به گزارش ال پایس، او در سال 1922 مقاله ای منتشر کرد و تعجب خود را از مشاهدات خود از این ماهی این گونه بیان کرد: «با تعجب متوجه شدم که در سمت راست شکم آن دو ماهی کوچک توسط بینی خود چسبیده بودند. در نگاه اول فکر کردم این ماهی های جوان تکه های پوست هستند. نمی توانم تصور کنم لاروها یا توله ها چگونه و چه زمانی به مادر می چسبند. این یک راز باقی مانده است و محققان احتمالاً در آینده آن را کشف خواهند کرد.”
محقق آینده چارلز تیت ریگان تنها سه سال بعد به این نتیجه رسید. تخصص این دانشمند انگلیسی توصیف و طبقه بندی ماهی ها بود. در نتیجه تنها یک نمونه از Ceratias holboelli به دست او رسید. ریگان در زیر آبشش متوجه یک ماهی شد که به همان شکلی که سیمونسون قبلاً توضیح داده بود به آن چسبیده بود. با این حال، پس از تشریح ماهی، متوجه شد که ماهی های کوچک بچه ماهی نیستند، بلکه نرهایی از همان گونه هستند.
او می نویسد: «ماهی نر فقط زائده ماده است و برای تغذیه کاملاً به او وابسته است. پیوند زن و شوهر به قدری کامل است که تقریباً مسلم است که غدد جنسی آنها در همان زمان بالغ می شوند و می توان تصور کرد که زن ممکن است بتواند ترشحات اسپرم مرد را کنترل کند تا اطمینان حاصل شود که این ترشحات در غدد جنسی آزاد می شوند. زمان مناسبی برای بارور کردن تخمک هایش است. نباید اینقدر خیالی باشد.
شیطون ماهی که امروزه به نام شیاطین اعماق دریا یا ماهی دریای شمال نیز شناخته می شود، ماهی با دهان غول پیکر و دندانه دار است که در اعماق دریا در عمق بیش از 304 متری زندگی می کند.
همانطور که ممکن است در کارتون Finding Nemo دیده باشید، نور خورشید به این عمق نمی رسد. بنابراین، این هیولاهای دریایی از طعمه سبک برای جذب طعمه استفاده می کنند. این بیولومینسانس (تولید و انتشار نور توسط یک موجود زنده) محصول یک رابطه همزیستی است: باکتری های ساکن در “لامپ” نور را در ازای مواد مغذی و محافظت می کنند. با این حال، همه این ویژگی ها منحصر به این ماده است، زیرا این گونه از نظر جنسی بسیار دوشکلی است.
به عنوان مثال، Ceratias holboelli ماده می تواند تا 500000 بار سنگین تر از نر باشد. نرهای این گونه دارای بیولومینسانس نیستند، اما چشم ها و بینی های بسیار توسعه یافته ای دارند که به آنها اجازه می دهد به سرعت جفت خود را پیدا کنند و به دنبال فریب های سبک و فرومون هایی باشند که ماده به وفور از خود ساطع می کند. یافتن یکدیگر در تاریکی آبهای عمیق کار آسانی نیست، بنابراین وقتی این کار را انجام می دهند، نرها ماده ها را می بوسند ابدی.
این تنها مورد شناخته شده انگلی جنسی در طبیعت است. نر آنزیمی ترشح می‌کند که هم پوست او و هم پوست ماده را هضم می‌کند تا بافت‌ها و رگ‌های خونی آنها برای همیشه به هم متصل شده و بدن نر کم‌کم از بین می‌رود. سر او تقریباً به طور کامل در بدن ماده ذوب شده و بیشتر مغز، چشم ها و حتی قلب خود را از دست داده است. در این مرحله، نر فقط به لطف مواد مغذی ارائه شده توسط ماده می تواند زنده بماند، و بنابراین یک انگل در نظر گرفته می شود: دو تا که یکی شده اند.
چیزی که نر را حفظ می کند غدد جنسی هستند که به یک زائده جنسی ساده تبدیل می شوند. به نوبه خود، ماده تبدیل به یک هرمافرودیت می شود که قادر به بارور شدن است. تنها پس از جفت گیری نر و ماده از نظر جنسی بالغ می شوند.
هنگامی که نرهای جوان فاز لاروی خود را کامل می کنند، تغذیه را متوقف می کنند و برای زنده ماندن به ذخایر کبد خود تکیه می کنند تا زمانی که ماده پیدا کنند. اگر این ملاقات و یافتن ماده ظرف چند ماه اتفاق نیفتد، ماهی جوان قبل از رسیدن به بلوغ می‌میرد زیرا فک‌هایش نمی‌تواند شکار کند و سیستم گوارشی آن کاملاً رشد نکرده است.
با این حال، این تنها در مورد چند گونه بسیار متنوع از شیطون ماهی صادق است: تنها 23 گونه از 168 گونه به نرها نیاز دارند که برای بقای خود دائماً با ماده ها جفت گیری کنند.
در بیشتر گونه ها، نرها به طور موقت یا اصلا جفت گیری نمی کنند. به اندازه کافی عجیب، این انگلی جنسی منشأ واحدی در تکامل سراتوپسیدها ندارد، بلکه در چندین مورد به طور مستقل به وجود آمده است. بنابراین اگر انگلی جنسی می تواند به راحتی رخ دهد و مزایای باروری واضحی دارد، چرا در حیوانات دیگر وجود ندارد؟
همانطور که جراحان پیوند به خوبی می دانند، اتصال بدن های مختلف آسان نیست. به طور پیش فرض، سیستم ایمنی هر مهره داری بافت خارجی را دفع می کند. با این حال، این اتفاق در میان ماهی های راهب نمی افتد. ماده های آن می توانند تا هشت نر مختلف را به بدن خود بچسبانند و دفاع آنها خنثی می ماند. محققان دلایل این امر را بررسی کردند و در سال 2020 نتایج در مجله Science منتشر شد: در این ماهی ها، چهار جهش مختلف باعث کاهش پاسخ ایمنی شد.
انگل جنسی می تواند باعث تغییراتی در سیستم ایمنی بدن شود، اما نویسندگان مقاله مربوط به این مطالعه معتقدند که برعکس این موضوع بیشتر است: این واقعیت که این ماهی ها سیستم ایمنی متفاوتی دارند، دری را برای انگلی جنسی باز می کند، که در حیوانات دیگر غیر ممکن
گونه هایی مانند Gigantactis vanhoeffeni وجود دارند که نرهای آنها بافت های خود را با هم ترکیب نمی کنند، اما اکنون برخی از این تفاوت های ژنتیکی را نشان می دهند.
در اعماق اقیانوس ها کمبود میکروارگانیسم وجود ندارد. اگر سیستم ایمنی آنها سرکوب شود چگونه ماهی شیطان می تواند زنده بماند؟ این احتمال وجود ندارد که این ماهی ها نوع کاملاً جدیدی از سیستم ایمنی را ایجاد کرده باشند، اگرچه چیزی شبیه سازماندهی مجدد سیستم دفاعی به گونه ای که به پاتوژن ها حمله کند اما به سایر افراد از گونه های خود حمله کند، احتمالاً پاسخ می دهد.
این یافته ها نویدبخش تحقیقات ایمنی و پیوند است. این ایده که در سال 1922 زمانی که یک زیست شناس ایسلندی توسط یک ماهی غافلگیر شد، شروع شد، می تواند بعدها جان بسیاری را نجات دهد.