روز جدید لازم نیست درباره دولت هایی که مرتکب این تخلف شده اند صحبت شود، مهم این است که غیرمنطقی بودن این تحمیل را درک کنیم و این ردیف ها را از حساب بودجه کل کشور حذف کنیم.
جمهوری اسلامی در سرمقاله خود می نویسد: دولتمردان این روزها زیاد صحبت می کنند که بودجه سال آینده چقدر خواهد بود، اما در آن حرف ها جای اشکالی نیست. این موضوع مربوط به ردیف هایی است که تکلیف ذاتی دولت نیست، اما متأسفانه برای مدت معینی بر بودجه کل کشور تحمیل شده و تا امروز ادامه دارد.
نیازی به صحبت درباره دولت هایی نیست که این تخلفات را انجام داده اند، مهم این است که غیرمنطقی بودن این تحمیل را درک کنیم و این ردیف ها را از حساب بودجه کل کشور حذف کنیم.
حوزه و نهادهای مرتبط و همچنین بنیادها و مؤسساتی که خارج از دستگاه های مرتبط با مراجع سه گانه و متعلق به افراد و نهادهای خاص هستند، در سال های اول انقلاب در بودجه کل کشور نظمی نداشتند. توزیع نظم در این مجموعه بار اضافی سنگینی بر دوش بودجه و در واقع ملت بود که متأسفانه اتفاق افتاد و به تدریج گسترش یافت.
در طول تاریخ، حوزه‌های علمیه مستقل از دولت‌ها اداره می‌شده‌اند که از بودجه‌های شرعی و کمک‌های مردمی تأمین می‌شود. این ویژگی موجب استقلال حوزه های علمیه شیعه و روحانیت شد و زمینه ساز قدرت معنوی و نفوذ فوق العاده مراجع و علما در دل توده ها شد.
متأسفانه حوزه های علمیه به توصیه اکید حضرت امام (ره) مبنی بر پرهیز از دریافت بودجه دولتی عمل نکردند و این وابستگی به بودجه دولتی علاوه بر آسیب رساندن به استقلال حوزه های علمیه و روحانیت، بین آنها و مردم فاصله ایجاد کرد. نباید اجازه داد این شکاف بیشتر شود و با بستن بودجه دولتی به حوزه های انتخابیه زمینه ایجاد شود.
برخی نباید تصور کنند پیشنهاد کاهش بودجه دولتی حوزه های علمیه نوعی مخالفت با روحانیت و حوزه های علمیه است. واقعیت دقیقا برعکس این مفهوم است. وابستگی حوزه های انتخابیه به بودجه کشور، علاوه بر مخاطراتی که به آن اشاره کردیم، کاستی های فراوان دیگری نیز دارد که از دید کارشناسان پنهان نمی ماند. کسانی که مخالف وابستگی حوزه های علمیه به بودجه دولتی هستند، دلسوز روحانیت و حوزه های علمیه هستند و باید به دغدغه های آنها رسیدگی شود.
سازمان هایی با عناوین خدمت به فرهنگ اسلامی، بنیادهای ایجاد شده برای ارتقای شخصیت ها و نهادهایی که با عناوین مختلف و بهانه های رنگارنگ از بودجه دولتی امرار معاش می کنند، پدیده هایی هستند که مرتبط با بودجه دولتی هستند اما شخصیتی ندارند. بسیاری از این دستگاه‌ها که به‌عنوان مروج فرهنگ و یا مثلاً مدعی پاسداری از زبان فارسی به شمار می‌روند، نه تنها در خدمت فرهنگ نیستند، بلکه ساختمان‌ها، خودروها و سایر تأسیسات را تعطیل می‌کنند و به افرادی که حضور و غیاب آنها هستند حقوق می‌دهند. بی ربط هستند و حتی در مواردی بودجه جمهوری اسلامی را می خورند و به خود نظام توهین می کنند!
دولت سیزدهم باید شهامت کاهش بودجه این دستگاه ها و حذف صفوف آن ها را داشته باشد و از ملامت ها نترسد و در مقابل فشارها مقاومت کند. کارمندان ما به ویژه بودجه نویسان باید به این واقعیت تلخ توجه کنند که سال هاست آموزش و پرورش کشور از کمبود منابع مادی و کسری بودجه جدی رنج می برد. ما همیشه می گوییم آموزش و پرورش وزارت زیرساخت و زیرساخت است، اما هرگز به الزامات این شعار کاملا پایبند نیستیم.
اکنون وقت آن است که دولت بودجه دستگاه های نوبت دهی را کاهش دهد و به وزارت آموزش و پرورش اختصاص دهد. دولت شجاع باید از همان اولین بودجه ای که تهیه می کند این گام جسورانه را بردارد. بودجه ملی نیازمند یک عملیات عمیق است. اگر امروز این عمل را انجام ندهید، قطعا فردا دیر است.