نتایجی که در مرحله مقدماتی کسب کرد و رکوردهایی که در همین دوره زد، او را شایسته نشستن روی نیمکت تیم ملی جام جهانی می کند. به ویژه با توجه به نسل فعلی فوتبال ایران که بسیاری از آنها در باشگاه های نسبتاً خوب اروپایی بازی می کنند، امیدواریم برای اولین بار در تاریخ ایران در صورت قرار گرفتن در یک گروه متعادل بتواند به دور بعدی جام جهانی صعود کند. .
با این حال، دراگان از روزی که به عنوان سرمربی انتخاب شد تا روزی که بدون شکست به کار خود ادامه می دهد، حریف سرسختی است. عده ای از نحوه انتخاب او به عنوان سرمربی تیم ملی خوششان نمی آید و معتقدند سرمربی فعلی نتیجه درگیری های پشت صحنه است. برخی می گویند او فاقد کاریزمای ملی است و برای مربیگری تیم های باشگاهی مفید است و برخی دیگر نتایج درخشانی را که به دست آورده به کیفیت بازیکنان ملی می گویند.
حتی فضا به گونه ای پیش رفته که در آستانه جام جهانی دوباره شایعاتی مبنی بر تعویض نیمکت تیم ملی به گوش می رسد و گفته می شود ایران باید با مربی بهتری به قطر برود. اگرچه برخی از این انتقادها به ویژه آنهایی که به دستاوردهای فنی دراگان اسکوچیچ در تیم ملی مربوط می شود، ناعادلانه به نظر می رسد، اما این رویه نشان می دهد که دراگان نیز مانند بسیاری دیگر از مربیان تیم ملی حاشیه ای از امنیت نخواهد داشت. . اگرچه بعید است در ترکیب فنی تیم ملی برای جام جهانی قطر تغییری ایجاد شود، اما زمانی که زمان تغییر فرا می رسد، باید به دنبال گزینه هایی باشیم که شایسته نیمکت نشینی تیم ملی باشند. به عنوان سرمربی
شاید مهم ترین بحث برای تیم ملی این باشد که هدایت این نسل از بازیکنان تیم ملی را باید به یک مربی خارجی باتجربه سپرد، اما استفاده از خارجی ها آشکارا با ایدئولوژی فعلی دولتی ناسازگار است. جایگاه خارجی ها در تیم ملی پرطرفدارتر است.
واضح است که اگر قرار باشد دو سه فصل اخیر فوتبال ایران تمام شود، سه مربی شانس بیشتری برای نیمکت نشینی تیم ملی نخواهند داشت. نفر اول یحیی گل محمدی، سرمربی فعلی پرسپولیس است. یحیی کارنامه درخشان تری در بین مربیان نسل جدید فوتبال ایران دارد. او با پرسپولیس قهرمان شد و یک سال بعد از قهرمانی توانست تیمی جنگنده را بازسازی کند.
جدای از این موارد، او در لیگ قهرمانان آسیا نتایج خوبی کسب کرد و پس از سال ها حضور در فوتبال ایران به عنوان سرمربی، دیگر مربی کم تجربه ای نیست. او قبلا توانایی و مهارت خود را برای تمرین در تیم های دیگر از جمله پدیده و ذوب آهن و چندین مکان دیگر نشان داده و توانایی خود را در تشخیص تفاوت ها با استفاده از ایده های مربیگری ثابت کرده است.
عامل دیگری که یحیی از آن سود می برد، تربیت بازیکن است. درست است که او اعتقاد چندانی به بازیکنان جوان ندارد اما به لطف حضورش در تیم های مختلف شاگردان زیادی تربیت کرده است که بسیاری از آنها اکنون جزو بهترین های تیم خودش در سایر تیم های لیگ برتری هستند. بنابراین با توجه به دو فرض اول، یکی قطع همکاری با دراگان اسکوچیچ در تاریخی نامشخص و دوم اعتماد به یحیی گل محمدی سرمربی ایرانی است که بیشترین شانس را برای نیمکت نشینی تیم ملی خواهد داشت.
گزینه دوم سرمربیگری فرهاد مجیدی رقیب پرسپولیس است. شاید این تعصب خیلی زود باشد، اما نباید فراموش کرد که فرهاد مجیدی دیگر آن مربی احساسی سابق نیست. مردی که نمی خواست اشتباهاتش را بپذیرد و شکست هایش را به همه چیز نسبت می داد جز اشتباهات خودش. فرهاد هنوز به استقلال نرسیده است اما در چند فصل اخیر به بلوغ کافی رسیده است (چه به عنوان فردی و چه در فوتبال) که بتواند در شرایط سخت تصمیمات درستی بگیرد.
تیمی که او امسال ایجاد کرد تیم مقاومی از خود نشان داده و تغییرات تاکتیکی مورد نیاز در استقلال گواه بلوغ تاکتیکی این مربی است. فرهاد پیش از آن مدت کوتاهی مربی تیم امید ایران بود و شناخت خوبی از جوانان با استعداد فوتبال ایران کسب کرد. او برخلاف گل محمدی به بازیکنان جوان اعتقاد خاصی دارد و می تواند گزینه خوبی برای ساخت تیم آینده باشد. در خاتمه باید گفت که با وجود اینکه موفق به کسب جام نشد اما همیشه تیمش را در جمع مدعیان حفظ کرده و مدعی قهرمانی هم در جام حذفی و هم در لیگ بوده است. فرهاد به خوبی یحیی نیست اما شانس حضور در بین سه کاندیدای احتمالی سرمربیگری تیم ملی را دارد.
گزینه سوم و نهایی اگر امروز با توجه به دستاوردهایش باید شانس نیمکت نشینی تیم ملی را داشته باشد، جواد نکونام است. خیلی ها هم اکنون بر این باورند که او در پنج سال آینده بهترین مربی لیگ خواهد شد.
نکونام برخلاف دو گزینه قبلی سابقه طولانی در فوتبال اروپا دارد و رکورددار بازی های ملی است. او آنقدر با مربیان مختلف و معروف کار کرده که اگر از هر کدام یک ترفند یاد بگیرد، آینده مربی اش را تضمین می کند. نکونام در مسیر قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایران قرار دارد. او فصل گذشته با فولاد در فینال جام حذفی استقلال را شکست داد و اولین جام دوران سرمربیگری خود را به دست آورد.
همین چند روز پیش بود که پرسپولیس، دیگر تیم مطرح ایران در سوپرجام، تاکنون موفق به کسب جام های مهم و جاری در کارنامه خود شده و عملکرد بهتری نسبت به قدر ایران داشته است. پرونده او پر از رویدادهای هیجان انگیز در سنین جوانی است. صعود نساجی در لیگ برتر، کسب سهمیه در لیگ قهرمانان آسیا با فولاد، قهرمانی در جام حذفی و قهرمانی در سوپرجام، جواد را مربی خوشبین نشان می دهد. نکونام البته به سخت کوشی عجیب شهرت دارد و هم تیمی هایش گواهی می دهند که او بیش از هر مربی دیگری در لیگ برنامه ریزی و تحلیل دارد.
زمانی تجربه مربیگری در تیم ملی را داشت و با کار در این فضا آشناست. برنده در نکونام استراتژی و بازی خوب حریفان است. موضوعی که باعث شد او در فوتبال ایران سریعتر از سایر مربیان نسل جدید پیشرفت کند. مربی جوان اگر به عنوان سرمربی روی نیمکت تیم ملی ایران بنشیند نباید خیلی تعجب کند.