روزنامه اطلاعات نوشت: به نظر می رسد تذکر صریح برخی از اعضای رهبری نتوانست بر سخنان تند روز جمعه برخی افراد عالی رتبه تأثیر بگذارد و نرمی و عطوفت را به سخنان آنان بیاورد.
در یادداشت ایشان به این موضوع اشاره شده است که توصیه مقام معظم رهبری این است که ائمه جمعه نه تنها طبل بزنند و تهدید نکنند، بلکه با همه موضع دلسوزانه و پدرانه داشته باشند و عیوب را در بین مردم شکننده تر نکنند. افراد در وضعیت تنش فعلی سعی کنید شکاف ها را اصلاح کنید.
متأسفانه این اتفاق نیفتاد و به خصوص در دو هفته اخیر خطبه ها هیچ نشانه ای مبنی بر توجه به این توصیه نشان ندادند. در جایی گروهی از زنان را با صفات ناخوشایند خطاب می کنند و در جای دیگر گروهی از زنان را به خودسوزی تشویق می کنند و در جای سوم متهم به «غلط» و تعابیر مشابه می شوند.
سوال اینجاست: چرا گفتن اطاعت و اطاعت و اطاعت به رای تعبیر می شود و از قضا در مواقعی که بوی مهربانی و ملایمت می دهد نه!؟ و برخی تا آنجا پیش رفته اند که نه تنها نکات و نکاتی را برای تسکین روح انسانها نادیده می گیرند، بلکه حتی به ادعاها نیز توجه می کنند.
حرف زدن یک طرفه و یکنواخت با تاخت و تاز و خشن این گونه به نظر می رسد که گویی اندیشه مطلق گرایی و کاملاً درست تلقی شدن وجود انسان را می گیرد و احتمال خطا را از ذهن او دور می کند. در زبان روانشناسی به این می گویند «پیشگویی های خودشکوفایی» و در زبان عامه «خودکنترلی و خوش اخلاقی!
نمی دانم زبان نرم و صاف – که البته از دل نرم و سینه باز می آید – چه اشکالی دارد که برای بعضی ها سخت است؟ و باب دوستی و بردباری و صبر – زندگی پیامبر رحمت چه بود – چه اشکالی دارد که بر پاشنه برخی نمی چرخد؟