گلوکوم با از بین رفتن تدریجی سلول های حساس به نور در چشم و آسیب به عصب بینایی مشخص می شود. اگر درمان نشود، می تواند باعث کوری غیرقابل برگشت شود. 112 میلیون نفر در سراسر جهان ممکن است تا سال 2040 به این بیماری مبتلا شوند.
برای این مطالعه جدید، محققان رفتارهای مختلف خواب را بررسی کردند. اینها شامل زیاد خوابیدن و همچنین کم خوابی، بی خوابی و خواب آلودگی در طول روز، دیر بیدار ماندن یا زود بیدار شدن و خروپف است.
این مطالعه مدت خواب طبیعی را 7 تا 9 ساعت تعریف می کند. محققان از سوابق پزشکی و داده های مرگ برای ردیابی سلامت و امید به زندگی همه شرکت کنندگان تا اولین تشخیص گلوکوم، مرگ یا پایان پیگیری در سال 2021 استفاده کردند.
طی یک دوره متوسط پیگیری 10.5 ساله، محققان 8690 مورد گلوکوم را شناسایی کردند.
خواب آلودگی مکرر در طول روز با 20 درصد بیشتر خطر ابتلا به این بیماری مرتبط است. این خطر با بی خوابی 12 درصد و با خواب کوتاه یا طولانی 8 درصد افزایش می یابد. خروپف با 4 درصد بیشتر خطر ابتلا به گلوکوم مرتبط است.
در مقایسه با افرادی که الگوهای خواب سالمی داشتند، افرادی که خروپف می‌کردند یا خواب‌آلود بودند، 10 درصد بیشتر در معرض ابتلا به گلوکوم بودند. افرادی که از بی خوابی رنج می برند و کسانی که الگوهای خواب بیش از حد یا خیلی کم دارند 13 درصد بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند.
در مقایسه با افراد بدون این بیماری، شرکت کنندگان مبتلا به گلوکوم به احتمال زیاد مسن تر، مرد، فشار خون بالا یا دیابت و گاهی اوقات سابقه سیگار کشیدن داشتند.
محققان به توضیحات بیولوژیکی قابل قبولی برای این رابطه اشاره کردند. محققان توضیح می‌دهند که فشار داخل چشم، عامل کلیدی در ایجاد گلوکوم، زمانی که فرد دراز می‌کشد و هورمون‌های خواب از دست می‌رود، افزایش می‌یابد، همانطور که در مورد بی‌خوابی اتفاق می‌افتد.
نویسندگان خاطرنشان می کنند که افسردگی و اضطراب، که احتمالاً با بی خوابی مرتبط هستند، ممکن است فشار داخل چشم را نیز افزایش دهند، که احتمالاً به دلیل تولید نامنظم کورتیزول است.
آنها خاطرنشان کردند که دوره های مکرر یا طولانی مدت کم اکسیژن به دلیل آپنه خواب (قطع ناگهانی تنفس در طول خواب) نیز می تواند به عصب بینایی آسیب برساند.
این یافته ها نیاز به خواب درمانی را در افرادی که در معرض خطر بالای ابتلا به گلوکوم هستند برجسته می کند.