این کودک در یک تابوت چوبی در یک سرداب خانواده اتریشی دفن شد، جایی که فرآیند مومیایی کردن بافت های نرم او را حفظ کرد.
سی‌تی‌اسکن بدن او نشانه‌های واضحی از ذات‌الریه و کمبود ویتامین D را نشان داد، در حالی که بافت و پوست تاریخ‌گذاری رادیوکربن داشتند تا تاریخ‌های مختلف مرگ او را نشان دهند.
سوابق تاریخی همچنین اطلاعاتی را در مورد هویت او نشان می دهد، که نشان می دهد او پسر یکی از کنت های استارهمبورگ، یک خانواده اشرافی از قرن هفدهم است.
محققان در کلینیک آکادمیک مونیخ-بوگنهاوزن در آلمان به این نتیجه رسیدند که این پسر احتمالاً ریچارد ویلهلم است که در سال 1625 یا 1626 درگذشت.
دکتر آندریاس نرلیچ، نویسنده اصلی مقاله گفت: «طبق داده‌های ما، نوزاد به احتمال زیاد اولین پسر پس از سرداب خانواده است. [کنت] بود، بنابراین ممکن است مراقبت های ویژه ای انجام شده باشد.
کنت های استارهمبرگ یکی از قدیمی ترین خانواده های اشرافی در اتریش هستند و سرداب آنها در نزدیکی محل سکونت آنها در قلعه ویلدبرگ در روستای هلمونسود قرار دارد.
دخمه حاوی تعداد زیادی از اعضای خانواده بود که همه آنها در تابوت های فلزی تزئین شده دفن شده بودند، به جز یک نوزاد که تابوت آن بدون علامت و چوبی بود.
شرایط دفن و مومیایی کردن او بافت او را تا حدی حفظ کرد که بتوان آن را با استفاده از فناوری پیشرفته تجزیه و تحلیل کرد تا اطلاعات بیشتری درباره زندگی و مرگ او فاش شود.
متخصصان دندان‌های او را معاینه کردند و طول استخوان‌های او را اندازه‌گیری کردند که نشان می‌دهد کودک در زمان مرگ بین ۱۲ تا ۱۸ ماهه بوده است.
کالبد شکافی نشان داد که این پسر نسبت به سنش دارای موهای تیره و اضافه وزن است و این نشان می دهد که والدینش به خوبی او را تغذیه کرده اند.
با این حال، هنگامی که محققان یک کالبد شکافی مجازی با استفاده از توموگرافی کامپیوتری انجام دادند، دیدند که دنده‌های او تغییر شکل داده است که به «تسبیح راشیتیسم» معروف است، که معمولاً در راشیتیسم شدید یا اسکوربوت دیده می‌شود.
این نشان می‌دهد که اگرچه او غذای کافی برای افزایش وزن دریافت می‌کرد، اما همچنان به اندازه کافی سوءتغذیه داشت که به یکی از این بیماری‌ها مبتلا شد. بنابراین، اعتقاد بر این است که نتیجه کمبود ویتامین D به دلیل پنهان شدن از نور خورشید است.
به گفته نویسندگان، در دوره رنسانس، افراد دارای رتبه اجتماعی بالا از قرار گرفتن در معرض نور خورشید اجتناب می کردند، زیرا از اشراف انتظار می رفت پوست سفید داشته باشند و این امر در مورد نوزادان جوان نیز صدق می کرد.
اگرچه استخوان‌های او به‌گونه‌ای که در افراد مبتلا به راشیتیسم رایج است خم نشده بود، سن تخمینی او نشان می‌دهد که او قبل از رسیدن به سن کافی برای راه رفتن یا خزیدن مرده است که منجر به این تغییر می‌شود.
کودکان مبتلا به راشیتیسم در برابر ذات الریه آسیب پذیرتر هستند و سی تی اسکن نیز نشان داد که او از ذات الریه رنج می برد. در نتیجه، محققان تشخیص دادند که این احتمالاً علت مرگ او بوده است، اما کمبود تغذیه ای او ممکن است نقش داشته باشد.
اگرچه در استخوان‌های جمجمه‌اش تغییر شکلی وجود داشت، اما اعتقاد بر این است که این تغییر شکل پس از مرگ او ادامه یافت، زیرا هیچ شکستگی استخوان، باقی‌مانده خون یا آسیب بافتی وجود نداشت. بنابراین فرض بر این است که این نتیجه تابوت تخت و باریک او بود که به اندازه کافی بزرگ نبود.
وقتی نوبت به کشف هویت کودک می رسید، سرنخ های بیشتری وجود داشت که می شد از بقایای کودک به دست آورد.
بررسی لباس او نشان داد که او را در یک کت بلند کلاهدار از ابریشم گران قیمت دفن کردند.
سوابق همچنین نشان می دهد که دخمه در حدود سال 1600 بازسازی شده و پس از آن پسر احتمالاً دفن شده است.
