احتمال ابتلای زنان به بیماری آلزایمر، شایع ترین نوع زوال عقل، دو برابر بیشتر از مردان است. امید به زندگی بیشتر زنان یک عامل اصلی است، اما طول عمر به تنهایی نمی تواند تفاوت بزرگ در خطر را توضیح دهد. هورمون ها، ژنتیک و عوامل سبک زندگی همگی توضیح های ممکن هستند.
اکنون، یک مطالعه نشان داده است که استرس منجر به افزایش بتا آمیلوئید – پروتئینی که پلاک های موجود در مغز افراد مبتلا به آلزایمر را تشکیل می دهد – در موش های ماده می شود. تحقیقات بیشتری برای تایید مکانیسم های پشت این تفاوت و اینکه آیا همین اتفاق در انسان رخ می دهد یا خیر، مورد نیاز است.
امروزه، بیماری آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل است که بیش از 70 درصد موارد زوال عقل را تشکیل می دهد. بر اساس گزارش انجمن آلزایمر، این بیماری حدود 6 میلیون نفر در ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می دهد که حدود دو سوم افراد مبتلا را زنان تشکیل می دهند.
افزایش سن بزرگترین عامل خطر ابتلا به بیماری آلزایمر است و زنان به طور متوسط طولانی‌تر از مردان عمر می‌کنند. بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، در سال 2021، امید به زندگی در هنگام تولد برای زنان در ایالات متحده 79.1 سال بود، در مقایسه با 73.2 برای مردان.
دکتر آمار مک سوینی، مدیر عامل و مشاور رادیولوژیست اعصاب، گفت: «خطر ابتلا به بیماری آلزایمر چند عاملی است، با بروز بیشتر در زنان نسبت به مردان، حتی زمانی که برای میانگین امید به زندگی زنان تنظیم شود». “
چرا زنان بیشتر از مردان در معرض خطر هستند؟
این سال های اضافی زندگی به تنهایی نمی تواند تفاوت خطر آلزایمر را بین زنان و مردان به طور کامل توضیح دهد. تحقیقات اخیر نشان می دهد که تغییرات هورمونی پس از یائسگی ممکن است در این خطر نقش داشته باشد و زنان نیز ممکن است خطر ژنتیکی بالاتری داشته باشند – به نظر می رسد نوع ژن APOE e4 خطر ابتلا به زوال عقل را در حدود 15 تا 25 درصد از افرادی که حامل آن هستند افزایش می دهد تأثیر بیشتری دارد. روی زنان نسبت به مردان
عوامل اجتماعی و سبک زندگی نیز مورد بررسی قرار گرفته است. انجمن آلزایمر اخیراً گزارش داده است که زنانی که کار مزدبگیرانه داشته‌اند، در اواخر عمر کمتر حافظه خود را از دست داده‌اند.
تحقیقات اخیر بر این موضوع متمرکز شده است که آیا استرس یک عامل کمک کننده است یا خیر.
سطوح استرس مشابه، اما تفاوت معنی داری در سطوح بتا آمیلوئید وجود داشت.
در موش های ماده، سطح β-آمیلوئید مایع بینابینی در طول 2 ساعت اول استرس حدود 50٪ افزایش یافت و در طول باقی مانده دوره مشاهده بالا باقی ماند. تنها حدود 20 درصد از موش های نر افزایش خفیف و تاخیری در بتا آمیلوئید را نشان دادند.
دکتر کریتو اهمیت افزایش بتا آمیلوئید در مایع بینابینی را توضیح داد: «در موش‌ها، رابطه نزدیکی بین غلظت بتا آمیلوئید وجود دارد. [مایع بینابینی] در یک ناحیه از مغز بتا آمیلوئید وجود دارد. پلاک های بتا آمیلوئید [مایع بینابینی] افزایش همچنین باعث تشکیل پلاک می شود (بر خلاف بتا آمیلوئید سرکوب شده). [مایع بینابینی]).
با این حال وی افزود: مقایسه مستقیم در انسان سخت است زیرا ما نمی توانیم. [مایع بینابینی] به راحتی در انسان اندازه گیری می شود.
تفاوت کلیدی بین مردان و زنان پاسخ سلولی به فاکتور آزادکننده کورتیکوتروپین هورمون استرس (CRF) بود.
در موش های ماده، سلول های عصبی این هورمون را می گیرند. آبشار وقایعی که به دنبال آن رخ می دهد، سطح بتا آمیلوئید را در مغز افزایش می دهد. سلول های عصبی موش های نر این هورمون را جذب نمی کنند.
محققان فرض می کنند که این به دلیل عملکرد متفاوت گیرنده CRF در مردان و زنان است.
اگرچه این مطالعه قویاً نشان می دهد که استرس یکی از عوامل بالقوه ای است که می تواند به طور قابل توجهی بر ریسک تأثیر بگذارد، اما هنوز تنها یکی از بسیاری از عوامل است. با این حال، نویسندگان اولین کسانی هستند که در سطح سیگنال‌دهی سلولی، تعیین کردند که چرا استرس بر پروتئین‌های مرتبط با بیماری در مردان و زنان تأثیر متفاوتی می‌گذارد.
اگرچه این یافته در موش ها قابل توجه است، اما محققان اذعان دارند که مکانیسم ممکن است در انسان ها یکسان نباشد. با این حال، همانطور که دکتر مک سوینی توضیح داد، یافته های آنها می تواند راه را برای تحقیقات و درمان بیشتر نشان دهد.
مک‌سوینی گفت: «ما نمی‌توانیم با اطمینان بگوییم که این واکنش استرس متفاوت در موش‌ها دقیقاً به انسان‌ها ترجمه می‌شود. با این حال، توضیح فیزیولوژیکی در موش ها جالب است و می تواند حداقل توضیحی برای تفاوت های جنسیتی بین مردان و زنان در خطر آلزایمر ارائه دهد.
او افزود: «این یافته، به نوبه خود، برای هدایت تحقیقات دارویی آینده به سمت گزینه‌های درمانی جدید که ممکن است بین مردان و زنان متفاوت باشد، مهم است».