به عنوان مثال، در چین به ازای هر 100000 نفر حدود 5 نفر در تصادفات جاده ای جان خود را از دست می دهند یا در انگلستان به ازای هر 100000 نفر حدود 2.7 نفر در تصادفات جاده ای جان خود را از دست می دهند. در آلمان از هر 100 هزار نفر 6.7 نفر در تصادفات جاده ای جان خود را از دست می دهند، اما در ایران از هر 100 هزار نفر نزدیک به 36 نفر در تصادفات جاده ای جان خود را از دست می دهند. مطالعات دیگر نشان می دهد که کشورهایی که دارای شبکه ریلی مدرن و قطارهای سریع السیر هستند و اکثر بار و مسافر با قطار جابه جا می شوند، مرگ و میر و جراحات جاده ای بسیار کمتری نسبت به سایر کشورها دارند. اگر با برقی کردن راه آهن و افزایش سرعت قطارها در مسیرهای پر ترافیک، میزان تردد بار و مسافر در این مسیرها افزایش یابد، می‌توان تعداد کشته‌ها را از 36 نفر در هر صد هزار نفر به 10 نفر در صد کاهش داد. هزار نفر و در این صورت تعداد کشته ها کاهش می یابد تردد جاده ای ایران از 17000 نفر به حدود 5000 نفر در سال کاهش می یابد.
سالانه بیش از 200 هزار نفر در جاده های ایران مجروح می شوند و هزاران نفر از معلولیت های دائمی مانند قطع عضو و سایر بیماری های دائمی رنج می برند. دلیل همه این بدبختی ها و سیاه شدن زندگی میلیون ها هموطنمان نبود سرمایه گذاری کافی در توسعه شبکه ریلی مدرن در نیم قرن اخیر است. هر شخص یا عاملی که در توسعه شبکه ریلی مدرن و پرسرعت نقش داشته باشد، در واقع ده ها هزار نفر را کشته و صدها هزار نفر را مجروح کرده است. عوامل مختلفی در ایجاد این فاجعه بزرگ و نابخشودنی نقش داشته است، از جمله:
– مدیریت ضعیف
– عدم تخصیص بودجه
– تحریم ها
– عوامل دیگر
