«روز مادر» و حکایت مادران در انتظار آسایشگاه/ چند نفس تا دیدار بچه ها باقی مانده است؟!

به گزارش خبرنگار شبکه های اجتماعی راه دانا؛ یکی از پرستاران شاغل در آسایشگاه که به شرط نامش فاش نشدن و آسایشگاهی که در آن کار می کند با ما صحبت کرد، در ابتدای سخنان خود گفت: خانه سالمندان در همه کشورهای دنیا یک تعریف دارند. خدمات واحدی را ارائه می دهد که البته هر کشوری می تواند جزئیات این خدمات را کم یا زیاد کند، اما ویژگی ها و اهداف کلی خدمات در خانه های سالمندان که در بخش خصوصی با عناوین مختلف ذکر می شود، همچنان اهداف مشترکی را دنبال می کند.

وی ادامه داد: اما خانه سالمندان امروزه یکی از مهمترین مراکز اجتماعی هر شهر و جامعه مدرن است. افرادی که در این مراکز مشغول به کار و ارائه خدمات هستند عموماً افراد تحصیلکرده و متخصصی هستند که در زمینه روانشناسی رفتار و کار با سالمندان و بیماران روانی به خوبی آموزش دیده اند و افرادی که در این مراکز نگهداری می شوند مراکز مشغول هستند.

کاهش سن به 50 سال

این پرستار که یکی از پیشتازان چرخه مدیریت این مرکز است در بخشی دیگر از سخنان خود درباره سالمندی گفت: در چند سال اخیر عموماً افراد مسن در گروه سنی 70 تا 80 سال به بالا مراجعه کرده اند. پذیرایی. ما به پیری می گوییم. با این حال، در سال های اخیر سن سالمندی به طور قابل توجهی تغییر کرده و کاهش یافته است. گاهی افراد به آسایشگاه می روند و می خواهند از آسایشگاه خدمات بگیرند. به طور کلی میانگین سنی در سال های اخیر حدود 50 سال است. رسید. یعنی گاهی افرادی در دهه چهارم زندگی خود به کانون روی آورده اند که البته این افراد شرایط خاصی دارند.

مثلاً فردی را داریم که به دلیل افتادن از داربست معلول شده و به دلیل نبودن به این مرکز آمده است. در حالی که حدود 45 سال سن دارد و با بیمه از کارافتادگی و حقوق خود زندگی می کند.

“خانه مراقبت اجتماعی از سالمندان”؛ دلیل جدایی والدین و توجیه رفتار بد!

این پرستار در گفتگویی دیگر به یکی از ویژگی های مثبت آسایشگاه ها اشاره کرد و گفت: یکی از ویژگی های مثبت این مراکز برای سالمندان معاینه و مراجعه به پزشک است که به صورت روتین انجام می شود و نمی توان آن را به تعویق انداخت. و سلامتی خدا را حفظ کنید.» بزرگان خود را تهدید کنید. اما در خانه اینطور نیست و گاهی با هرج و مرج و کاستی هایی پیش می آید و چنین کاستی هایی برای این گروه سنی واقعا خطرناک و غیر قابل جبران است.

وی افزود: از طرفی دور هم بودن و اجرای برنامه های مفرح که به سالمندان انرژی مثبت می دهد و روحیه آنها را تقویت می کند از ویژگی های مثبت و ویژه این مراکز است. اما کودکان نباید فقط به این ابعاد توجه کنند و خود را با آن توجیه کنند. مردم ما نباید فراموش کنند که سالمندان، به ویژه مادران، لحظه با فرزندان خود را به همه رفاه، انواع تفریح ​​و سرگرمی ترجیح می دهند.

آلارم خطر؛ کاهش سن

این پرستار با اشاره به لحظه ای تحریک آمیز گفت: به نظر من کاهش سن سالمندان و آوردن سالمندان به مرکز مراقبت می تواند زنگ خطر باشد. زیرا در مجموع این افراد از جمله کسانی هستند که فرزندان بسیار کمتری دارند و به عنوان مزاحم و ویران کننده زندگی فرزندان خود محسوب می شوند. بنابراین با حضور در خانه های سالمندان سعی می کنند از دایره مسئولیت ها و تعهدات فرزندان خود خارج شوند، اما هیچکس نمی داند چقدر برای پدر و مادری دردناک است. در گذشته پدر و مادر با رسیدن به سن پیری حداقل چهار یا پنج فرزند داشتند و هر یک از این فرزندان چند روزی از والدین خود مراقبت می کردند و از وجود معنوی آنها استفاده می کردند و مال دنیا و آخرت را می خریدند. . برای خودشان، تا زمانی که اجازه ندادند والدینشان احساس پوچی کنند.

کودکانی که والدین خود را رها کرده اند

پرستار آسایشگاه گفت: در مرکز خود خانواده هایی داریم که به دلایل مختلف به دلیل تامین مالی و بهره مندی از ثروت قابل توجه والدین خود را روانه آسایشگاه کرده اند. جالب اینجاست که فرزندانشان یکی دو ماه است که پدر و مادر خود را ترک کرده اند. این والدین از دیدن فرزندان خود و التماس به ما اجازه می دهند که فرزندان خود را ببینند عذاب می کشند. اما قوانین مرکز این اجازه را به ما نمی دهد و این موارد در قرارداد روز اول مشخص شده است. از طرفی از مرکز با فرزندانشان تماس می گیریم تا به آنها بگوییم که پدر و مادرت بی قرار هستند و برای ملاقات با پدر و مادرت به مرکز بیایند. اما آنها مسئولیتی ندارند و تماس را رد می کنند! یعنی فاجعه!

وداع باخت در انتظار دیدار با بچه ها!

وی افزود: فاجعه ای که فقط چنین والدینی می توانند اهمیت آن را درک کنند. آن مادرانی که درد دارند، شاید روزی فرزندانشان به دیدارشان بیایند و روزها بگذرد و همچنان منتظر و منتظرند. یادم هست چند سال پیش موردی داشتیم که در کانون از مادری تجلیل شد. بچه هایش هفته ای یک بار به دیدنش می آمدند و این مادر آنقدر خوشحال بود که این ملاقات ها طولانی شد. و این مادر آنقدر به در خیره شد که یک روز صبح ساعت چهار در حالی که من در شیفت بودم تا آخرین لحظه با تماشای فرزندانش مرد. نمی دانم چرا بعضی از بچه ها فکر می کنند پدر و مادرشان زندگی ابدی دارند و تحمل می کنند که پدر و مادرشان را چند ماه در خانه سالمندان بگذارند و آنها را ندیدن. به همین دلیل است که اکثر بزرگسالانی که می بینید، با وجود آسایش و رفاه مراکز مراقبتی، اغلب افسرده و غرق شده اند. اما اگر هر پدر و مادر فرزندشان بالای کاف باشد، او را می بیند و در هر موقعیتی نجاتش می دهد.

هر چه بکاریم درو نمی کنیم

وی در پاسخ به این سوال که آیا چنین صحنه هایی بر زندگی آنها تأثیر منفی می گذارد یا خیر، گفت: قطعاً تأثیرات منفی زیادی در زندگی ما وجود دارد که منشأ و نمود آن دیدن و دیدن چنین اتفاقات و صحنه هایی است. تصور می کنم نسل ما هویت و هویت فرهنگی ارزشمند خود را از دست داده است. ما فرهنگ چند هزار ساله و دنیایی از داستان ها، متل ها، تمثیل ها، سخنان و احادیثی از منابع دینی و ملی را رها کرده ایم که همگی بر احترام والدین تأکید دارند و از فرهنگ پوچی غربی پیروی می کنند. وقتی یک فرزند مجرد 20 ساله آپارتمانی اجاره می کند و از سنین پایین از زیر سایه محبت والدین فرار می کند، معلوم است که اگر فردا ازدواج کند، پدر و مادرش را نمی پذیرد.

مرگ عواطف از طریق تقلید از زندگی غربی

در آخر باید به مردم اشاره کنم که بسیاری از رفتارهای امروزی ناشی از تربیت نادرست والدین است که منجر به ناباروری می شود و اکنون بسیاری از خانواده ها به رفتار خانواده های غربی در فیلم ها و سریال های تلویزیونی توجه دارند و تقلید می کنند و فکر می کنند این یک نوع رفتار است. شخصیت پردازی و کلاس و رفتار آوانگارد تا زمانی که بدانند پایان این آموزش فرزندانشان را به رشد و شکل دادن به زندگی آنها در مراکزی مانند خانه سالمندان سوق می دهد. به قول یک کتاب «هرگز چیزی را که نکاشته ایم درو نخواهیم کرد»، پس وقتی فرزندی را به شکل خشک و بی روح غرب به دنیا می آوریم، نباید انتظار داشته باشیم که او به سن بلوغ برسد و به آن نیاز داشته باشد. فرزند، و مانند فرزندان ایران باستان، والدینی که باعث به دنیا آمدن چنین فرزندانی شده اند.

انتهای پیام/

هر چه بکاریم درو نمی کنیم