روز جدید: وضعیت کالای ارزی 4200 تومانی چگونه بود؟ در درجه اول از درآمدهای نفتی حاصل می شود. ارز تولید ملی و صادرات که نمی توان تخمین زد.
کسانی که نوشته‌های من را دنبال می‌کنند می‌دانند که یکی از عناصر ثابت آنها مخالفت با قیمت‌گذاری (به جز موارد استثنایی) و دوگانگی ارز و کالا به‌ویژه در حوزه انرژی است. من در همه دولت ها طرفدار آزادسازی قیمت ها و انتقال اختلاف آنها به مردم (همه مردم نه چند دهک) بودم و دلایل این ایده را توضیح دادم. به همین دلیل از توزیع یارانه ها در زمان احمدی نژاد حمایت کردم، هرچند این طرح ناقص و خلاف قانون بود.
در دولت روحانی نیز از این سیاست دفاع کردم و مخالف دو نرخی شدن به ویژه ارز بودم و در مورد بنزین نیز همواره با اعمال دستور جدید قیمت گذاری مخالف و طرفدار انتقال بنزین به سبد مردم و آزادسازی آن بوده ام. . برای درک تفاوت این دو دیدگاه کافی است که بگوییم مبلغ پرداختی برای 45000 تن در سال 1989 معادل 45 دلار در آن زمان یا معادل حدود 65 لیتر بنزین در آن زمان بوده است. در پایان این دولت قدرت خرید این پول کمتر از نصف بود و اکنون 12 برابر شده است، در حالی که اگر به جای آن معادل 45 دلار یا 65 لیتر بنزین به مردم داده می شد، این ارزش باقی می ماند. خوب
بنابراین هرگونه پرداخت ریالی مردم در شرایط دو رقمی و تورم بالا و همچنین پرداخت برخی افراد و نه همه آنها، نوعی کلاهبرداری و کسب درآمد برای تامین مالی دولت است و هدف مثبت بلندمدتی برای آن ندارد. اقتصاد و بی اعتمادی به مردم بیشتر انجام دهید.
وضعیت ارز 4200 تومانی چگونه بود؟ در درجه اول از درآمدهای نفتی حاصل می شود. ارز تولید ملی و صادرات که نمی توان تخمین زد. در مرحله بعد، این قیمت گذاری محصول تنش داخلی بود. روحانی اتفاقات اندکی قبل از معرفی ارز، اعتراضات دی ماه 1396 و چگونگی آغاز اعتراضات سراسری با شعار «نه به گرانی» در پایتخت نومحافظه کار مشهد را به خوبی به خاطر دارد. هیچ کس مسئول راه اندازی اعتراضات نبود و تنها در آن زمان مشکل کوچکی در قیمت اقلام مورد نیاز مردم ایجاد شد. اتفاقاً این اعتراضات روند افزایش قیمت ارز را آغاز کرد.
بنابراین با تشدید تحریم های ترامپ در سال 1397، دولت روحانی با تجربه اعتراضات سال 1396، ترس از آزادسازی ارز را داشت. البته سیاست حمایت از قیمت ارز در سال های 1394-1397 نیز باعث افزایش مصرف ارز شد که این نیز محصول هراس سیاسی است. بنابراین ارز معروف 4200 تومانی محصول چنین فضای سیاسی مسموم بود. از سوی دیگر روحانی فکر می کرد که موضوع برجام حل می شود و کمبود ارز زیاد طول نمی کشد و قیمت ارز آزاد بیش از همه دو برابر می شود و پس از نهایی شدن برجام به بازار بازمی گردند اما این اتفاق افتاد. .بالا رفتن.
کمبود ارز و فساد ناشی از آن جدی شد، اختلاف قیمت به مرور زمان افزایش یافت و به ۴ و سپس ۷ برابر قیمت رسمی ارز رسید. ارز نیمایی را جایگزین کردند و به تدریج 4200 قلم ارز را محدود کردند، اما کار به جایی رسید که کمتر از 10 میلیارد دلار برای تامین مهمترین چیز کافی نبود.
اتفاقات سال 1398 و آتش سوزی نومحافظه کاران در این اعتراضات فاجعه بار نشان داد که محاسبات سیاسی روحانی با ارز 4200 جلدی درست بوده و اگر در آن زمان این کار را نمی کرد، اتفاقات سال 98 در سال 97 رخ می داد. ادامه هید.
آثار این ارز سمی را در همه قیمت ها می توان دید. کاهش کارآیی، اتلاف منابع، افزایش قاچاق و فساد از پیامدهای آن است که هر چه شکاف قیمتی بیشتر باشد، عواقب آن بیشتر است. به همین دلیل در سال 1378 دولت روحانی تصمیم به حذف این ارز گرفت و نامه بلندپایه ای نیز نوشتند و امیدوار بودند با آمدن بایدن و حل بحران، مشکلات ارزی و اقتصادی کاهش یابد و ارز سمی حذف شود. by این اتفاق نیفتاد زیرا متوجه شدند که نومحافظه کاران به دنبال چیز دیگری هستند و با تصویب قانون برجام در مجلس نمایندگان عملا هر راهی را برای حل آن بستند و آمریکایی ها نیز از موضع قبلی خود منحرف شدند.
هرچند قرار بود این قانون دست دولت روحانی را ببندد، اما بعد از خرداد 1400 به مشکل خوردند و حالا با گذشت حدود یک سال از ماجرا، در تار عنکبوت خودشان گرفتار شده اند.
در همان سال مجلس تلاش کرد ارز 4200 را حذف کند اما از آنجایی که ثبات اقتصادی و منابع ارزی بدون مجوز برجام محقق نمی شد، این بار دولت روحانی مخالفت کرد و با نامه نگاری و توافق از اجرای آن جلوگیری کرد. خوب است، زیرا بدون یک دست دولت و با وجود شکاف عمیق سیاسی، اجرای این طرح نوعی خودکشی و اقدامی دیگر علیه دولت روحانی بود.