پیام فیض: عوارض سفر شی جین پینگ به عربستان ادامه دارد امضای دو بیانیه چین علیه ایران درباره 40 قرارداد تجاری بین ریاض و پکن، اعتراض جدی مقامات ایرانی را برانگیخت روز گذشته نیز وزیر امور خارجه در توئیتی اعتراضی به زبان چینی منتشر کرد. . سخنگوی وزارت امور خارجه همچنین به سفیر چین از اعتراض شدید ایران گفت. در همین رابطه ستاره صبح آنلاین گفت وگویی با حسن بهشتی پور کارشناس مسائل بین الملل انجام داده است که در ادامه می خوانید:
نظر شما درباره سفر رئیس جمهور چین به عربستان چیست؟
برای پاسخ به این سوال ابتدا باید گفت که آیا چین باید برای روابط خود از ایران اجازه بگیرد یا خیر؟ من قصد حمایت از موضع پکن را ندارم. حتی به نظر من چین حق حاکمیت ملی ایران در مورد جزایر سه گانه را نادیده گرفته است. ایران حق اعتراض دارد، حتی ممکن است سفر معاون نخست‌وزیر چین به ایران را لغو کند، اما موضوعی که باید مورد توجه قرار گیرد این است که ایران قبل از هر اقدامی مصلحت‌های ملی خود را در نظر بگیرد.
مسئولان وزارت خارجه نباید احساساتی باشند. آنها باید بفهمند که چرا چین به عربستان سعودی رفت و چنین مواضعی را علیه ایران اتخاذ کرد. چین میلیاردها دلار با دولت عربستان سعودی امضا کرده است. این در حالی است که طبق این تفاهم نامه، چین حتی یک قرارداد با ایران امضا نکرده است.
متاسفانه ایران از ناامنی داخلی و تحریم های خارجی رنج می برد در حالی که عربستان میلیاردها دلار ذخایر ارزی دارد و تحریمی ندارد. اگر ایران در چین بود با کدام کشورها ارتباط برقرار می کرد؟
واقعیت امروز در منطقه خلیج فارس این است که چین روی نفوذ منطقه ای آمریکا سرمایه گذاری کرده و با کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس وارد همکاری اقتصادی شده است و همه این معاهدات در چارچوب پروژه بزرگی به نام «یک کمربند، یک راه» است.
چین با بیانیه ای علیه ایران موافقت کرد که بایدن در سفر خود به عربستان سعودی از امضای آن خودداری کرد.
بنابراین، پکن بر اساس منافع ملی خود با اظهاراتی که به ضرر تهران است موافقت کرده است. اکنون این سوال مطرح می شود که پاسخ ایران باید چه باشد؟ ایران به جای وارد شدن به کانال درگیری با تمام دنیا باید به آنچه دارد فکر کند، این مشکل بود که چین عربستان سعودی را هدف قرار داد و حاکمیت ملی ایران را نادیده گرفت.
یکی از مهم ترین دلایل این انتخاب چین تحریم ها و عدم الحاق به FATF است که نباید ریشه مشکلات کشور را از چشم کشورهای خارجی ببینیم.
ایران نیز مانند چین باید بر اساس منافع خود عمل کند، درگیری و شعار هیچ یک از مشکلات کشور را حل نمی کند.
ایران می تواند مانند عربستان یک سیاست موازنه مثبت برقرار کند، یعنی ایران روابط خود را با چین و روسیه و همچنین با اتحادیه اروپا حفظ کند، ایران نباید تمام تخم های خود را در سبد یک کشور بگذارد.
مواضع چین را باید در مشکلات داخلی کشور جست وجو کرد، ایران باید مواضع چین در جزایر سه گانه را قاطعانه محکوم کند اما برای اجرای سیاست خود باید مشکلات داخلی کشور را حل کند تا روابط خوبی با کشورهای مختلف داشته باشد.
چرا شرکت های چینی در ایران سرمایه گذاری نمی کنند؟
تا زمانی که ایران در تحریم است، چینی ها دست و پای خود را برای همکاری با ایران بسته اند. متأسفانه ایران به اشتباه تعبیر کرد که ماندن در تحریم به نفع چینی ها خواهد بود. تجربه ثابت کرده است که حتی اگر امروز تحریم ها برداشته شود، قطعا شرکت های چینی بهتر و راحت تر با ایران کار خواهند کرد و از این موضوع استقبال خواهند کرد.
همچنین زمانی که ترامپ از برجام خارج شد، شرکت‌های چینی، روسی و سپس شرکت‌های دیگر جزو اولین شرکت‌هایی بودند که از ایران خارج شدند و به عبارتی عملاً بخش‌های سرمایه‌گذاری خود را تعطیل کردند زیرا نمی‌خواستند با آمریکا پیوند بخورند. ایران بنابراین اگر ایران امروز سیاست هایی را در جهت رفع تحریم ها اتخاذ کند، قطعا با چینی ها همکاری خواهد کرد و چینی ها نیز از آن استقبال خواهند کرد.
اما مشکل این است که ما در تحریم هستیم و چینی ها بسیار مه آلود هستند و بر روی عصا در اجرای توافقاتی که با ایران دارند، نه اینکه متوقف شده اند، فقط نمی توانند این فعالیت ها را در یک رسانه بی احساس تبلیغ کنند.
به نظر شما موضع آمریکا در مورد سفر شی جین پینگ به عربستان سعودی چیست؟
به نظر من کشوری که باید حساس باشد آمریکایی ها هستند زیرا خاورمیانه حیاط خلوت آنهاست و نفوذ چین در حیاط خلوت آنها جای نگرانی دارد. در حالی که برای ایران افزایش حضور چین در منطقه باعث کاهش نفوذ آمریکا می شود، این عربستان سعودی است که زیرکانه تلاش می کند تعادل مثبتی در روابط خود با چین و آمریکا برقرار کند.
بنابراین باید مراقب بود که اگر همکاری اقتصادی بین دو کشور وجود دارد، باید از آن استقبال کنیم و روابط خود را با کشورهای حوزه خلیج فارس گسترش دهیم و سعی کنیم روابط گسترده تری با طرف چینی داشته باشیم. تمایل به گسترش روابط اقتصادی چیز بدی نیست و گسترش روابط اقتصادی در کشورهای منطقه امنیت و ثبات بیشتر و فضای مناسب تری برای همکاری از جمله برای ایران فراهم می کند. ما باید هوشمند باشیم و از این ارتباط استفاده کنیم. یک گوشه می نشینیم و با همه دنیا بحث می کنیم و می گوییم چرا با هم فامیل هستند.