روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: ما هم مهسا را دختر ایران می دانیم. برای مرگش عزادار شدیم. دلمان برای او سوخت اما در سوگ ارمند هم آتشی در دل داریم. آیا کسی به ما تسلیت می گوید؟ باشیم و باشیم و ببینیم کسانی که «فرزند ایران» را کشتند چه خواهند کرد!
چه می شود اگر افسری اشتباه کند یا گرفتار آتشی شود که روشن می کنند و می افتد، بچه ایران هشتگ می شود و ترند می شود و فریاد وای به آسمان می رود، اما اگر زمین از خون آرمان ها سرخ می شود. ، کسی نخواهد شنید؟
چگونه یقه اولی را شکستند و دومی در سخنانشان پشیمانی نداشتند؟ اگر مرگ مهسا مشکوک بود و اگر با اما و اگر همراه بود، کشتن آرمان علیوردی و رسول دوستمحمدی و… که جنایتی محض و بدون شک و اگر و بدون اما و اگر است. اگر باید مراقب بود که داستان مهسا به یک تراژدی تبدیل نشود – که حتماً باید باشد – چرا شاکیان به خود زحمت نمی دهند که با تمام قدرت جوان خود “غریبه ها را بکشند”؟
1360، منافقین. بچه های مردم مثل جنایتکاران کشته شدند. زنده زنده پوستشان را زدند و اسمش را «عملیات مهندسی» گذاشتند، اما وقتی دستشان محکم روی گردنشان است، چرا؟ به دنیا فریاد زدند که ما مظلومیم، انگار عده ای خط دروغشان را می خوانند و هیولایی آن را ترجمه می کنند.
آدم تعجب می کند که با چه منطقی زندگی می کنند؟ اگر حیوانات یکدیگر را شکار می کنند، بر اساس غریزه در هندسه مبارزه برای بقا است، اما کسانی را که شکارچیان را به حیوانات خود – در عمل – رها می کنند، چه می توان نامید؟
این همه وحشیگری، این انباشت نفرت، این نفرت سوزان را چه می توان نامید وقتی در بدن انسان ظاهر می شود؟
ما با دشمنمان همان کاری را انجام نمی دهیم که آنها با آرمان هموطنان و هموطنان خود کرده اند. در حال مداوای یک اسیر جنگی عراقی بودیم که آخرین گلوله اش را شلیک کرده بود. ما هرگز دورهای او را نمی شمردیم یا مجله خالی او را بهانه ای برای عجولانه عمل نمی کردیم، چه برسد به اینکه یک مجله را تحت فشار خالی کنیم. نه ما انسان بودیم
ما هم مهسا را دختر ایران می دانیم. برای مرگش عزادار شدیم. دلمان برای او سوخت اما در سوگ ارمند هم آتشی در دل داریم. آیا کسی به ما تسلیت می گوید؟ باشیم و باشیم و ببینیم کسانی که «فرزند ایران» را کشتند چه خواهند کرد!