روزنامه خراسان امروز در گزارشی درباره خروج شاه از ایران که بخش هایی از آن را در اختیار شما قرار داده ایم، نوشت:
ساعت 13:08 روز سه شنبه 5 دی ماه 1357 محمدرضا پهلوی به همراه خانواده اش ایران را به مقصد مصر ترک کرد. واقعه ای که در تاریخ معاصر ایران به «فرار شاه» معروف است. محمدرضا پهلوی بعدها در کتاب پاسخ به تاریخ مدعی شد که این فرار و آنچه در واقع منجر به سقوط رژیم او شد، طرحی بود که آمریکا و انگلیس برای مقابله با رشد روزافزون ایران و توقف پیشرفت کشور به اجرا گذاشتند. در واقع منشأ چنین ادعایی خود شاه و خانواده اش هستند; ادعایی که بعدها بارها توسط سلطنت طلبان مطرح شد. این ادعا در سال های اخیر بار دیگر در صدر ادعاها در پخش های مختلف برخی رسانه ها قرار گرفته است.
!
با این حال، در 14 ژانویه 1957، در کنفرانس گوادلوپ، کارتر و برژینسکی از ایران به عنوان اولین «نقطه دردسرساز» یاد کردند که می‌توان درباره آن بحث کرد. رئیس جمهور وقت آمریکا که سال گذشته در دی ماه 1356 میهمان شاه در تهران بود و ایران را «جزیره ثبات» می خواند، اکنون معتقد است: «وضعیت به مرحله ای رسیده است که بعید است ماندن شاه در ایران به حل بحران کمک خواهد کرد.” آیا بیان کارتر در این مورد به معنای خالی کردن پشت شاه به دلیل رشد و توسعه ایران در دوره پهلوی دوم و در واقع توقف پیشرفت روزافزون کشور در آن دوره است؟
هیچ توافقی بین وزارت دفاع و وزارت امور خارجه ایالات متحده در مورد اینکه آیا شاه باید باقی بماند یا توسط مردم برکنار شود، وجود نداشت. دیدگاه کارتر در گوادلوپ بر اساس نظرات همکارانش در وزارت خارجه آمریکا شکل گرفت. آنها ظاهراً معتقد بودند که کار شطرنج انجام شده و باید در مورد دوران بعد از آن تصمیم قاطع گرفت، اما در مقابل این نظر دیدگاه دیگری وجود داشت که معتقد به حفظ شطرنج به هر وسیله ممکن بود و به نظر می رسید که تمرین کارتر ترجیح داد بر این دیدگاه تکیه کند. اگرچه رئیس جمهور وقت آمریکا در صحبت از بحران ایران این دیدگاه را با دست رد کرد و با پا فشار آورد!