بنابراین برخلاف شعارهای انتخاباتی و تبلیغاتی، از این فرصت ها به طور کامل استفاده نشده است و گاه ممکن است برخی از نقدها یا تصمیمات منصفانه ما به مذاق برخی خوش نیاید.
کابینه احمدی نژاد از حومه شهرستان های شورمست، گدوک، چم چم، آزادمر و برنجستانک در سوادکوه (که بعداً به کل شهر سوادکوه شمالی تبدیل شد)، کارفون و گلدشت، جویبار، سیدابوالصالح قائم شهر و مناطق دیگر بازدید کرد. 66 منطقه) منطقه توریستی سرمایه گذاری اعلام شده است.
وزارت میراث فرهنگی متعاقباً مصوبه سراسری را ابلاغ و در مرکز مطالعات مجلس مهر به تصویب رساند، اما برخی از این مصوبات مانند گدوک سوادکوه و چم چم پل سفید در جذب سرمایه گذار و آغاز به کار نادیده گرفته شد.
تعاونی دریاچه شورمست به دلیل تفاوت بین آبهای منطقه و منابع طبیعی از نظر مالکیت دریاچه و سایر عوامل نتوانست آنطور که انتظار می رفت توسعه یابد. برخی دیگر از طرح ها بدون افزایش سرمایه گذاری کار می کنند.
مدیریت، اداره، احداث، نگهداری، توسعه و بهره برداری از پارک های جنگلی و مراتع درختی، نهالستان ها و اراضی متروکه واقع در مناظر سبز در سال اول به عهده وزارت جهاد کشاورزی است. برنامه بدون رعایت تشریفات مناقصه واگذاری کمربند سبز شهرها در محدوده شهری و حریم شهرداری به منظور توسعه فضای سبز و استفاده بهینه از آن با حفظ مالکیت و استفاده از شهر بر اساس طرح توافقی بین شهرداری و سازمان مذکور.
شورای دولت با استفاده از بند 147 ماده 147 و با استناد به مصوبه 1387 توانست اجرای پارک جنگلی نسوم آزادمهر را تنها در پل سفید آغاز و به سرمایه گذار خصوصی تبدیل کند و بقیه پارک ها در مناطق گردشگری سوادکوه. زیاد.
بر اساس مصوبه 1366 هیئت وزیران و ماده 147 برنامه پنجم توسعه، شهرداری پل سفید با مکاتبات پریاو و شهرداری زیرآب با مکاتبات حیرت انگیز آن زمان، آمادگی خود را برای بهره برداری از منطقه چم چم از حدود سال 1396 اعلام کرد. شهردار بهره برداری منطقه میانسی.- درویش ماهرو حتی با حضور معاون منابع طبیعی کشور مراسمی برگزار کرد اما بعد از گذشت سالها عملاً هیچ اتفاقی از سوی شهرداری های این دو شهر نیفتاده است و این یعنی آغاز عینی و عملی. و فعالیت اجرایی؛ این اتفاق نیفتاد و طرح ارائه نشد.
اجرای طرح باید در احداث پارک های جنگلی در محدوده جغرافیایی مورد مطالعه قرار گیرد. در چنین مناطقی قوانین مذاکره با مرتع داران برای دام اعم از دامداری یا گوسفندداری، مزارع و باغات، املاک و منازل شخصی مشکلات خود را دارد.
پارک آزادمهر با مساحتی حدود 35 هکتار که در اختیار شهرداری های پل سفید و علی میرزایی است سرمایه گذار خصوصی بوده و در واقع میرزایی صددرصد مسئولیت سرمایه گذاری را بر عهده دارد.
با توجه به اینکه هنوز مجوز بهره برداری صادر نشده است، پس از اتمام تقریبی فاز 1 بیش از یک سال است که مسکوت مانده است. سرمایه گذار خصوصی منتظر مجوز بهره برداری و تعهدات ساخت پل از نیروی انتظامی تا جاده به استخر برای شروع فاز 2 است و از تاخیر در کار گلایه دارد و معتقد است تاخیر ناشی از افزایش قیمت منجر به ضرر و زیان می شود. طبق قانون تا زمان صدور مجوز نمی توان مسافر جذب کرد. برای شروع فاز 2 وام بگیرید.
شایان ذکر است که آنها مالک اداره کل منابع طبیعی و سازمان پارکها هستند که پس از 15 سال در صورت عدم تمدید قرارداد، کلیه سرمایه گذاریها باید در اختیار سازمان منابع طبیعی و پارکها قرار گیرد و ماهیت این قراردادها می باشد. کل بازگشت سرمایه به سازمان جنگل ها؛ در عین حال ساخت پل توسط پلیس به جاده استخر بدون کمک دولتی از سوی شهرداری در حال حاضر بعید به نظر می رسد.
در جمشیدآباد به دلیل سیلاب و مرز معدن از راه دور برداشته شد اما به مناطق باقی مانده یا اقدامی نشد و یا صرفاً نام منطقه گردشگری بدون زیرساخت های گردشگری را یدک می کشد یا آنطور که انتظار می رفت نبود.
معمولا برخی از شهرداری ها به دلیل نداشتن بودجه لازم و یا عدم آمادگی اعضای شورا برای تایید فعالیت های گردشگری توسط شهرداری، قراردادهایی را که نیاز به بازرسی دارد، اداره کل منابع طبیعی، دادستانی، اداره کل میراث فرهنگی منعقد می کنند. و سازمان پارکها در مورد اینکه شهرداری یک شهر خاص در ایران که خود مستاجر یا مجری پارک جنگلی است یا خیر، اظهار نظر کند. او ممکن است 100% عملیات را به سرمایه گذار دیگری واگذار کند یا حق واگذاری تنها بخشی از کل پروژه را خواهد داشت.
حال با توجه به اینکه طبق اصل 147 شهرداری ها معمولاً اجاره بها پرداخت نمی کنند اما حدود 15 سال بعد باید همان سرمایه گذاری به سازمان جنگل ها واگذار شود و قرارداد رسماً فسخ می شود.
بنابراین، مدیران سازمان جنگل ها هستند که تصمیم می گیرند با این کاربر قرارداد را تمدید کنند یا با کاربر جدید دیگری قرارداد ببندند.
اگر خود شورا و شهرداری برای تهیه دفتر برنامه ریزی و مفاد آن سرمایه گذاری کنند مانند محوطه سازی، شهربازی، سورتمه، ویلا، آپارتمان، ویلا، رستوران، ساحل، زیپ لاین، قایق، کابین تلویزیون و …. از سود حاصل از جذب گردشگر برای توسعه مجموعه استفاده کنید و آن را به مشکلات توسعه شهر تزریق کنید.
البته با حفظ وفاداری به بیت المال (تزریق منابع مالی شهرداری برای کارهای مهم عمرانی و زیربنایی هرگز به اندازه حق الزحمه جلسات هیئت مدیره، اضافه کاری مدیران و کارکنان، هزینه همایش ها و جلسات اهمیت ندارد)، اما در صورت تحویل مستقیم. به سرمایه گذار باید. بررسی شده است که شهر و شهروندان نیز از این قرارداد بهره مند می شوند به جای اینکه مثلاً از یک تا 500 هکتار ملک در اختیار سرمایه گذار قرار گیرد.
مثلاً 10 تا 100 ویلا، آپارتمان، ویلا، سورتمه، امکانات رفاهی، تالار، رستوران، نمایشگاه، در نهایت 34 نگهبان برای ورودی، 2-3 نفر برای گرفتن 2-3، افراد خدماتی، 12 تسهیلات، یکی از نظر مالی و اداری بسازید. عده ای برای مغازه و رستوران در نهایت 10 تا 20 کارمند استخدام می کنند و سود مستقیم در جیب سرمایه گذار خواهد بود و با خود حمل می کنند یا از مغازه های داخل پارک خرید می کنند، زیرا بیشتر مسافران از جاده عبور می کنند و به گشت شهری چند شهر می رسند. و دریا، نه فقط یک شهر یا در نهایت به طور متوسط یک روز را در پارک هایی که ایجاد خواهد شد بگذرانید.
مدیران و سیاستمداران شهرهای مازندران مانند سوادکوه، سوادکوه شمالی، قائم شهر و جویبار باید به گونه ای برنامه ریزی کنند که یا قرارداد با شریک سرمایه گذار با شهرداری یا دهیاری منعقد شود یا بخشی از کار در اختیار شهرداری باشد یا مسافران خرید و تهیه سوغات بازار پل سفید، شیرگاه، آلاشت و زیرآب و … هدایت شوند؛ تعهدات باید به گونه ای باشد که مستاجر مغازه ها و رستوران ها و مستاجران شهری که پارک در آن قرار دارد و سرمایه گذار به نفع اشتغال و اقتصاد شهر باشد.
متن قرارداد باید شامل آموزش پرسنل در برچسب جذب گردشگر، نحوه رفتار، مشتری مداری و متانت کارکنان پارک در مواجهه با گردشگران و همسایگان مجموعه های گردشگری در رئوس مطالب باشد.
همانطور که در 3 ماه گذشته شاهد شکایت جدی یکی از خانواده های همجوار یک مجتمع گردشگری و تعدادی از مسافران از رفتار برخی از پرسنل این واحد گردشگری و همچنین نبود لباس فرم و غیره بوده ایم. . .، که نشان می دهد سرمایه گذار بر رفتار نظارتی ندارد. این وظیفه برخی از کارکنان بود.
عده ای به دلیل اینکه از مجالس فرهنگی و پوشش محدود مسافران خوششان نمی آید، ممکن است تمایلی به ایجاد مجتمع های گردشگری نداشته باشند، در حالی که نگارنده معتقد است اگر سیاستمداران ملی، استانی و شهری ما برنامه فرهنگی جامعی داشته باشند، ما هستیم که می توانیم از نظر فرهنگی، آداب و رسوم و ما هنجارهای خود را بر اساس شرایط و ضوابط مقررات جامعه شناختی و روانی منتشر می کنیم.
می دانیم که گردشگری تنها با بخشنامه ها، وعده ها و کلیشه های تبلیغاتی پشت میکروفن شکل نمی گیرد، بلکه تا روزی که شرکت های صنایع دستی ساماندهی شوند، عتیقه جات ترمیم شوند، منسوجات و سوغاتی های محلی ساخته شوند، صنایع دستی و موزه مردم شناسی ایجاد شود. زیرساخت های گردشگری نباید در مناطق، جاده های ایمن، آب آشامیدنی سالم، فاضلاب، شبکه های ارتباطی سیار، هتل ها و غیره تعریف شود. و گردشگری، حفظ آثار باستانی، فرهنگ عامه، بوم گردی و … نباید تبدیل به فرهنگ شود. . امید چندانی به ارتقای صنعت گردشگری مبتنی بر فرهنگ وجود ندارد.
عبدالله شهمیر شورمستی; کارشناس مسائل فرهنگی