نابودی یک میراث شوم؛ بسکتبال در مسیر بازسازی

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ همیشه اینطور بوده است. اینکه پس از یک شکست تلخ و دردناک، شروع به گله و شکایت می کنیم و در مورد اشتباهات و مشکلات صحبت می کنیم که از قبل آشکار است و ظاهراً کسی به آن توجهی نمی کند. ناکامی تیم ملی بسکتبال در بازی های جام ملت های آسیا اگرچه تلخ و غم انگیز بود اما با توجه به شرایط بسکتبال ایران و اتفاقاتی که در سال های اخیر رخ داد قابل پیش بینی به نظر می رسید. تیمی شکست خورده، چند تکه که در آن بی تفاوتی، بی روحی و اختلافات ریز و درشت موج می زند.

محمد جمشیدی بازیکن تیم ملی بسکتبال پس از پایان رقابت های المپیک در مصاحبه ای حقایق زیادی را فاش کرد. وی گفت: از نتایج به راحتی می توان دید که وضعیت تیم ملی چگونه است، از باخت به سوریه، از بازی نزدیک با عربستان، از باخت های فاجعه بار به ژاپن که 2 بازی را با 30 امتیاز باختیم و این تیم اول ژاپن نبود. اگر فیلیپین، چین و نیوزلند را هم به آن ها اضافه کنید، می بینید که در صورت برگزاری جام ملت های آسیا، قطعا قرار گرفتن در جمع 8 تیم برتر برای تیم ما سخت خواهد بود. مهران شاهین این تیم نایب قهرمان آسیا را تحویل گرفت و این تیم را که می بینید تحویل داد. «با یک مقایسه ساده می توان فهمید که بسکتبال ما در این 4 سال چقدر سقوط کرده است.

یک سال پیش محمد جمشیدی پیش بینی کرد که بسکتبال ایران در جام ملت های آسیا موفق نمی شود و گفته بود که بسکتبال ایران حدود 4 سال است که با شیب بسیار تند رو به نزول است و بدتر می شود، هرکس به ریاست فدراسیون رسید باید به او برسد. زمین را بشکنید و بسکتبالی را که به پایین رسیده است به بالا برگردانید.

تیم ملی در میان اختلاف و دودستگی است

شکی نیست که هرکسی که هدایت می شود باید بهترین عملکرد خود را داشته باشد، اما تیمی را که مهران شاهین تاب بعد از 4 سال به بسکتبال ایران داد را به خاطر بسپارید. تیمی که هیچ نشانی از تیم سالم در آن دیده نمی شد، بازیکنان با هم دعوا می کردند، مربی از دست بازیکنان عصبانی بود و با دستیارانش صحبت نمی کرد و در بسیاری از بازی های کلیدی چرخش می زد و بازی را باخت. برده

انشعاب در تیم و سپس انتخابات فدراسیون ایجاد شد و این بار سرمربی جدید باعث ایجاد شکاف بیشتر بین بازیکنان شد.حامی جواد داوری. به نظر می رسید با انتخاب رئیس فدراسیون و تغییر کادر فنی بخشی از مشکلات و خلأهای بین بازیکنان تیم برطرف شود اما دیدیم که اینطور نبود و به گفته صمد نکاح بهرامی کاپیتان سابق تیم ملی، این تیم هنوز “تیم” نشده و هر بازیکنی به آن فکر می کند ساختن برگه آمار خود پیروزی تیم نیست!

این بازیکنان مشکل فنی ندارند. آنها کسانی بودند که در دوره قبل به نایب قهرمانی جام ملت های آسیا رسیدند، اما اگر به 5 سال گذشته نگاه کنیم، متوجه می شویم که این تیم با مشکلات روحی و روانی دست و پنجه نرم می کند که هیچکس نتوانسته آن را حل کند. هنوز حل کن

جواد داوری 5 ماه و سعید ارمغانی یک ماه فرصت داشتند تا بسکتبال ایران را از باتلاقی که رامین طباطبایی و دوستانش 4 سال در آن گرفتار شده بودند نجات دهند، تمام تلاششان را کردند اما کافی نبود. شاید بهتر بود کادر فنی تیم ها عوض نمی شد تا مشخص شود مقصر اصلی این نتایج چه کسانی هستند. اگر به این زودی ها عجله نکند و تغییراتی ایجاد کند، حالا به جای جواد داوری، رئیس قبلی فدراسیون باید سر کار باشد، چرا که این تیم ها حاصل عملکرد 4 ساله او هستند، نه پسری که روی صندلی نشسته است. به مدت 5 ماه

این تیم نیاز به بازسازی دارد

به نظر می رسد بسکتبال ایران نیاز به تغییر نسل دارد. نسلی که با هم همدردی می کنند و انگیزه درخشش دارند، نه اینکه روی زمین راه بروند و اینقدر به نتیجه اهمیت ندهند. همین بازیکنان در بازی های آسیایی اینچئون وقتی در فینال شکست خوردند همه اشک ریختند اما بعد از بازی با اردن بیشتر شاهد بی تفاوتی آنها بودیم. هدف نهایی جواد داوری از آوردن سعید ارمغانی تغییر نسل بود و با اینکه فرصت کافی ندارند باید هر چه زودتر در این مسیر قرار بگیرند. آنها ممکن است بلغزند و سقوط کنند، اما آینده را خواهند ساخت.

رئیس جدید بسکتبال کارهای زیادی برای انجام دادن دارد زیرا به او خرابه ای داده می شود تا از آن خلاص شود. بسکتبال آنقدر بازیکنان حرفه ای جوان ندارد، مربیان مولد زیادی ندارد، حتی کسی در بخش مدیریت هم ندارد. در سال های اخیر به فکر ساختن نبودند و فقط از آن استفاده کردند در حالی که امروز بسکتبال خالی است. اکنون رئیس جوان بسکتبال باید بسازد و به این ترتیب کل جامعه بسکتبال باید در کنار او باشند. او جوان و کم تجربه است، اما با انگیزه و سالم، اهل بسکتبال است و دلش برای این رشته می سوزد و به فکر پر کردن جیب و رفتن به سفر نیست، پس باید برای یافتن راه درست حمایت شود. .

آنهایی که همیشه به فکر منفعت خود هستند، حداقل یک بار کاری به بسکتبال نداشته باشند، چه در این فدراسیون جایی داشته باشند چه نداشته باشند، باید دلشان برای این رشته بسوزد و بسکتبال را از این باتلاق بیرون بیاورند، وگرنه شرایط به وجود می آید. هر روز اتفاق می افتد رشته بدتر خواهد شد.

بیشتر بخوانید: