روز جدیداعتماد یادداشتی از دکتر محسن رنانی، استاد اقتصاد دانشگاه اصفهان منتشر کرد.
در بخشی از این یادداشت آمده است:
* علم را به خاطر علم نمی خواهم. اگر علم نتواند دردی از مردم کشور من دوا کند چه فایده ای دارد؟ اگرچه من معتقدم که نظام علم جهانی از رنج بشر می کاهد، اما ما تبدیل به نشخوارکنندگان علم جهان شده ایم و دانشگاه ما تبدیل به کارخانه ای برای تولید “اشیاء تولید مثل” شده است تا کارمندان ما از اینکه ما بیشترین – معدود هستیم خوشحال شوند. تولیدکنندگان علم در جهان من نمی خواهم در این کلاهبرداری شرکت کنم.
* الان احساس می کنم کار فکری تمام شده است. از یک سو، حکومت ناشنوا مانده است و فراتر از آن، روشنفکران و منتقدان را میکروب های اجتماعی و سیاسی می نامند، چه در اظهارات عمومی و چه در پشت پرده; از طرفی مردم آنقدر از چرخ تورم و بیکاری و فساد و ریا خسته شده اند که وقت و انرژی و حوصله و انگیزه شنیدن و همراهی با فرهیختگان را ندارند.
* نتیجه این رویکرد دولت و این وضعیت جامعه این است که از این پس فقط ذهن و قلب نسل جوان را می دزدد: براندازان و طنزپردازان (سلبریتی ها). اگر اوضاع به همین منوال پیش برود، رهبران انقلاب یا قیام های آینده ایران از این دو لایه برمی خیزند و چه حیرت برای حکومتی که از نزدیک مسیر تغییر و زمین گیر کردن نخبگان و منتقدان اصلاح شده به نوعی نسل جدید است. چاره ای جز پناه بردن به مرحوم زم یا حضرت تتلو ندارد.
* اما امید زیادی در جامعه وجود دارد که روز به روز بیشتر نمایان می شود. برای آینده ایران، اگر امیدی به تحول فکری و اخلاقی است، فقط از سوی زنان است. زنان در این عصر کم کم اعتماد به نفسی را که در طول تاریخ از آن سلب شده اند، باز می یابند و حقوق خود را که در طول تاریخ ایران توسط مردان و دولت ها پایمال شده است، باز می یابند.
حالا برای روشنفکران و برای ما مردان، اگر نمی خواهیم مهاجرت کنیم و اگر نمی خواهیم ضربه بزنیم، فقط یک راه وجود دارد که بایستیم و بر زخم های ایران التیام دهیم. چاره ای نداریم جز اینکه زخم هایی را که درگیر آن هستیم بشناسیم و برای التیام آنها آستین ها را بالا بزنیم. همان زخم هایی که با حاکمیت مردان سیاستمدار و با مشارکت روشنفکران در قرن اخیر و به ویژه در چهل سال اخیر بر پیکره این جامعه وارد شده است. زخم های فقر، کودکان کار، حاشیه نشینی، جرم و جنایت، اعتیاد، قرص های خواب، فحشا، آلودگی، امواج بیماری و… که پیکر جامعه ما را توصیف کرده است، به طوری که اکنون برای من «روشنفکر مرد» مانده است. همان طور که پیتر سینگر (فیلسوف اخلاق) توصیه می کند. او گفت: «روی چیزهایی که شخصاً می‌توانید به دست آورید، تمرکز کنید، نه روی مشکلاتی که باقی می‌مانند یا در دستان شما نیستند.»