ساعت: 11:38
تاریخ انتشار: 1401/01/01
کد خبر: 1817558
محمدعلی ابراهیمی گفت: در سیستان و بلوچستان نان سال نماد برکت و غذای صاحب خانه است و کسی که نان سال را بزرگتر و بهتر سر سفره داشته باشد، مردم بر این باورند که برکت خواهد آمد. در طول سال به همان میزان به خانه اش می رود.»
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ محمدعلی ابراهیمی پژوهشگر میراث فرهنگی غذایی نوروزی سیستان و بلوچستان در گفت و گو با عصر هامون گفت: تا فرا رسیدن عید بی بی نوروز همه چیز باید نو و تازه باشد. مرد دهقان و پارسای سیستان برای اینکه طراوت نوروز را به انبار گندم و نان خود بیاورد، چند طبقه گندم را گرمتر در نظر گرفت و یکی دو تا را در انبار (انبار گندم) قرار داد و با آن پرتاب کرد. یک مشت. یا آرد و خوب مخلوط کنید.
وی افزود: این آرد یک یا چند دانه گندم با آرد کهنه، طراوت و طراوت در این قسمت آورده و نان تافته بزرگی به نام نان نو تهیه کردند که سفره نوروز را زینت می داد. در این سنت دیرینه، این دسته های تازه اولیه را باید به دست مرد یا زن پارسا و پاک انتخاب کرد.
این کارشناس افزود: سپس با دست مادر یا مادربزرگ این نان داغ را در قابلمه بزرگی میل کرده و با کره زرد حیوانی، شکر یا شیره مخلوط کرده و در ظرفی جداگانه برای اعضای خانواده می ریزند.
شیرینی عید در سیستان
به گفته وی، در سیستان بیشتر کارها به صورت گروهی انجام می شد و روحیه تعاون و همکاری در روح و جان مردمانش نهفته است و برای پخت بهترین نان ها و شیرینی های محلی، زنان سیستانی نیز غلات فراوان باعث تنوع و کیفیت می شود. از نان سیستانی و چون کیک از آرد گندم درست می شود، کیک سیستانی (نوروز شیرین) نیز تنوع و کیفیت خوبی دارد.
ابراهیمی با بیان اینکه امروزه مراسم زیبایی به نام ارزوکه بیشتر شناخته شده است، ادامه داد: گردآوری بانوان و شرکت در تهیه کلوچه های زابلی، بورک، لندو، قالیفی و قتلمه که مخصوص آن روزها بود، نان سال و کلوچه از جمله مراسم است. وظایف جدول سیستانی ها، مردم این منطقه، با هر وضعیت مالی، در ایام سال نو بر سر سفره های خود نان و بیسکویت می گذاشتند، زیرا معتقد بودند صبح روز عید بی بی به همه خانه ها سر می زند و سفره را سر می دهد.
نان سال نماد برکت و رزق و روزی است
وی افزود: نان سال نماد برکت و روزی بود برای صاحب خانه و کسی که نان سال بزرگتر و بهتر سر سفره داشت، مردم سیستان معتقدند که برکت به خانه او می رسد. به همان نسبت در طول سال.”
به گفته این محقق، نان دیگری که در شب عید پخته می شود و مردم سیستان همیشه از آن استفاده می کنند، کتلمه نام دارد یا دیگران آن را نذر می کردند و خودشان استفاده می کردند.
وی گفت: یکی از سنت های دیرینه مردم سیستان این است که برخی از آنها هنوز زنده هستند. پخت تجگی یا سمنو یکی از غذاهای خاص نوروز است که به دلیل ارزشی که دارد گاهی در روزهای دیگر سال نیز تهیه می شود و این عید فرخنده با جلوه های ویژه برگزار می شود و بازار پخت تاجگی داغ است.
ابراهیمی توضیح داد: تاجگ در کلام سیستانی معادل کلمه جوش های نو است. برپایی این اثر باستانی در واقع از بهمن ماه آغاز شد. سیستانی ها در سرمای شدید این ماه به سنت دیرینه کمی دانه سافیچه (گندم سفید درشت دانه) را تمیز می کنند و پس از شستن آن را در کیسه ای ریخته و روی آن آب می پاشند تا کاملا جوانه بزند.هر چه هوا سردتر باشد. هر چه شیرین تر و شیرین تر، خوش طعم تر می شود “تایگا یا سمنو”.
وی افزود: وقتی گونی را با جوانه گندم می پوشانند آن را از آب می گیرند و یک شب در حیاط می گذارند تا آب کاملا خشک شود سپس گونی را باز می کنند و گندم های ریشه دار و جوانه زده را روی حوله می گذارند. که هر روزه کار کشیدن و جداکردن ادامه دارد روی همان حوله پیچیده و جدا می شوند و در آفتاب خشک می شوند.
تاجی پازن
به گفته این کارشناس، پس از خشک شدن، گندم جوانه زده را که معمولاً در تمام خانه های سیستانی یافت می شود، با دست می چینند و یا در آسیاب بلغور آسیاب می کنند، در کیسه ای می گذارند و منتظر عید نوروز می شوند و این وظیفه هر سیستانی است. اما در ماه های دیگر نیز تهیه می شود زیرا غذایی بسیار مقوی و مظهر نشاط، نیرو، شادی و شکر نعمت های الهی است.
وی افزود: تاجگی در دیگ های مسی درب دار و در آش داغ روی آتش بدون آتش پخته می شود و پس از قرار دادن خمیر تاجی در دیگ مسی، درب آن را محکم می بندند و ته آن را با خاکستر و حرارت ملایم پر می کنند. نان غلیظ و خوش طعم بدست می آید.
ابراهیمی با اشاره به سفره عید و اعتقادات مردم سیستان گفت: قرآن، نان سال، ذبح، تاجگی یا تخمه و آینه ای که روی آن تخم مرغ خام گذاشته می شود و انواع کلوچه بر روی آن. سفره عید باید دارای عناصر زیر باشد.
وی افزود: مردم سیستان بر این باور بودند که زمین روی شاخه های گاو و گاو روی نهنگ هاست.
تهیه آجیل نوروزی در میان اقوام بلوچ
این پژوهشگر میراث فرهنگی گفت: عشایر بلوجی از امکانات اطراف نیز برای تهیه و تهیه آجیل نوروزی، خوشه های گندم محلی که دارای دانه های ضخیم و درشت و دانه های بزرگتر از گندم معمولی است و گفته می شود پشمک پخته می شود، استفاده می کردند. با شیرخشک زرد یا گیاه محلی مخصوصی به نام هاچ که شبیه زعفران و رنگ زرد دارد را با شیر گوسفند می جوشانند و در ظرف محلی به نام قلع می پزند تا خشک شود و به آن دانکوک می گویند و رنگ آن زرد تیره است.
وی افزود: دانکاک خوش طعم، نرم و لطیف است و با استفاده از هسته درخت کوهی به نام گواتمالا که شبیه بادام است اما هسته آن کوچکتر از بادام است، آجیل را از مغز جدا کرده و با شیر گوسفند می جوشانند تا مزه دار شود. . «خام و تلخ آن را جدا می کنند و در آفتاب پخش می کنند و پس از خشک شدن مانند دانکن نرم و شکننده و خوراکی است و شپش نامیده می شود و خواص درمانی فراوانی دارد.
ابراهیمی افزود: اگر آجیل گواتمالایی را به جای شیر گوسفند با ماست محلی بجوشانند طعم خوب و کمی ترش دارد و به آن تورپشک می گویند و به عنوان واش بعد از خشک شدن نرم و شکننده است و طعم ترش و خوش طعمی دارد. Duncock Novruz واساک و تورپشک را با هم مخلوط کرده و از مهمانان نوروزی خود پذیرایی کنید.
وی ادامه داد: برای تهیه کلوچه های نوروزی علاوه بر تهیه انواع حلواهای محلی به نام حلوا مادرا، چنگال و حلوا خرما، از نوعی حلوای نوروزی استفاده می کنند که از مخلوط خرمای دانکاک تهیه می شود و به اندازه گرد روی تنیس است. توپ..
هدایای نوروزی و بهاری بلوچ ها برای دیگران
به گفته ابراهیمی در اولین روز بهار تمام کره و خامه هایی را که به روش سنتی تهیه می کردند با آتش و سه پایه و قابلمه مخصوص به صورت محلی به روغن حیوانی تبدیل می کردند و تفاله و باقی مانده خامه و کره را با آرد تبدیل می کردند. خلال گندم و ذرت و خرما که دوستان و آشنایان برای عید نوروز و بهار عید برای مکرانی می فرستادند، مخلوط و حلوای خاصی به نام حلوای مادره درست می کردند.
وی گفت: بلوچ ها بخشی از حلوای این مادر را به عنوان عید نوروز برای دوستان و آشنایان مکرانی خود می فرستند. شیرهایشان را جمع کنید و برای آشنایان و عزیزان خاص اعم از تازه عروس و تازه عروس و زنانی که برای اولین بار باردار می شوند و افراد قبیله که عصبانی هستند برایشان کشک مخصوص بهاره و دلمه نوروزی درست کنید تازه آشتی کرده اند و هدیه داده اند. .
وی افزود: یکی دیگر از مراسم نوروز در منطقه مرزی بلوچستان، قلع سوزی و دود کردن آن در اولین روز بهار و در ولادت سال، اعتقاد به امدادرسانی در طول سال و گاهی سرودن نوای بهار است و جشن می گیریم. بهار. “
انتهای پیام/