احمد زیدآبادی، تحلیلگر مسائل سیاسی در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: ناآرامی های اجتماعی در هفته های اخیر بهانه ای برای قطع متناوب اینترنت بین المللی و فیلتر شدن اینستاگرام و واتس اپ در کشور شده است. ظاهرا برخی نهادهای مسئول منتظر چنین فرصتی بوده اند تا نیات داخلی خود را برای محدودسازی اینترنت پیاده کنند.
بنابراین نه تنها قول روشنی برای بازکردن نرم افزار مسدود شده نمی دهند، بلکه معتقدند با سوء استفاده از این شرایط، مردم ایران را از دنیای خارج منزوی می کنند. متاسفانه این شیوه برخورد با مشکل اینترنت کاملا ریاکارانه است و بی اعتمادی بین دولت و مردم را تقویت می کند.
از زمانی که طرح موسوم به امنیت در مجلس مطرح شد و با فراز و نشیب هایی مواجه شد، مقامات دولتی و حتی بسیاری از حامیان سرسخت این طرح متعهد شدند که قصد محدود کردن دسترسی به اینترنت و مسدود کردن نرم افزارهای استفاده شده توسط مردم را ندارند. برای توسعه آن تلاش می کنند، اما با اتفاق اخیر به نظر می رسد همه آن فحش ها را فراموش کرده و سعی دارند فضای مجازی را به روی مردم ببندند.
ادامه این محدودیت ها پیامدهای زیر را به دنبال دارد:
1. وعده خلف در مورد اینترنت مردم را نسبت به سایر وعده های مقامات از جمله ایجاد مکانیسم های قانونی برای اعتراض عمومی مسالمت آمیز کاملاً بدبین می کند. در واقع محدودیت اینترنت این پیام روشن از سوی دولت به مردم می دهد که نهادهای حاکم در زمانی که افکار عمومی تحت فشار و اعتراض هستند برای جلب رضایت مردم به وعده های رنگارنگ متوسل می شوند، اما به محض اینکه اعتراضات نشانه هایی از فروکش نشان می دهد، فکر می کنند که «خارشان از پل گذشته است»، علاوه بر فراموشی این وعده‌ها، محدودیت‌های جدیدی را نیز بر جنبه‌های مختلف زندگی مردم اعمال می‌کنند. طبیعی است که چنین رویکردی شکاف بی اعتمادی بین مردم و دولت را عمیق و بیشتر می کند.
2. افرادی که درآمد و معیشت آنها به استفاده از نرم افزارهای اختصاصی وابسته است و کسانی که از این طریق خود را سرگرم می کنند و از آنها حمایت می کنند، زمانی که منابع درآمد و سرگرمی آنها مسدود می شود، به شدت ناامید، ناراضی و عصبانی می شوند و منتظر فرصتی هستند تا نشان دهند که آنها خشم خود را به خود می دهند.
3. محدود كردن اينترنت بيانگر اعتقاد دولت به حقارت ملت است، اعتقادي كه به هيچ وجه قابل توجيه و پنهان نيست تا عموم مردم آن را به وضوح بفهمند و خشمگين شوند. هیچ خشم و کینه‌ای در این دنیا عمیق‌تر و واقعی‌تر از خشم و کینه ناشی از احساس ناتوانی مردم و تصمیم‌گیری برای آنها به بهانه‌ی کوچک‌ترینی و حماقت‌شان نیست!
4. مسدود کردن نرم افزارهای خارجی و واداشتن مردم به اتکا به نرم افزارهای داخلی کمکی به هدف دولت در جهت دهی و کنترل ذهن مردم نمی کند. از قضا، این نتیجه معکوس داشت. همانطور که یک جنگل فقط در فضای آزاد و با تعامل با انواع تغییرات اقلیمی می تواند زنده بماند، ملتی نیز تنها در صورتی پایدار و مترقی می شود که فضای آزاد برای اطلاع رسانی داشته باشد و با افکار و نظرات متفاوت و متضاد مواجه شود.
همانطور که شما جنگلی را در محیطی مصنوعی مانند گلخانه پرورش نمی دهید و حتی می پذیرید که با کوچکترین وزش باد ناپدید می شود، هیچ ملتی نمی تواند با انزوا از دنیای اطراف خود و در هر برخوردی رشد کند، بالغ شود و پایدار بماند. با عقیده ای متفاوت قدرت روانی او فرو می پاشد.
5. نرم افزارهای مسدود کردن، غیر از مردم عادی، زندگی اهل علم و نظر را تباه می کند. در واقع، از زمان ایجاد محدودیت‌های اخیر در استفاده از اینترنت، بیشتر وقت اندیشمندان به دنبال راه‌هایی برای دور زدن فیلترینگی بوده است که آنها را از دسترسی به منابع لازم برای هر نوع تحقیق بازمی‌دارد. بنابراین اگر حاکمان کشور نفعی دارند که بار دیگر از اقشار مختلف جامعه سرپیچی کرده و آنها را از یک زندگی عادی و روتین محروم کنند و خود و کشور را به دردسر بیاندازند، ساده ترین راه ادامه محدودیت ها در فضای مجازی و بلاک نرم افزاری که مورد پسند عموم مردم است!