شادی؛ حلقه مفقوده این روزهای تلویزیون

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ یکی از اهداف، مأموریت ها و مأموریت هاست رسانه ملی تولید برنامه های تفریحی برای عموم و عموم مردم. از آنجایی که این رسانه از نظر بودجه و سیاست توسط دولت اداره می شود، باید در ساخت برنامه های خود شرایط کل جامعه را در نظر بگیرد و این شعور و درایت را داشته باشد که با توجه به شرایط روز جامعه، هادی خود را انتخاب کند. به موقع آن را تغییر دهد و به روز کند تا در مواقع بروز بحران های اجتماعی بهترین عملکرد خود را نشان دهد و به اصطلاح چند پله از مخاطبانش بالاتر باشد.

مثلاً وقتی جامعه درگیر بلایای طبیعی مثل سیل، زلزله، اپیدمی و بیماری های مهلکی مثل کرونا است و اساساً حال روحی مردم دیگر مثل روزهای گذشته شاد نیست و یا جامعه درگیر مشکلات شدید اقتصادی است. بحران ها و مردم مردم تحت شدیدترین تحریم ها و فشارهای مالی سنگین به عقب برگشته اند، اینجاست تلویزیون و رسانه ملی وظیفه ساخت برنامه ها را بر عهده دارد خوشبختی خوب انجام شده، سرگرم کننده است طنز و کمدی حتی برای چند ساعت روحیه از دست رفته مردم را باز می گرداند و نمی گذارد جامعه دچار افسردگی شود یا با پخش این برنامه ها خشم و خشونت آنی را خنثی کند.

اما این روزها با نگاهی گذرا به رسانه ملی و رهبران ارکستر شبکه های مختلف کمتر شاهد سریال های طنز، طنز و برنامه هایی با قالب سرگرمی و مسابقه ای هستیم و در عوض سریال های غمگین و خسته کننده با مضامین تکراری، کنداکتور را به خود مشغول کرده است. .

بدون شک ساخت سریال های طنز و طنز پرمخاطب نیازمند یک فرد ماهر و کارگردان طنز است که در سال های اخیر مدیران تلویزیون به دلایل مختلف شروع به دوری از کمدین های خود کرده اند و آنها را به مار تبدیل کرده اند. اگرچه ممکن است خود هنرمندان نیز به دلیل برخی اتفاقات شیطنت کرده باشند، اما وظیفه مدیران ارشد تلویزیون این است که با تعامل، گفت و گو روی درد و دل آنها بنشینند و نگذارند این شکاف روز به روز جدی تر شود.

همه ما ایرانی ها خاطرات خوشی از سریال های خوب رضا عطاران در ذهن داریم که به راحتی فراموش نمی شوند و حتی در بازپخش این سریال ها بارها خندیده ایم. سال هاست که جشن ملی نوروز بایرام با خانواده معمولی ناگی و سریال پایتخت همراه بوده است. مردم با شوخی های سروش صحت و مهران غفوریان هم بازی کردند و همگی جزئی جدایی ناپذیر از خانواده بزرگ تلویزیون بودند و حیف است که کج سلیقگی و بی دیالوگی این خانواده بزرگ را روز به روز کوچکتر و کوچکتر کرد.

ادامه مطلب؛