اما اواخر روز سه شنبه سفیر جمهوری اسلامی ایران در قطر از توافق صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران با گروه بین الملل بین المللی برای پخش زنده جام جهانی خبر داد.
حمید دقانی سفیر ایران در توییتی نوشت: بالاخره امروز پس از چند هفته تلاش و دو روز مذاکره مستقیم، صدا وسیما و گروه بین رسانه ای برای پخش زنده مسابقات جام جهانی از صدا وسیما به توافق رسیدند.
به نظر می رسد ساداوشیما برای اولین بار پس از سال ها تصمیم به خرید حق پخش این مسابقات گرفته و فوتبالدوستان ایرانی می توانند سه بازی تیم ملی در این تورنمنت را با بهترین کیفیت تماشا کنند.
در نهایت علی فروگی مدیر شبکه سه تایید کرد که چنین اتفاقی خواهد افتاد. به گفته مسئولان این امر پس از مذاکره با شبکه «بین اسپورت قطر» و خرید پخش کامل مسابقات جام جهانی میسر شد. به گفته فروگی، این قرارداد در چند مرحله مذاکره مستقیم بررسی و تنظیم شده و تمامی مسابقات جام جهانی قطر پخش خواهد شد. در سال‌های اخیر مسابقات فوتبال اروپا در لیگ‌های مختلف، جام ملت‌های قاره‌ای و جام جهانی و مقدماتی مسابقات مذکور به روش‌های مختلف پخش شده است که در نهایت منجر به شکایت‌های بین‌المللی صدا و سیما شد و موارد زیادی در این زمینه در عرصه صدا و سیمای بین المللی ایجاد شد و گاه حتی جریمه هم به دنبال داشت.
پس از انتشار این توییت، بسیاری از کاربران با کنایه نوشتند: «وای صداوسیما بالاخره متوجه شد که باید برای پخش مسابقات فوتبال پول بدهد.» طنز کاربران این بود که موضوع حق پخش مسابقات فوتبال در ایران برای خیلی ها مشکلی حل نشدنی شد. سال ها و صداوسیما بار پرداخت پول به باشگاه ها و سازمان لیگ برای پخش بازی ها را بر دوش نمی کشد. در واقع، سال‌هاست که رسانه‌ها و اهالی فوتبال و هواداران سعی کرده‌اند این مفهوم ساده را برای مدیران صدا و سیما بسازند که برای پخش مسابقات فوتبال، مانند همه جای دنیا، باید هزینه بپردازید و این هزینه را از طریق درآمدی که به دست می‌آورید، جبران کنند. تبلیغات انجام دهید و حتی سود ببرید. با این حال، هیچ کس نتوانست این کار را انجام دهد.
حالا به نظر می رسد فرصت جام جهانی فرصت مناسبی برای توضیح این سوال ساده است. حالا که صداوسیما مثل همه جای دنیا پای میز مذاکره نشست و حق پخش مسابقات را خرید، می توان از آنها پرسید که این وضعیت چه زمانی شامل حال تیم های باشگاهی ایران می شود؟
برخی از کاربران نوشتند که صداوسیما برای مذاکره رفته و حق پخش را خریده است، این یک نوع اجبار است وگرنه اگر می‌دانست می‌تواند این بازی‌ها را بدون مشکل یا تشکیل پرونده‌ای دیگر پخش کند، نمی‌خواهد روی آن بنشیند. میز مذاکره اما چون می‌داند که شرکت بن اسپورت اصلاً شوخی نمی‌کند، نمی‌خواهد بدون طی مراحل قانونی بازی کند.
این نشان دهنده ظلم باشگاه های ایرانی است که قدرتشان به رسانه ها نمی رسد. شاید اگر باشگاه‌های ایرانی ساختار مناسبی برای شکایت از صداوسیما داشتند، این نهاد نمی‌توانست سال‌ها حق پخش مسابقات را در چنته داشته باشد و فقط از پیش پخش مسابقات سود می‌برد. در این شرایط می توان گفت دوست دارم یک شرکت قطری بیاید و حق پخش مسابقات لیگ برتر ایران را بخرد، آن وقت شاید صداوسیما مجبور شود از رفتار غیرقانونی خود دست بردارد و به حقوق تیم های ایرانی احترام بگذارد. بنابراین با رعایت قوانین بین المللی.