روز جدید از آنجایی که دولت سیزدهم همان باورهای دولت احمدی نژاد را دارد، وابستگی به مسیر را به آن دوران بازگردانده و به عقب پرش کرده و بلاتکلیفی را در عرصه اقتصادی و اجتماعی افزایش داده است.
با نگاهی اجمالی به دولت های پس از انقلاب متوجه می شویم که همه دولت هایی که با شعارهای مختلف روی کار آمدند در ابتدا با قدرت زیاد وارد گود شدند اما به تدریج در دام رنج و بوروکراسی و تصمیمات از پیش گرفته شده و نه گرفتار شدند. فقط در چنین شرایطی از موقعیت های خود عقب افتادند، اما در مقایسه با دولت های گذشته در زمینه های اقتصادی و اجتماعی موفقیت کمتری داشتند.
دولت هاشمی بحران های خود را به دولت خاتمی منتقل کرد و دولت خاتمی به دولت احمدی نژاد که مدعی بود می خواهد همه عرصه ها را انقلاب کند. بیانیه ای که با بازگشتی ارتجاعی اوضاع را بدتر از قبل کرد در حالی که قیمت نفت در آن سال ها افزایش بی سابقه ای داشت.
دولت احمدی نژاد نشان داده است که افزایش قیمت نفت به تنهایی نمی تواند معیار تعیین کننده ای برای توسعه اقتصادی کشور باشد. چرا که همه دولت ها به دلایل متعدد نتوانستند برنامه های توسعه اقتصادی را که در دولت تدوین و در مجلس تصویب شد اجرا و مدیریت کنند.
اگر کارهایی مثل برنامه سوم دولت خاتمی تا حدودی موفق بود در برنامه چهارم دولت احمدی نژاد هم فرو ریخت.
با این حال امیدی به دولت سیزدهم نیست. با توجه به اینکه دولت سیزدهم همان اعتقادات دولت احمدی نژاد را دارد، مسیر وابستگی به آن دوران را با یک جهش به عقب در پیش گرفته و بلاتکلیفی را در عرصه اقتصادی و اجتماعی افزایش داده است.
البته این را هم باید در نظر داشت که دولت سیزدهم همچنان گرفتار مشکلات حل نشده دولت روحانی است. در چنین شرایطی مردم می خواهند حداقل به اندازه دولت های گذشته وابستگی جاده ای باقی بماند و وضعیت بدتر نشود.
دولت رئیس جمهور نه تنها نتوانست به اوج برسد، بلکه زیر کوهی از مشکلات اقتصادی و اجتماعی و ناکارآمدی دولت های قبل و بعد دست و پنجه نرم می کند و بعید به نظر می رسد که چاره ای برای آن پیدا کند و به همین دلیل کارشناسان معتقدند که این ناکامی ها دولت سیزدهم به عنوان یک دولت در باتلاقی گیر کرده و هر تلاشی بیشتر فرو می‌رود.