روز جدید : اخیرا یکی از روحانیون در مجلس دستور داد هرکس خواهان موسیقی است از کشور خارج شود.
نقد این گفته اتلاف وقت است و سنگینی این قلم فراتر از این ضرر است. یک چیزی را باید به عنوان “چیزی” نقد کرد!در حالی که این اواخر مد شده است، بعد از هر سخنرانی جنجالی اعلام می کنند که تحریف شده است!
اما این ترس است: ترس از گسترش گفتمانی که زیرپوستی در حال تبدیل شدن به یک فرهنگ است. فرهنگ «تثبیت» رفتن است: هر که باشد; بگذار اینجوری باشه؛ آنهایی که چنین و چنان نیستند، بروند… ..
این «توهم کرامت» از کجا می آید که افرادی فراتر از وزن و حیثیت خود حکم می کنند که مردم در خانه پدری هستند یا نیستند؟ زیرساخت های تربیت و رشد این افراد خاستگاهی است که همیشه از بالا با مخاطبان خود صحبت کرده است; و نه در کنار هم؛ که اگر دو نفر گفتند، یکی بشنود; این! این افراد معمولا نمی توانند رو در رو صحبت کنند. یا بلندگو را بالا نگه دارند و سازندگان از پایین به سخنانشان گوش دهند; با گردن های برافراشته و تماشای چیزی در افق؛ یا به نشانه تایید آن را وارونه و بالا و پایین بیندازید.
برای این فرهنگ گفتمانی باید فکر کرد که اینها عواقب است، آن چیزی که ما درست نمی دانیم درست نیست; پس هر که آن را درست دید، جمع شوید و بروید; همچنین هر چه به نظر ما درست است، درست است; و هر که آن را نادرست می یابد، جمع آوری کند و برود.
راستی اگر همه بتوانند به این فتوا – یعنی جمع شدن و رفتن – عمل کنند، آقایان حساب کنند چند نفر باقی می‌مانند!؟