روز جدید جو بایدن آخرین کسی است که معتقد است می تواند تهران را از دستیابی به سلاح هسته ای بترساند.
رؤسای جمهور آمریکا چندین سال است که ایران را به جنگ تهدید کرده اند و اغلب می گویند “همه گزینه ها روی میز است”. جو بایدن آخرین کسی است که معتقد است می تواند تهران را از دستیابی به سلاح هسته ای بترساند.
بایدن در سفر اخیر خود به خاورمیانه که مشخصه آن اولویت دادن به منافع عربستان سعودی و اسرائیل بود، کمی صادق تر بود. او در تلویزیون اسرائیل اعلام کرد که از زور برای جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح هسته ای به عنوان آخرین راه حل استفاده خواهد کرد. او همچنین ادعا می کند که می خواهد برجام را احیا کند. با این حال، سیاست های او به طور جدی مذاکرات برای بازگرداندن پایبندی ایران به توافق را به هم ریخت و دولت بایدن در این زمینه ناشیانه عمل کرد.
در واقع، تغییر آهسته سیاست دولت بایدن در قبال ایران به سیاست دولت ترامپ، ضعف های متعدد سیاست های آمریکا را برجسته می کند. یکی از بدترین شکست های دولت ترامپ، سیاست آن در قبال ایران بوده است. ترامپ با هیاهوی فراوان برجام را نابود کرد، تحریم‌های زیادی را علیه ایران اعمال کرد و ده‌ها خواسته از ایران مطرح کرد. سپس منتظر ماند تا طرف ایرانی به سمت واشنگتن بخزد و تسلیم شود.
تعداد کمی از رئیس جمهورها اشتباهات ژئوپلیتیکی مرتکب می شوند. علیرغم انتظارات ترامپ، ایرانی‌ها توسعه هسته‌ای را تسریع کرده‌اند، عرضه نفت به خلیج فارس را قطع کرده‌اند، به تاسیسات نفتی عربستان سعودی حمله کرده‌اند، نفت ونزوئلا را تامین کرده‌اند، به فعالیت‌های منطقه‌ای تهاجمی ادامه داده‌اند و متحدان عراقی را تشویق به حمایت از نیروهای آمریکایی، حمله و حتی هدف قرار دادن آمریکا کرده‌اند. سفارت . .
پمپئو، وزیر امور خارجه آمریکا در آن زمان، به طرز غم انگیزی گفت که ممکن است مجبور شود سفارت آمریکا در عراق را ببندد، و ترامپ ناامیدانه اشاره کرد که اگر ایرانی ها با آشتی با او قبل از فصل انتخابات، کمپین او را تقویت کنند، توافق بهتری حاصل خواهد شد. . بلند شد حتی مقامات امنیتی اسرائیل (اگرچه نه سیاستمداران دست راستی که اکنون بر سیاست اسرائیل تسلط دارند) اذعان کرده اند که دولت ترامپ با نزدیک کردن ایران به سلاح های هسته ای اشتباه فاجعه باری مرتکب شد.
سپس بایدن مراسم تحلیف خود را به عنوان رئیس جمهور انجام داد. دولت او به جای پیشنهاد بازگرداندن واشنگتن به برجام در صورت اقدامات متقابل از سوی ایران، ظاهرا به دلیل ترس از انتقاد از سوی افرادی که سیاست آمریکا در قبال ایران را اشتباه گرفته اند، مذاکرات را به تعویق انداخته است. زمانی که دولت او سرانجام وارد مذاکرات شد، سعی کرد از نقض تعهدات ترامپ برای کسب امتیاز بیشتر با ایران استفاده کند.
سپس بایدن از تحریم های اعمال شده توسط ترامپ علیه ایران تسلیم شد، تحریم هایی که ربطی به برنامه هسته ای نداشت و برای از بین بردن توافق هسته ای طراحی و اجرا شد. بایدن با نشان دادن ترس سیاسی و بی کفایتی دیپلماتیک، اکنون ایران را با آتش و گوگرد (نظامی) تهدید می کند.
دلیل خوبی وجود دارد که بخواهیم تهران عاری از سلاح های هسته ای باقی بماند. اما این بدان معنا نیست که واشنگتن حق حمله به ایران را دارد. تحت تهدید دائمی ایالات متحده و رویارویی با همسایه متخاصم که قبلاً دارای تسلیحات هسته ای (اسرائیل) است، تهران ممکن است به طور قابل درک بخواهد سلاح هسته ای تولید کند.
برنامه هسته ای ایران “بمب اسلامی” نیست. حرکت هسته ای تهران در زمان شاه دیکتاتور، دوست واشنگتن که از کودتای مورد حمایت آمریکا در سال 1953 سود برد، آغاز شد. “بمب اسلامی” واقعی توسط پاکستان ساخته شد. امروز اسلام آباد که گرفتار سیاست های پر هرج و مرج و نیروهای جهادی است، کم ثبات ترین قدرت هسته ای روی زمین محسوب می شود.
اگر تهران مصمم به دستیابی به تسلیحات هسته ای باشد، بعید است که تهدیدهای مطرح شده مانع از حرکت این کشور در این مسیر شود. نشان داده شده است که تولید مثل بدون خشونت کمترین اثربخشی را دارد. کنت ان. والتز از مؤسسه سالتزمن می‌گوید: «سوابق تاریخی نشان می‌دهد که کشوری که تمایل به دستیابی به سلاح‌های هسته‌ای دارد به ندرت می‌تواند از پیگیری آن خواسته یا منصرف شدن آن منصرف شود.»
فشارهای دیپلماتیک از سوی ایالات متحده، تحریم های اقتصادی و تهدیدهای نظامی از سوی هند، کره شمالی یا پاکستان، آنها را از پیگیری توسعه بمب های هسته ای منع نکرده است. علاوه بر این، چنین اقداماتی ایران را از فعالیت‌های مختلف هسته‌ای خود باز نمی‌دارد، اقداماتی که می‌تواند به تهران توانایی دستیابی به بمب اتمی را بدهد.
در واقع، دو مورد شناخته شده از دست کشیدن کشورها از تسلیحات هسته ای وجود دارد: اوکراین، که سلاح های خود را تسلیم کرد، و لیبی، که برنامه جدید تسلیحات هسته ای را تعطیل کرد. در هر دو مورد، نتایج برای دولت‌های این کشورها فاجعه‌بار بود.
کیف مورد حمله روسیه قرار گرفت که قول داده بود در ازای تسلیحات اتمی خود از امنیت اوکراین محافظت کند و طرابلس با جنگ داخلی مواجه شد و رهبر برکنار شده آن (قذافی) توسط شورشیان کشته شد. در واقع، اگر رهبران سیاسی کشورهای دیگر بترسند که در صورت خلع سلاح، با اقدامات خشونت آمیز مواجه خواهند شد، خطر خلع سلاح ایالات متحده قدرت و کارایی بیشتری را از دست خواهد داد.
در مورد ایران، چنین نگرانی هایی موجه است. ایالات متحده در یک کودتای نظامی در سال 1953 علیه دولت منتخب دموکراتیک دست داشت. آمریکا بیش از 25 سال از شاه بدنام ایران حمایت دیپلماتیک و نظامی کرد. ایرانیان و حکومت برخاسته از انقلاب، ایالات متحده را مسئول خشونت هایی می دانند که در جریان انقلاب آن کشور رخ داد. این ایالات متحده بود که ارتش ایران را آموزش داد و سلاح هایی را برای آنها فراهم کرد که معترضان انقلابی را کشت.
تحقیقات نیویورک تایمز نشان داد که نماینده ویژه رئیس جمهور آمریکا از ژنرال های ایرانی خواسته است تا در صورت لزوم از زور علیه معترضان برای سرکوب شورش استفاده کنند. ژنرال رابرت ای. هایزر، نماینده ویژه دولت کارتر، از رهبران ارشد نظامی ایران خواست که معترضان را بکشند تا شاه در قدرت بماند.
یک سال پس از سرنگونی شاه ایران، صدام حسین دیکتاتور عراق به ایران حمله کرد. دولت ریگان نفتکش ها و کمک های اطلاعاتی را به عراق ارائه کرد. در سال 1988 و در زمان حضور ایالات متحده در منطقه، نیروی دریایی ایالات متحده موفق به شلیک نشد و باعث سقوط هواپیمای ایرانی و کشته شدن 290 نفر شد. آمریکا همچنین استفاده صدام حسین از سلاح های شیمیایی علیه ایران را پنهان کرد. در این جنگ حداقل نیم میلیون نفر که بیشتر آنها ایرانی بودند جان خود را از دست دادند.
عراق و ایران در سال 1988 میانجی‌گری صلح ناآرامی کردند. صدام پس از آن به کویت حمله کرد، حداقل با این باور که از حمایت واشنگتن برخوردار است. سپس برنامه هسته ای خود را به دلیل ترس از حمله تلافی جویانه احتمالی توسط تهران متوقف کرد. سپس حمله فاجعه بار دولت بوش به عراق بود که نفوذ ایران را در منطقه افزایش داد. این نتیجه جنگ عراق بود که ظاهراً مشاوران نومحافظه کاری که بوش را به جنگ تشویق می کردند به آن توجه نکرده بودند.
مشاوران بوش به جای پاسخ به پیشنهاد تهران برای مذاکره در مورد همه موضوعات، او را تشویق کردند تا جنگی را در منطقه آغاز کند که درگیری‌های فرقه‌ای ایجاد کرد و صدها هزار غیرنظامی عراقی را کشت. با پایان تراژیک سناریوی عراق، هیچ کس از تغییر رژیم خشونت آمیز در ایران صحبت نمی کند.
با این حال، رویای نئومحافظه‌کاری‌ها برای جنگ‌های بزرگ‌تر هرگز از بین نرفت و تهدید همیشگی ایالات متحده علیه ایران ادامه یافت و صحبت از «گزینه‌های مختلف روی میز» به‌عنوان یک ایده بدنام همیشه توسط روسای جمهور مختلف آمریکا با گرایش‌های سیاسی متفاوت مطرح می‌شد. . با توجه به این رکورد و تاریخ واشنگتن به عنوان تهاجمی ترین و نظامی ترین قدرت جهان در 25 سال گذشته، غیرمنطقی به نظر می رسد که ایرانی ها نخواهند به سلاح هسته ای دست یابند.
البته هیچ بازیگری دوست ندارد تهران به بمب اتم دست یابد، اما این معیار مناسبی برای ورود آمریکا به فاز جنگ با ایران نیست. به هر حال، اکثر کشورهای روی زمین حداقل یک دشمن دارند که ابرقدرت بزرگ می خواهد او را شکست دهد.
رابرت گیتس، وزیر دفاع اسبق ایالات متحده، گفت که عربستان سعودی “تا آخرین آمریکایی با ایرانی ها خواهد جنگید.”
در واقع، پادشاهی عربستان سعودی استدلال و بهانه دیگری برای تلاش ایران برای دستیابی به سلاح هسته ای است. ریاض که توسط ایالات متحده حمایت می شود، تقریباً با تمام سلاح های فروخته شده توسط بازرگانان آمریکایی مرگ انباشته شده است. که توسط خانواده های سلطنتی دست و پا زده و تباه شده اداره می شود و حس بسیار خوبی از استحقاق واقعی خود دارند و بازیگری بدخواه و مخرب تر از ایران است. پول و شهروندان سعودی حادثه 11 سپتامبر را ایجاد کردند. رژیم سلطنتی عربستان سعودی در حال جنگی مرگبار علیه همسایه خود (یمن)، حفظ رژیم های سرکوبگر در بحرین و مصر، حمایت از شورشیان جهادی در لیبی و سوریه، ربودن نخست وزیر لبنان و محاصره قطر همسایه و تقریباً حمله به آن است.
در داخل عربستان سعودی، این پادشاهی به طرز وحشیانه ای سرکوبگر است و گزارش خانه آزادی نشان می دهد که از نظر آزادی در رتبه های پایین تر از ایران، چین و روسیه قرار دارد. در زمینه حقوق بشر، عربستان سعودی پس از کره شمالی و اریتره در رتبه پایینی قرار دارد. قتل و تکه تکه کردن جمال خاشقجی روزنامه نگار تنها نمونه بارز جنایات داخلی ریاض بود که افشا شد.
با این حال، تهران بدون بمب اتمی بهتر است. با این حال، همانطور که والتز معتقد است، یک ایران هسته ای تهدید کمی برای آمریکا خواهد بود. ایالات متحده آخرین کشوری خواهد بود که تهران به آن حمله خواهد کرد. والتز می گوید: «علی رغم باور عمومی، ایران توسط یک رهبری بسیار خردمند اداره می شود. رهبران ایران می خواهند مانند دیگر مقامات سیاسی جهان به زندگی خود ادامه دهند. با اینکه تند صحبت می کنند، اما مستعد «خودآزاری» و خودآزاری نیستند. این اشتباه بزرگی برای سیاستگذاران در ایالات متحده و اسرائیل خواهد بود که خلاف آن را بپذیرند.”
دومین کشوری که ایران هسته ای به آن حمله خواهد کرد، اسرائیل است، زیرا آن کشور دارای زرادخانه هسته ای قابل توجهی است. در واقع، همانطور که والز اشاره می کند، این انحصار هسته ای فعلی اسرائیل است که خاورمیانه را بی ثبات می کند.
او می‌گوید: «توانایی ثابت شده اسرائیل برای ضربه زدن به دشمنان هسته‌ای بالقوه بدون مجازات، به ناچار دشمنانش را برای ایجاد اهرمی برای جلوگیری از تکرار چنین اقدامی نگران کرده است.» بنابراین وضعیت بحرانی منطقه تنها زمانی پایان خواهد یافت که توازن نیروهای نظامی برقرار شود.
شاید مشکل‌سازترین پیامد دستیابی ایران به سلاح‌های هسته‌ای، گسترش سلاح‌های هسته‌ای در منطقه باشد، بنابراین عربستان سعودی، ترکیه و شاید حتی مصر به طور بالقوه به دنبال توسعه بازدارنده‌های خود هستند. با این حال، پیش‌بینی‌های گذشته در مورد تکثیر انبوه سلاح‌های کشتار جمعی محقق نشده است.
این امکان تضمین می‌کند که ایالات متحده و سایر کشورها از دیپلماسی با پشتوانه انگیزه‌های اقتصادی برای تشویق تهران به توقف تولید بمب استفاده خواهند کرد. از سوی دیگر، این که آمریکا مرگ و ویرانی را علیه کشوری که مردمش (ایران) آمریکا را تهدید نمی کنند، به ارمغان آورد، دلیل خوبی نیست.
در واقع، یک حمله نظامی علیه ایران میل آن کشور را برای توسعه سریعتر برنامه تسلیحات هسته ای خود افزایش می دهد. جنگ گسترده تر با ایران وحشتناک خواهد بود. اگر آمریکایی ها دوست داشتند به عراق حمله کنند، تصور کنید چقدر برای فتح و اشغال ایران پرجمعیت تلاش می کنند.
بایدن کلید منصرف کردن تهران از پیگیری توسعه هسته ای و از سرگیری برنامه تسلیحاتی خود را در دست دارد. این کلید احیای برجام است. واشنگتن پس از آن باید احیای روابط دیپلماتیک و گفتگوهای گسترده تر، همراه با مذاکرات اخیر تهران با عربستان سعودی و امارات متحده عربی را پیشنهاد کند. هدف نهایی باید دستیابی به یک دستور کار منطقه ای برای پایان دادن به مناقشه فعلی سنی و شیعه باشد. با این حال، نقطه شروع سیاست آمریکا باید توقف تهدید جنگ و جلوگیری از تقویت نیروهای تندرو در ایران باشد.