وستنیک اطلاعات نوشت: در بین پیشنهادات دو پیشنهاد کاملا متضاد مربوط به اتفاقات اخیر وجود دارد. «کسی که وجود اعتراض را کاملاً انکار کند و تمامیت آن را زیر سایه اغتشاشات هدفمند سازماندهی شده توسط دشمنان و ضدانقلابیون و عوامل جاسوسی بیگانه بداند که قصدی جز تخریب دین و نظام و تجزیه کشور ندارند. بنابراین، بدون هیچ گونه تسامح و تحمل، باید با شدت پایان یابد. مظلوم واقع شود».
پیشنهادی دیگر اما این اعتراضات و حتی اغتشاشات بعدی را مطالبات مردم و مطالبه اساسی جامعه ستمدیده می داند و آن را نماینده افکار عمومی و اکثریت جامعه می داند و هر کدام را خفقان، دیکتاتوری و دیکتاتوری می داند. سرکوب او معتقد است چون راه و میدان اعتراضی باز نیست، فریاد و خشونت وجود دارد و نتیجه ایجاد چنین فضایی خشونت و نفرت است».
در هر دو پیشنهاد مشکلات اساسی وجود دارد، فقدان تحقیق و تحلیل دقیق و آسیب شناسانه می تواند به قطبی شدن خطرناک جامعه و ایجاد نشدن بستر برای تفاهم و اجماع کمک کند و جامعه را از یکپارچگی و نظام سرمایه اجتماعی محروم کند.
در پیشنهاد اول، مشکلات ساختاری در ضعف‌های حاکمیتی و مدیریتی و لزوم اصلاحات اساسی در فرآیندها، تصمیم‌گیری‌ها و رویکردها نادیده گرفته شده و در پیشنهاد دوم، دست‌های آشکار و پنهانی که به دنبال بی‌ثباتی، هرج و مرج و حتی هستند. متلاشی شدن با اهداف ملموس و بدیهی و شوم و نان آور کشور هستند و به فکر سعادت این مال و ملت نیستند، پشت پرده می مانند و مورد غفلت قرار می گیرند.
در این میان، کسانی که نگران امنیت، سربلندی و تداوم این کشور بزرگ با گذشته پر افتخار و فرهنگ و تمدن دیرپای خود هستند، دغدغه بیشتری دارند و حوادث را هوشمندانه تر و دلسوزانه تر بررسی می کنند، چه نسبت به دولت و حاکمیت و چه با حاکمیت. بخشی از جامعه ملتهب شده است.که اعتراض می کنند تا بنشینند و با مسئولان و دلالان هر چه بیشتر مطالبات جامعه را مطرح کنند.
گفتن یا اعتقاد به این که مردم فقط کسانی هستند که مثل ما فکر می کنند و همیشه همراه ما بوده اند تا ما را تصدیق کنند و دیگران مشت و عامل خارجی را فروخته اند، ابعاد شکاف اجتماعی را افزایش می دهد و خود بحران ایجاد می کند.
مسلم است که هیچ ایرانی وطن پرستی آتش افروزی، کشتار، آتش زدن، بحران آفرینی و به خطر انداختن امنیت و ثبات کشور را تایید نمی کند، اما صدای جامعه را نشنود، دردها و رنج های آنان را درک نکند و برای شنیدن آن صبور نباشد. صدای مخالفان و اعتراض به غفلت و من نمی دانم و این موضوع را منعکس نمی کند.
زمانی که چندین دهه کشور، با وجود این همه آسایش و ثروت خدادادی و پتانسیل آسایش، رفاه و پیشرفت، با تورم دو رقمی، اختلاف طبقاتی وحشتناک، ناکارآمدی آشکار دستگاه‌های اداری، قضایی و قانونگذاری، انحصارات گسترده در تملک. ثروت و توزیع ناعادلانه درآمد و فساد نسبتاً سیستماتیک، بحران کار، تولید، مسکن، اشتغال، ازدواج و نابرابری وخیم اقتصادی، به‌ویژه رانت‌های آزاردهنده را نمی‌توان با حساسیت‌های نسبتاً کم‌اهمیت‌تر نسبت به بحران‌های پیچیده‌تر قانع و پذیرفت. مشکلات اجتماعی و اقتصادی نظام تصمیم گیری را بداند یا نمی تواند تنها یک تعریف محدود از دین و وظایف دینی را مورد قبول همه آموزه های دینی بداند.
شک نکنید که جامعه ایران یک جامعه دینی است، نه تنها قرائتی که برخی از ما از دین داریم و ما قرائت خود را از دین فقط پسندیده می دانیم، در حالی که در دین و اندیشه دینی، رحمت، عدالت، صداقت، اخلاق، مدارا، عشق و بخشش و شنیدن هم صدای مخالف و صدای مخالف فتابون احسنا را داریم… و جستجوی معرفت حتی اگر درست باشد و خیلی مولفه های دیگر و وقتی می گوییم دین بهترین آیینه زندگی است باید. نشان می دهد که مردم در زیر سایه حکومت دینی زندگی بهتری می یابند و باید کارآمدی نظام اسلامی نشان داده شود و این باید مهمترین اولویت و دغدغه حاکمان و دلالان باشد.
باید بپذیریم که جامعه 85 میلیونی کثرت گرا را نمی توان با یک نظر و روش و یا با نگاه گروه محدودی از همفکران اداره کرد که مورد انتقاد و چالش سایر اندیشمندان این حوزه حتی در حوزه معرفتی و دینی قرار می گیرند. دین و عقاید دینی را نوشت.
خلاصه اینکه اگر بخواهیم در هر حادثه کوچک و بزرگی بخواهیم کینه اجتماعی رخنه نکند و زمینه شادی دشمن را فراهم کند، باید پای گفتگوهای بین نسلی را باز کنیم و صدای مخالفان را بشنویم. مغازه نه تنها در مواقع بحران و گذرا، بلکه به عنوان یک ضرورت همیشگی و فضای مناسب برای اعتراض و انتقاد از تظاهرات اعتراضی دولتی و دولتی و مدنی، بی نظمی و هرج و مرج، کشتار و ویرانی ایجاد می کند. به کار بردن آنچه رئیس جمهور در مصاحبه اخیر تلویزیونی درباره جداسازی اعتراض از شورش (تأیید اولی و انکار دومی) گفت، نیاز به تفکر دارد.