آیا دور زدن تحریم ها رویکرد خوبی برای مقابله با تحریم هاست یا رویکرد جایگزینی وجود دارد؟
تحریم های ناکارآمد با دور زدن تحریم ها متفاوت است. در دور زدن تحریم ها – کاری که در شرایط فعلی انجام می شود – به ازای هر 100 دلار 20 دلار هزینه می کنیم، زیرا نمی توانیم از طریق بانک ها و کانال های عادی واردات و صادرات داشته باشیم و به همین دلیل برای دور زدن تحریم ها هزینه های زیادی می پردازیم. . غیرفعال کردن تحریم ها یعنی در داخل کشور وقتی تولید ملی را افزایش می دهید، می توانید تورم را کاهش دهید، با افزایش تولید ملی، بیکاری را کاهش دهید. در برخی موارد ناکارآمد و در برخی موارد ناکارآمد است) بنابراین این دو با هم متفاوت هستند و می‌توان با انجام برخی اصلاحات اقتصادی در داخل، تولید ملی را افزایش داد. تولید ناخالص ملی؛ از ماه می 1997، زمانی که دونالد ترامپ رئیس جمهور وقت آمریکا استعفا داد، روند کاهشی داشته است. یعنی درآمد مردم کم شده و توده مردم خالی تر شده اند. برای توقف این روند، باید بتوانیم در جاهایی که لازم است اصلاحاتی انجام دهیم. به عنوان مثال در سیستم بانکی، سیستم بانکی ایران اکنون به جای بانکداری به کارآفرینی می پردازد. منظور از کارآفرینی این است که بانک برای حفظ ارزش پول و سرمایه خود روی سکه، ارز، زمین و… سرمایه گذاری کند، در حالی که این کار بانک نیست و بانکداری در هیچ کجای دنیا حق ندارد این کار را انجام دهد. بانکداری یعنی بانک پول مردم را می گیرد و از طرف آنها سرمایه گذاری می کند، اما در ایران خیلی خیلی کم کاری را که باید انجام دهند انجام می دهند. سیستم مالیاتی همچنین رقابت در تولید را به دلیل فرار مالیاتی از بین می برد. واحدهای تولیدی بیشتر از واحدهای غیر مالیاتی پرداخت می کنند و این خود برای نظام تولیدی کشور بسیار مشکل ساز شده است. با انجام یک سری اصلاحات اقتصادی در کشور می توانیم تحریم ها را ناکارآمد یا بی اثر کنیم. برجام برنامه جامعی بود که می توانست مشکلات برنامه هسته ای ایران را حل کند. به عبارت دیگر، آنها روی یک طرح به توافق رسیدند و ایران یک سری کنترل ها و کنترل ها را برای لغو تحریم ها از طرف مقابل اتخاذ کرد. طرف مقابل باید روابط خوبی با ایران برقرار کند و قول های زیادی بدهد که در اجرای برجام هم هست. با خروج آمریکا از برجام عملا این کارها انجام نشد. تا زمانی که ایالات متحده آمریکا را ترک کرد، عموماً اعمال می شد زیرا ایالات متحده مخالف سرمایه گذاری در دیگران (نه سرمایه گذاری خود) بود. ، روس ها آمدند، کره جنوبی و ژاپن هم سرمایه گذاری کردند. اما به محض اعلام خروج آمریکا از برجام و اعمال تحریم ها، همگی منابع مالی خود را پس گرفتند. برجام در واقع مجموعه‌ای از سیاست‌ها بود که از یک سو ایران باید اقداماتی را انجام می‌داد که انجام داد (14 گزارش آژانس تایید می‌کند که ایران به تمام توافق‌های توافق شده پایبند بوده است)، از سوی دیگر، اروپا و آمریکا، که جزئی از تعهدات بود همه به تعهدات خود عمل نکردند. ترامپ به کمک آمد و دیگر طرف ها را از انجام کاری که انجام می دادند جلوگیری کرد زیرا از ترس آمریکا همه پروژه ها را متوقف کردند. من طرفدار برجام بودم چون برجام را خدمتی به اقتصاد، سیاست و امنیت کشور می دیدم، زیرا ما را از وضعیت فصل هفتم منشور سازمان ملل که ایران را تهدیدی برای صلح و امنیت جهانی معرفی می کرد، خارج کرد. کسانی که با حقوق بین الملل و روابط بین الملل آشنایی دارند می دانند که متهم شدن یک کشور به نقض یا تهدید صلح و امنیت چقدر اهمیت دارد، این هم برای آن کشور بد است و هم برای آن تبعات قانونی دارد. خدمت بزرگی برای کشورمان است، اما در بخش اقتصادی آنچه می خواستیم محقق نشد.
در این دور از مذاکرات، ایران بر رفع تحریم ها متمرکز شد و سخنگوی وزارت امور خارجه گفت که آمریکا باید تحریم ها را لغو کند.
باراک اوباما زمانی گفته بود که ما فکر می‌کنیم توسعه تاسیسات هسته‌ای ایران و تخریب آنها مطلوب است، اما این اتفاق نیفتاد زیرا انرژی هسته‌ای رفته و در ذهن ایرانی‌ها محلی شده است، اما او در نهایت این غنی‌سازی را پذیرفت، هرچند و در حد محدود. ، ایران ادامه دهد. همانطور که اوباما شکست خورده است، تقریباً غیرممکن است که فکر کنیم ایران می تواند همه تحریم ها را از طریق مذاکره لغو کند. من معتقدم به جای رفع تحریم ها باید در داخل کشور اقداماتی انجام دهیم که تحریم ها بی اثر یا بی اثر شود، وقتی این اتفاق می افتد داوطلبانه می روند. واقعیت این است که افزایش انرژی هسته ای منجر به لغو تحریم ها نخواهد شد. ما انتظار داریم در مذاکرات همه تحریم ها برداشته شود، در حالی که تحریم ها به عنوان ابزاری علیه ایران استفاده می شود. چگونه این ابزار را کنار بگذاریم؟ پس بیایید برای خلاص شدن از شر برخی از تحریم های مهم، مانند شش دور مذاکراتی که دولت روحانی در اوایل سال جاری برگزار کرد، مذاکره کنیم که در دستور کار این بود که آمریکا تحریم های نفت، پتروشیمی و بانک مرکزی را لغو کند. به عنوان مثال . . اگر آمریکا تحریم‌های این بخش‌ها را لغو کند و به نظر من مهم‌ترین بخش تحریم‌ها شامل این بخش‌ها می‌شود و با مذاکره می‌توان تحریم‌ها را برداشت تا برای اقتصاد ما مهلت ایجاد شود، بنابراین اگر رئیس‌جمهور بعدی یا رئیس‌جمهور فعلی آمریکا دوباره سقوط کند. ایشان قول دادند با رفع تحریم های بانک مرکزی فرصتی ایجاد کنند تا درآمدهای نفتی در کشور را جبران کنیم و اقتصاد ایران آهی آسوده بکشد و تحولی برای خود ایجاد کند تا دفعه بعد اینطور به ما ضربه نزنند. مذاکره کنیم تا این تحریم های اساسی برداشته شود و در صورت برداشته شدن، فرصتی برای اقتصاد ایران فراهم شود تا اقدامات اساسی در داخل انجام دهد. اگر رئیس جمهور بعدی آمریکا با خروج از برجام موافقت کند یا توافقات جدید را زیر پا بگذارد، اقتصاد ما در اردیبهشت 97 دیگر ضربه نمی زند و یک سری اقدامات پیشگیرانه انجام می دهد. دسترسی به درآمدهای نفتی که درآمد اصلی کشور است لازم است و ما نیاز به روابط بانکی داریم زیرا هر صادرات و وارداتی یک رابطه بانکی بین المللی می خواهد نه اینکه برای هر 100 دلار 20 دلار بپردازیم زیرا نمی خواهیم کار کنیم. سیستم.
برخی از اعضای اصلی شورای امنیت سازمان ملل متحد، ایران و آمریکا را مد نظر دارند و معتقدند باید بین ایران و آمریکا مذاکره شود. تحلیل شما در مورد این موضوع چیست؟
درست است و مشکل اصلی ما با طرف آمریکایی است، بنابراین کاملاً صحیح و منطقی است و از نظر دیگر غیرمنطقی است، زیرا در سیستمی که ساخته ایم حذف چین، روسیه و طرف اروپایی در شرایط فعلی به معنای حذف چین و روسیه و طرف اروپایی است. بدتر شدن وضعیت شرایط به معنای افزایش فشار بر ماست، ما نباید حزب اصلی خود را الان که آمریکاست از دست بدهیم. به همین دلیل است که مذاکرات 1+5 نتیجه نمی دهد، آمریکا باید آنجا باشد و ما مستقیماً با آمریکا روبرو خواهیم شد، اما اگر بخواهیم این را از بین ببریم و مشکل با آمریکا را دوجانبه حل کنیم، با مشکل مواجه خواهیم شد. . طرف‌های اروپایی، روسیه و چین گاهی به یافتن یک توافقنامه اجرایی و تضمین کمک کردند. سال گذشته، چین، روسیه و اتحادیه اروپا قطعنامه ایالات متحده را که خواستار یک ماشه بود، مسدود کردند. حذف آمریکا مذاکرات را طولانی می کند، یعنی با کشورهایی که کاری ندارند مذاکره می کنیم و می رویم آمریکا و دو بار در آمریکا می گوییم، اما حذف روسیه، چین و کشورهای اروپایی به نظر من بار بر دوش ایالات متحده است. این آنها را سنگین تر می کند. بهتر است کار را در 5 + 1 سازماندهی کنید و زودتر نتیجه بگیرید. هر چه زودتر نتیجه بگیریم برای اقتصاد ایران بهتر است.
ما شاهد هستیم که ترویکای اروپایی و همچنین فرانسه مواضع خود را در قبال ایران تندتر کرده اند. چرا این تغییر مواضع رخ داد؟
موضع قاطع اتحادیه اروپا به دلیل اختلافات ایران با آژانس بین المللی انرژی اتمی است. در حالی که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی اقدامات ایران را تایید می‌کند و می‌گوید این اقدامات در چارچوب اقدامات صلح است، روسیه، چین و اتحادیه اروپا برخلاف اسرائیلی‌ها که عموما مخالف هستند، می‌توانند از ایران به صورت صلح‌آمیز استفاده کنند. اما زمانی که با آژانس مشکل داریم و سوالات و ابهامات مختلفی در مورد فعالیت ایران به وجود می آید، روسیه، چین و کشورهای اروپایی نگران خروج ایران از صحنه صلح هستند. از سوی دیگر این موضوع متاثر از رقابت است که اتحادیه اروپا تلاش می کند بازار ایران را از دست ندهد، زیرا بازار ایران بازار قابل توجهی برای کشورهای اروپایی است و آنها به دنبال حفظ بازار هستند اما نه به هر قیمتی و ایران واقعاً به دنبال انرژی صلح آمیز هسته ای است، بر اساس توافق برجام و هیچ بهانه ای برای آن ندارند. زیرا اگر این سوال بهانه شود نه تنها فرانسه بلکه سایر کشورها و حتی روسیه و چین دچار مشکل می شوند.