را زیر پا گذاشته و آشکارا به حمایت مالی، تسلیحاتی و تبلیغاتی برای جنایات وحشیانه شورشیان تروریست می پردازند. ، تا آنجا که افراد نام رسمی و برای تو برای قتل آنها ثواب تعیین کردند! تحریم یک مقام اروپایی و آمریکایی یا احضار سفرای آنها به وزارت خارجه نه تنها نامتعادل است، بلکه به سختی می توان عامل بازدارنده آن را بالاتر از «صفر» دانست! و تاکید کردیم که جمهوری اسلامی ایران فرصت‌ها و اهرم‌های بسیار دیگری دارد که تاکنون استفاده نشده یا کمتر استفاده شده است تا آمریکا و اروپای تروریست را از حمایت از تروریست‌ها پشیمان کند. اهرم هایی که در حقوق بین الملل مشروع و قانونی تلقی می شوند.
3- در یادداشت 31 آذرماه، بستن تنگه هرمز به روی نفتکش ها و کشتی های تجاری کشورهای مذکور را یکی از اهرم های قدرتمند و ناگوار برای مقابله با جنایات آمریکا و اروپا ذکر کردیم. چرا؛ تنگه هرمز دومین تنگه شلوغ جهان است که روزانه نزدیک به 18 میلیون بشکه نفت از آن عبور می کند که معادل 42 درصد نفت خام جهان است که با نفتکش ها حمل می شود. جمهوری اسلامی ایران با استناد به کنوانسیون 1958 ژنو و کنوانسیون جامائیکا 1982 که موضوع آن «نظام حقوقی آبراه‌های بین‌المللی و حق عبور کشتی‌ها» است، حق دارد و می‌تواند در صورت مشاهده این موضوع. منافع ملی آن در خطر است، تنگه هرمز را به روی همه نفتکش ها و حتی کشتی های حامل کالا و سلاح تجاری باز کنید و دلیلی ندارد که به کشورهای متخاصم اجازه عبور از این تنگه واقع در آب های سرزمینی کشورمان داده شود. این حق مطلق و قانونی ایران است که از عبور نفتکش ها و کشتی های حامل کالاهای تجاری متعلق به کشورهای متخاصم از تنگه هرمز جلوگیری کند.
4- لازم به ذکر است که مواد 14 تا 23 کنوانسیون ژنو 1958 و مواد 17 تا 37 کنوانسیون جامائیکا 1982 به دریای ساحلی و حق عبور کشتی ها اختصاص دارد. ماده 14 کنوانسیون 1958 ژنو، اگرچه عبور کشتی‌های همه دولت‌ها اعم از ساحلی یا غیر آن را در دریای ساحلی مجاز می‌داند، اما به صراحت تاکید می‌کند که عبور کشتی‌ها نباید موجب آسیب به کشور ساحلی (در اینجا ایران اسلامی) شود. و بند 4 همین ماده بیان می دارد که «گذر و دریانوردی تا حدی که به آرامش، نظم یا امنیت کشور ساحلی لطمه ای وارد نکند بی ضرر است» و ماده 16 کنوانسیون «تعیین بی ضرر بودن عبور کشتی ها». یا مضر» این مسئولیت بر عهده دولت ساحلی است.
5- اکنون این سوال جدی و البته منطقی از سوی مسئولان محترم کشورمان (نه تنها وزارت امور خارجه) مطرح می شود که چرا از این حق قانونی جمهوری اسلامی ایران برای برخورد پشیمانانه با جنایات استفاده نمی کنند. کشورهای متخاصم؟! حال به سه مثال زیر توجه کنید:
ج: در دوران جنگ تحمیلی که خبر اعزام ناوهای آمریکایی به خلیج فارس برای حمایت از صدام به گوش امام (ره) رسید، ایشان فرمودند; اگر از من بپرسی، اولین کشتی را که می آید هدف می گیرم و غرق می کنم.
ب: در تیرماه 1396 آقای روحانی رئیس جمهور وقت خطاب به غربی ها گفت: «کسی که ذره ای از سیاست می فهمد نمی گوید صادرات نفت از ایران را متوقف می کنیم.» ما تنگه های زیادی داریم. تنگه هرمز تنها یکی از آنهاست.» پس از این اظهارنظر، آقای روحانی، رهبر معظم انقلاب گفت: «سخنان رئیس جمهور در سفر اخیر خود به اروپا مبنی بر اینکه «اگر نفت ایران صادر نشود، نفت هر چه باشد». کشوری بودن در منطقه صادر نمی شود» سخنان مهمی است که نشان دهنده سیاست و رویکرد نظام است و وظیفه وزارت امور خارجه نظارت جدی بر این گونه مواضع رئیس جمهور است.
ج- در همان زمان، شهید بزرگوار سپهبد قاسم سلیمانی در نامه ای خطاب به آقای روحانی نوشت: آنچه از بیانات معظم له در رسانه ها منعکس شد که اگر نفت جمهوری اسلامی ایران نباشد. صادر می شود، تضمینی برای صادرات نفت از کل منطقه نیست و این سخنان بسیار ارزشمندی است، آنچه در مورد موضع جمهوری اسلامی ایران در قبال رژیم صهیونیستی گفتید مایه مباهات و افتخار است… می بوسم. دست شما برای این سخنان به موقع و حکیمانه و صحیح و ما در خدمت هر سیاستی که مصلحت نظام اسلامی باشد هستیم.
اگرچه پیگیری حادثه در بینش و منش آقای روحانی جایی نداشت، اما پذیرش حضرت آقا و شهید سلیمانی نشان داد و همچنان نشان می دهد که اجرای این دیدگاه نه تنها بلامانع، بلکه ضروری است.
6- در نهایت اگر با اولین عملیات مخرب دشمن از ظرفیت و فرصت قانونی فوق استفاده کرده و تنگه هرمز را به روی نفتکش ها و کشتی های تجاری دشمن بسته و در مواردی محموله های آنها را به عنوان خسارت مصادره کرده باشیم. دشمن جنایتکار و خونخوار او جرأت ادامه جنایات خود را نداشت.
به قول سعدی که سخنی حکیمانه است;
سر آبنما را می توان روی بیل برد
چو پر است، نمی‌توان به پشته حرکت کرد