اعتماد نوشت: سال هاست که کشور با نوعی بی نظمی و هرج و مرج در سطح پلیس و افرادی که در حوزه امنیت عمومی مسئولیت دارند، مواجه است.
موضوع «لباس شخصی» و گستردگی اقدامات احتمالی و مصونیت نانوشته آن، موضوعی است که از نظر سیاسی، حقوقی و اجتماعی مورد بحث قرار گرفته است، اما اصل ماجرا به همین شکل است.
یکی دیگر از مشکلاتی که در هفته های اخیر بارها و بارها خود را نشان داده است، رفتار غیرقانونی یا غیرقانونی برخی از افسران رسمی پلیس است که با پیگیری قضایی مناسب مواجه نمی شوند. حدود سه هفته است که مقامات رسمی از نام پدیده ای به نام پلیس در کشور می گذرند، اما با وجود تمام درگیری هایی که در این مدت رخ داد، حتی یک مورد دستگیری و بازداشت افرادی که اقدام به رفتار غیرقانونی در کشور می کنند، وجود ندارد. لباس پلیس گزارش شده است. اگرچه فیلم ها و تصاویر زیادی از این نوع رفتارها وجود دارد که باید از منظر قانونی پیگیری می شد.
در هفته های اخیر واژه دیگری وارد ادبیات انتظامی کشور شده و آن «نیروهای امنیتی» است. می بینیم که بسیاری از مقامات رسمی و حتی چند رسانه از این ترکیب برای اشاره به افرادی که تظاهرات را کنترل می کنند و مخالف تجمعات هستند، استفاده می کنند.
اما اینها چه کسانی هستند؟ آنها متعلق به چه سازمانی هستند؟ و وقتی از «نیروهای امنیتی» صحبت می کنیم، از کدام دسته از عوامل دولتی صحبت می کنیم؟ ،
طبق قانون نهادهای دخیل در تجمع و اعتراض تعریف مشخصی دارند. نیروی انتظامی، بسیج و سپاه با توجه به شرایط می توانند در این منطقه فعالیت کنند. اقدامات آنها باید منوط به رعایت چارچوب ها و استانداردهای قانونی و مقررات ویژه نظامی در این شرایط باشد. به عبارت دیگر کسانی که برای مقابله با اعتراضات به خیابان می آیند در رفتار با معترضان دارای مسئولیت های قانونی مشخص و حدود مشخصی هستند و در صورت بروز اشتباه باید طبق قانون پاسخگو باشند. اما تعریف ماموران برخورد کننده با اعتراضات به عنوان «نیروهای امنیتی» ابهام جدی در رابطه این افراد با نهادهای قضایی ایجاد می کند. به عنوان مثال، وقتی گفته می شود یک مامور امنیتی کاری انجام داده یا توسط معترضان تهدید شده است، این سوال مطرح می شود که آن نگهبان کیست؟ آیا این پلیس است؟ بسیجی است یا سپاه؟ در واقع چرا نام سازمانی که این نیرو زیر نظر آن است اعلام نشده و ممنوعیت اعلام نام سازمانی که این مامور وابسته به آن است چیست؟
در واقع اتفاقی که با این نام از نیروهای انتظامی و امنیتی حاضر در خیابان رخ می دهد موضوع لباس شخصی را به ذهن متبادر می کند. این به معنای ایجاد گروهی است که رابطه سازمانی آن برای شهروندان روشن نیست. هیچ دلیلی وجود ندارد که مقامات و مقامات رسمی با عنوان مبهم و نامشخص «نیروهای امنیتی» به مأموران خیابانی بدون نام مشخص و مشروع سازمانی مانند نیروی انتظامی، بسیج یا سپاه اشاره کنند.
همین ابهام است که زمینه برخی رفتارهای غیرقانونی در برخورد با معترضان را گسترده تر می کند. نمونه آن اجبار چند تن از بازداشت شدگان توسط افسران به خواندن سلام فرمانده است. این اقدام آشکارا اقدامی غیرقانونی است و باید مشخص شود که در جریان اعتراضات چه مراجعی مسئول کنترل نظم عمومی هستند. وقتی از این ماموران با عنوان مبهم و غیرقانونی “نیروهای امنیتی” یاد می شود، در همان گام اول تعقیب این ماموران متوقف می شود.
بنابراین باید بدون ابهام و با توجه به همان تعاریف قانونی و سازمان هایی که وظایف مشخصی دارند، از توزیع سازمانی گروه های مختلف این عوامل صحبت کرد، در شرایطی که شایعات و انتقادات فراوانی درباره رفتار عوامل حاضر وجود دارد. در خیابان چرا که عناوین مبهم و جدید تنها این شبهه را ایجاد می کند که هویت سازمانی و اشتباهات برخی افراد تحت این عناوین به حاشیه برود.