یکی از اعضای هیئت مدیره اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک ایران خاطرنشان کرد: سهم پوشاک در سبد خانوارهای ایرانی در دهه 80 حدود 7 درصد بود اما در این سال ها این سهم به حدود 3.5 درصد رسیده است. و این آمار نشان می دهد که تقاضای مردم برای خرید پوشاک کاهش یافته است.
مجید نامی با اشاره به عدم تخصیص ارز برای تامین و واردات مواد اولیه، تجهیزات و ماشین آلات صنعت پوشاک گفت: برای مدتی 3 ماه ارز به واردکنندگان صنعت پوشاک اختصاص می یابد. در حالی که در گذشته حداقل 3 تا 4 هفته ارز بین واردکنندگان توزیع می شد. این تأخیر کل زنجیره تامین از جمله بخش های اصلی را تحت تاثیر قرار داده است. الیاف و پارچه، و باعث کمبود در اکوسیستم شده است.
این فعال اقتصادی با بیان اینکه اقتصاد در شرایط رکود تورمی قرار دارد، اظهار داشت: با وجود اینکه چند هفته است که نرخ ارز ثبات خود را حفظ کرده است، اما به دلیل انتظارات تورمی که در کشور وجود دارد و نبود چشم انداز مثبت برای کشور اقتصاد کلان، انتظارات از ابتدای سال با تورم و در نتیجه افزایش قیمت مواد اولیه و کالاهای نهایی مواجه هستیم. علاوه بر این، مشکلات اقتصادی 2 سال اخیر فرصت سرمایه گذاری برای توسعه صنعت پوشاک را کاهش داده است و این مشکلات دست به دست هم داده است که وضعیت قاچاق در صنعت پوشاک همچنان ادامه دارد، هر چند قاچاق پوشاک به نوعی مشکلی که در یک نقطه کاهش یافته و متوقف شده باشد، همیشه وجود داشته و ادامه دارد.
با توجه به او؛ هرگونه سکته در تامین مواد اولیه و تولید بر بازار اثر می گذارد. در سال‌های گذشته اگر شرکت‌ها و برندها یک فصل دوام می‌آوردند و در فصل بعد افزایش قیمت‌ها را اعمال می‌کردند، اما اکنون به دلیل تورم و کاهش نقدینگی شرکت‌ها، تغییرات قیمت را در همان فصل گزارش می‌کنند.
این فعال اقتصادی ایران را رقیب ترکیه در صنعت پوشاک نمی داند و می افزاید: صنعت پوشاک ترکیه حدود 18 تا 20 میلیارد دلار ارزش دارد در حالی که صادرات پوشاک ایران در بهترین حالت کمتر از 100 میلیون دلار است، بنابراین ایران در زمینه پوشاک رقیب است. رقبای آن منطقه محسوب نمی شود. اگر بتوانیم سهم 60 تا 65 درصدی را در بازار داخلی حفظ کنیم، کار بزرگی انجام داده ایم. نکته اینجاست که در چند سال گذشته به دلیل خروج برندهای خارجی و ممنوعیت واردات رسمی، برندها و برندهای معروف پوشاک ایرانی که سهم بازار آنها کمتر از 10 درصد بود، توانستند خود را به متقاضیان داخلی معرفی کنند. مراکز خریدی که اصلاً لباس نمی‌فروختند، به دلیل خالی بودن فضا به ایرانی‌ها اجازه نمی‌دادند، مجبور شدند برندهای ایرانی را عرضه کنند و این در نهایت به ورود برندهای ایرانی بیشتر کمک کرد.
یکی از اعضای هیات مدیره اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک ایران در پاسخ به این سوال که آیا کاهش قدرت خرید مصرف کننده بر سطح تقاضا تاثیر گذاشته است؟ وی تصریح کرد: سهم پوشاک در سبد خانوارهای ایرانی در دهه 80 حدود 7 درصد بود اما در این سال ها این سهم به حدود 3.5 درصد رسید و این آمار نشان می دهد تقاضای مردم برای خرید پوشاک کاهش یافته است. وقتی تورم غذا و مسکن کشور تا این حد بالا می رود، اما از طرفی درآمدها به همان میزان افزایش نمی یابد، طبیعی است که مردم از هزینه هایی که در توان دارند صرف نظر کنند، بنابراین مصرف و تقاضا برای خرید پوشاک کاهش می یابد. به طور قابل ملاحظه.
نامی با بیان اینکه عوامل زیادی بر قیمت برندها تاثیرگذار است، افزود: 60 تا 70 درصد مواد اولیه تولید پوشاک وارداتی است. در زمینه پوشاک، پنبه، پلی استر و ویسکوز وارداتی، ویسکوز کاملا وارداتی و حدود 80 درصد پنبه وارداتی است. بنابراین قیمت ارز و تامین مواد اولیه در قیمت نهایی بسیار موثر است. اما این روزها هزینه های فروشگاه و اجاره بها در قیمت فروش لباس بسیار مهم است. زمانی که اجاره بها در مدت 2 سال 2 تا 3 برابر افزایش می یابد، طبیعی است که این موضوع 20 درصد بر قیمت فروش اثر می گذارد، البته این افزایش بسته به محل اتحادیه متفاوت است.
وی در خاتمه گفت: تولیدکنندگان پوشاک زنانه در کشور فعال هستند، اما چون نحوه تبلیغات و ارائه این کالاها برای تولیدکنندگان سخت است و یکسری سختی ها و ملاحظات خاصی در این صنعت وجود دارد، ماهیت کار. آن را دشوار کرد. تنوع و تغییرات در طراحی باید بیشتر از آقایان باشد و نیاز به حمایت، علم، دانش و فناوری بیشتری داشته باشد، بنابراین به طور کلی کار در صنعت پوشاک زنانه نسبت به سایر رشته ها در ایران دشوار است و جا برای ورود افراد بیشتری به این حوزه وجود دارد.