لئاندرو پادوانی بازیکن برزیلی پس از برخورد با یکی از هم تیمی هایش در لیگ ایران در سال 2018 روی چمن افتاد. در حالی که روی زمین دراز کشیده بود، پزشک تیم و فیزیوتراپیست تیمش به این نتیجه رسیدند که پادوانی دچار ضربه مغزی شده و با برانکارد منتقل شده است. بدون اینکه سر و گردنش را تکان دهد. بعداً تشخیص داده شد که او آسیب نخاعی دارد و پادوانی اکنون روی ویلچر است. پادوانی از باشگاه به دلیل سهل انگاری در ارائه کمک های اولیه به دادگاه حکمیت ورزشی (CAS) شکایت کرد. با این حال، دادگاه حکم داد که باشگاه مسئولیتی ندارد زیرا او نتوانست ثابت کند که درمان ضعیف پزشکی باعث بدتر شدن مصدومیت او شده است.
یادت هست در آن صحنه چه گذشت؟
تا روز بعد در بیمارستان از خواب بیدار شدم چیزی به یاد ندارم. در فیلم دیدم که یک پزشک تیم و یک فیزیوتراپیست وارد زمین شدند. گیج شدم و عجیب صحبت کردم. فکر کردند ممکن است ضربه مغزی باشد. آنها فکر می کردند این ضربه به سر است نه آسیب به ستون فقرات. یکی از اولین کمک هایی که در مدرسه یاد می گیریم این است که هر فردی که به سرش ضربه می زند نباید دست بزند و حرفه ای ها باید تصمیم بگیرند. نمی فهمم چطور دکتر و فیزیو متوجه جدیت ماجرا نشدند و من را از زمین بیرون بردند. سرگیجه با برانکارد آمدم بیرون.
الان زندگیت چطوره؟
من با همسرم لاریسا و پسر چهار ماهه‌مان لورنزو در یک آپارتمان کوچک در برزیل زندگی می‌کنیم. برای زنده ماندن از چنین حادثه ای، باید دوباره خود را پیدا کنید. شما باید یک فرد متفاوت شوید. من سال هاست که ورزش می کنم و اکنون فقط می توانم دست هایم را تکان دهم. من نمی توانم این لیوان آب پرتقال را برای مدت طولانی در دستانم نگه دارم. من در ادرار کردن مشکل دارم و هر روز در بدنم احساس درد می کنم.
اهداف بعدی شما چیست؟
من می خواستم از افسردگی خلاص شوم، بنابراین شروع به تمرین با شناگران معلول کردم. من یک مربی دارم و هفته ای سه روز در استخر و دو روز در باشگاه تمرین می کنم و با وزنه تمرین می کنم. رویای من شرکت در بازی های پارالمپیک پاریس در سال 2024 است. من جزو سه شناگر برتر پارالمپیک برزیل هستم، اما باید در سطح جهانی پیشرفت کنم. در حال حاضر فقط یک رویا است.
آیا می دانستی در استقلال بیمه نیستی؟
بله در 6 سالی که من آنجا بودم (2012 تا 2018) نه بیمه درمانی وجود داشت و نه بیمه عمر. شما بین 2000 تا 3000 دلار در ماه حقوق دریافت می کنید، اما باشگاه نمی خواهد به شما بیمه بدهد. جایی برای مذاکره وجود نداشت. اگر رد شوید، میلیون ها بازیکن دیگر پشت سر شما هستند که می خواهند بازی کنند.
هنوز هم پیام‌های حمایتی زیادی از طرفداران در ایران دریافت می‌شود. درست است، واقعی؟
من هرگز با مردم آنجا مشکلی نداشتم. من مردم، فرهنگ و غذای ایرانی را دوست دارم. تا به امروز، مردم به من در اینستاگرام پیام می دهند و از وضعیت من می پرسند و با مشکلاتم همدردی می کنند. آنها نمی دانند باشگاه چگونه می تواند با من اینطور رفتار کند. این حادثه بازتاب زیادی در رسانه ها پیدا کرد زیرا من در یک تیم بزرگ بازی می کردم. رسانه ها باشگاه را تحت فشار قرار دادند که به من حقوق بازنشستگی بدهد. برای عضویت در کمیته فنی با من قراردادی یکساله بستند که ماهیانه حدود 1500 دلار بود، اما 9 ماه بعد فقط 60 درصد این مبلغ را به من پرداخت کردند. این فقط راهی برای دلجویی از رسانه ها و هواداران بود. من این کمیته را در نوامبر 2018 ترک کردم و از آن زمان تاکنون هیچ تماسی از باشگاه دریافت نکرده ام.
آیا راه قانونی برای پیگیری دارید؟
ما بلافاصله پس از حادثه سال 2018 علیه باشگاه استقلال اقدام قانونی کردیم اما چیزی نشنیده ایم. هیچ اتفاقی نیافتاده. اگر او در اروپا بود، قطعا نگرش دیگری داشت. احساس می کنم در فوتبال آینه ای برای همه شده ام. رفتاری که با من شد غیرانسانی بود. باشگاه ها باید بدانند که بازیکنان وسایل دور ریختنی نیستند. ما برای باشگاه ها درآمد و برای هواداران شادی می آوریم، اما در نهایت چه کسی به فکر بازیکن است؟