اگر قرار است جلسه شورای عالی تشکیل شود باید برای یافتن پاسخ این سوال باشد که چرا با این همه هزینه در بودجه، استفاده از نیرو، تخصیص این همه ساختمان و تجهیزات، ایجاد این همه تشکل و تشکل و انجام این همه تبلیغات دینی، امروز کار جمهوری اسلامی جای دیگری است آیا به این حد رسیده است که برای ترویج و توسعه فرهنگ نماز نیاز به بازنگری در آیین نامه است؟
جمهوری اسلامی ایران نوشت: رئیس ستاد اقامه نماز در نامه‌ای به رئیس‌جمهور خواستار بازنگری در آیین‌نامه ترویج و توسعه فرهنگ نماز، ایجاد ساختار سازمانی برای ترویج و توسعه فرهنگ شد. اقامه نماز در دستگاه های اجرایی سازمان اداری و کار کشور و در نظر گرفتن برنامه و بودجه برای کارها در تمامی وزارتخانه ها فرهنگی شده است.
وی همچنین در همین نامه خواستار توجه ویژه سازمان برنامه و بودجه و شورای عالی انقلاب فرهنگی برای ترویج و توسعه فرهنگ اقامه نماز و ارتقای جایگاه مساجد در اسناد فوق از جمله توسعه اجتماعی هفتم شده است. طرح. خبرگزاری مهر نیز که این خبر را منتشر کرده، این نکته را از این نامه آورده است که درخواست رئیس ستاد اقامه نماز اقامه بر برگزاری نماز شورای عالی اقامه در نهاد ریاست جمهوری با مسئولیت حداقل معاون اول. سالی یک بار و رعایت ضوابط ترویج و توسعه فرهنگ نماز اقامه مصوب هیئت. وزیر شدند بر اساس همین خبر رئیس دفتر رئیس جمهور در نامه ای خطاب به معاون اول و وزرا از موافقت رئیس جمهور با نامه ارسالی خجت الاسلام کرائتی خبر داد.
شاید عده ای با دیدن این خبر خوشحال شوند و بگویند الحمدلله مسئولان عالی رتبه کشورمان به فکر ترویج نماز و فرهنگ دینی و حتی در نظر گرفتن بودجه برای آن و برگزاری جلسات در بالاترین سطح هستند.
دیدگاه دیگر این است که چرا کار جمهوری اسلامی به جایی رسیده است که با بودجه دولتی مردم را به نماز و زیارت تشویق و ترغیب کند.
علت مطرح شدن این سوال این است که فلسفه وجودی نظام جمهوری اسلامی ایران ایجاب می کند که مردم با اعمال خود به سمت دینداری حرکت کنند که این امر مستلزم اقامه نماز و انجام سایر عبادات است و نیازی به اختصاص بودجه و تبلیغات دولتی نیست. تا مردم به عبادت خدا پایبند باشند. پس از گذشت 44 سال از استقرار جمهوری اسلامی ایران و همه تبلیغات دینی رسانه ملی در این چهار دهه و نیم و تمامی برنامه های انجام شده توسط بسیاری از نهادهای مختلف فرهنگی با بودجه های کلان و همه نیروها. که برای این کار به کار گرفته شدند. ، همچنان نیازمند بازنگری در مفاد ترویج و توسعه فرهنگ نماز و ایجاد ساختار سازمانی برای ترویج و توسعه فرهنگ نماز در دستگاه های اجرایی هستیم که این نشان از بیهودگی همه این فعالیت ها دارد و بیهودگی صرف این همه هزینه برای ترویج نماز و توسعه فرهنگی. به همین دلیل نه تنها همه می توانند از این خبر خوشحال شوند، بلکه همه ما باید نگران شکست بزرگی که در حوزه فرهنگی داریم باشیم.
نگرانی از شکست فرهنگی زمانی بیشتر نمایان می شود که امروز را با دوران قبل از انقلاب مقایسه کنیم که در آن زمان بدون اینکه یک ریال از بودجه کشور برای ترویج نماز کنار گذاشته شود، مردم با اشتیاق فراوان و با سرمایه های خود. مساجد، تکایا در ادارات ایجاد شد و هزینه‌های تبلیغات دینی پرداخت شد و روز به روز بر تعداد نمازگزاران و متدین افزود.
در آن زمان دولت نه تنها بودجه ای برای ترویج نماز در نظر نمی گرفت، بلکه به طرق مختلف مانع ترویج نماز و عبادت و ترویج دین می شد و حتی کسانی را که از بودجه شخصی خود برای کمک به اعتلای نماز خرج می کردند مورد آزار و اذیت قرار می داد. و دینداری
بنابراین، اگر قرار است جلسه شورای عالی تشکیل شود، باید برای یافتن پاسخ این سوال باشد که چرا با این همه هزینه بودجه، استفاده از نیرو، تخصیص این همه ساختمان و تجهیزات، ایجاد این همه تشکل. و سازمان ها و انجام این همه تبلیغات دینی، آیا امروز کار جمهوری اسلامی به جایی رسیده است که بازنگری در مقررات ترویج و توسعه فرهنگ نماز ضروری است؟
ما نمی خواهیم بگوییم این شکست مربوط به این یا آن دولت یا این یا آن نهاد یا این شخص یا آن شخص است. واقعیت این است که این شکست فراتر از دولت هاست و ناشی از نوع نگاه به حاکمیت است. در نظام جمهوری اسلامی باید این تفکر حاکم باشد که «دویست حرف نصف عمل نیست»، همان حدیث عرشی که می گوید «کُنوا دعای ناس بدون سنتکم» مردم را به خدا و به درستی دعوت می کند نه با حرف. اما با اعمال .
این اصل اسلامی چند دهه است که به فراموشی سپرده شده و ناسازگاری گفتار و کردار به جای آن گرفته شده است. وقتی حکومت «کلام محور» باشد نه «عمل»، مردم همه چیز را باور نخواهند کرد و تبلیغات دینی هر چقدر هم که گران و براق باشد، بی اثر خواهد بود.
برای ترویج نماز و رشد دینداری در جامعه نیازی به بودجه ستاد اقامه نماز و اداره شورای عالی اقامه نماز و تشکل های وسیع و طولانی تبلیغی و پژوهشی و مراسم نیست. نماز و دینداری خود به خود گسترش می یابد.