مسیح مهاجری در سرمقاله خود از بودجه دولتی برای سمینارها انتقاد کرده و پیشنهاداتی را ارائه می کند.
در این مقاله آمده است:
هر ساله در جریان ارائه بودجه کشور در مجلس شورای اسلامی، فهرستی از ردیف های بودجه نهادهای مختلف فرهنگی اعم از حوزه های علمیه و برخی نهادهای مرتبط با آنها به رسانه ها به ویژه در فضای مجازی راه پیدا می کند که در واقع به این افراد کمک می کند. شایعات و تبلیغات منفی این لیست به قدری چشمگیر است که هرکس آن را ببیند متوجه نخواهد شد که هدف شایعه سازان و کسانی که تبلیغات منفی می کنند چیست. طبیعی است که در کور این تبلیغات گسترده، واقعیتی تلخ مانند روزهای بسیار سخت حوزویان و روحانیون در مناطق مختلف کشور و محدودیت های معیشتی آنان به کلی به فراموشی سپرده شده و هیچکس به آن فکر نمی کند. مایه تاسف است که این قشر فقیر و فوق العاده فقیر اکثریت طبقه معنوی کشور را تشکیل می دهند و تاسف بارتر اینکه افکار عمومی که از این شایعات و تبلیغات منفی شکل گرفته اند، کاملاً عکس این واقعیت را باور می کنند!
با توجه به لیست مزخرفاتی که درست است، باید به این واقعیت دردناک پرداخت که یکی از کارکردهای آن تغذیه همان شایعات و تبلیغات منفی است. با دیدن این لیست، افکار عمومی این تصور غلط را به وجود می آورد که این پول به طلاب داده می شود و هر روحانی در هر کجا که باشد سهمی از آن دارد، غافل از اینکه این پول بودجه دستگاه های بی مصرفی است که با توجه به بوروکراسی امروزی، می رود. در جیب برخی از منشی ها می نشیند بارزترین دلیل کمبود امکانات این دستگاه ها این است که قبل از وجود این دستگاه های عریض و طویل، کارگاه ها بدون آنها اداره می شدند و بهره وری بسیار بهتری داشتند. بودن یا نبودن این پول برای طلاب و روحانیون در مناطق مختلف کشور اهمیتی ندارد. البته وجود این ردیف بودجه این خاصیت را دارد که حوزه را وابسته به دولت ها و سلب استقلال کند. اکنون که در لایحه بودجه سال آینده (1402) افزایش 60 درصدی خواسته شده است، 60 درصد به وابستگی اضافه خواهد شد.
بر دوش نگرفتن باری که برای حوزه علمیه از دولت به دوش می کشید، دلیلی بود که ایشان می خواستند استقلال حوزه را حفظ کنند. مرحوم آیات فاضل لنکرانی و صافی گلپایگانی با دریافت پول از دولت به شدت با وابستگی حوزه مخالفت کردند و در بین مراجع فعلی هم کم نیستند بزرگانی که بر همین باورند و ردیف بودجه در کل بودجه کشور وجود دارد. مضر به میدان و علیه استقلال است روحانیت می داند. مهمتر افکار عمومی است که می گوید وقتی مردم در فقر دست و پنجه نرم می کنند، حوزه های علمیه نباید از بودجه کشور تغذیه شوند. حوزه های علمیه باید با پول و منابع مردمی به شیوه معمول اداره شوند تا از یک سو استقلال خود را حفظ کنند و از سوی دیگر مردمی بودن را که ویژگی اصلی روحانیت بوده از دست ندهند. در طول تاریخ.
بهترین اقدام این است که بزرگان حوزوی پیشقدم شوند و نامه ای به دولت و مجلس بنویسند که نیازی به ردیف بودجه ای که برای نهادهای مختلف حوزوی در نظر گرفته شده نیست. این اقدام ایمان و اعتماد مردم به روحانیت را صد برابر می کند و توده مردم با هدایا و وسایل دینی خود مانند گذشته هزینه های حوزه های علمیه را تامین می کنند. این اقدام همزمان اسلامی، انقلابی، مردمی و شجاعانه است. آیا بزرگان شهامت پیروی از این پیشنهاد را دارند؟