«صائب» یکی از بزرگترین غزلسرایان شعر فارسی است

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ به گزارش صاحب نیوز؛ میرزا محمدعلی صائب از جمله شاعرانی است که اشعار او نه تنها در ایران، بلکه در عثمانی و هند نیز با استقبال خوبی مواجه شد. پیروانش با پای پیاده و پیاده از جاهای مختلف به دیدار او می آمدند; در تذکره های مختلفی از جمله سرو آزاد، داستان های خاقانی، نصرآبادی و کلام شاعران نیز از این شاعر نامی تقدیر شده است.

به مناسبت سالگرد بزرگداشت صائب گفت وگویی با اسحاق توگیانی استاد دانشگاه اصفهان داشته ایم که در ادامه می خوانید:

* حق با کیست؟

اسحاق توگیانی: میرزا محمدعلی صائب در سال 1000 هجری قمری در اصفهان متولد شد و در خانواده ای ثروتمند زندگی می کرد و پدرش از تاجران برجسته دوره صفویه بود. صائب اشعار بسیاری سروده است، از این رو بعدها به عنوان شاعر بسیاری از اشعار شناخته شد و به گفته کارشناسان وی در مجموع 60 تا 120 هزار بیت سروده است و بیشتر اشعار صائب تبریزی در قالب غزلیات سروده شده است. این شاعر اشعاری سروده است که به سبک اصفهانی یا هندی معروف است، در واقع این سبک در قرن یازدهم در میان شاعران رایج بوده و به همین دلیل به آن سبک هندی می گویند زیرا بیشتر شاعران آن زمان بخشی از زندگی خود را سپری کرده اند. گذرانده در سرزمین هند؛ به همین دلیل شعر فارسی در این عرصه رشد زیادی کرد و به دلایل خاص و سیاسی هند داغ ترین مرکز شعر فارسی در آن زمان بود و به همین دلیل شعر فارسی در این دوره به سبک هندی معروف شد.

چرا شاعران در قرن یازدهم به هند مهاجرت کردند؟

در قرن یازدهم که مصادف با دوران صفویه بود، روابط بسیار خوبی بین ایران و هند وجود داشت که ویژگی خاصی برای توسعه علم و هنر ایجاد کرد و در زمینه های مختلف از جمله فلسفه، علوم دینی پیشرفت بسیار خوبی داشتیم. ، فن آوری. ، فنی و مهندسی و علوم دیگر، اما از آنجایی که در دوره صفویه توجه چندانی به شعر و شعر نمی شد، شاعران فارسی زبان به هند رفتند و در آنجا پادشاهان هند از این شاعران استقبال کردند و به شعر فارسی توجه زیادی داشتند و شعر فارسی مایه افتخار است. آنها از حیاط خود خبر داشتند. شاعرانی چون کلیم گودسی و صائب این سبک را در اصفهان پایه گذاری کردند که تغییر نام یافت. این سبک از اصفهان نیز به این دلیل ارائه می شود که منشأ این سبک شعر در اصفهان است.

* وجه تمایز صائب چیست؟

در دوره شاعران پیشین مانند حکیم فردوسی، حکیم نظامی، حکیم سنای و امثال اینها لقب حکیم به معنای اشراف در علوم زمان خود را داشته اند. در زمان حیات این حکیمان، حکومت وقت برای شعر اهمیت زیادی قائل بود، چیزی که در دوره صفویه شاهد آن نیستیم و بیشتر شاعران دوره صفویه هیچ اطلاعی از علم، فرهنگ، هنر، تاریخ و سیاست نداشتند، اما صائب یکی از شاعرانی که با این حال در این دوره بود، اما با علوم توهین آمیز مانند عرفان، فرهنگ و هنر آشنا بود. محتوا و مضامین سبک شعر هندی با شعر کلاسیک فارسی مانند اشعار حافظ و فردوسی تفاوت زیادی دارد. این سبک دارای ویژگی های خاص خود مانند انحراف و فانتزی است. او در شعر فارسی از شگردها و شگردهای آدابی که به خوبی کشف شده بود استفاده کرد.

صائب در سال 1034 هجری قمری اصفهان را به مقصد هند ترک کرد و سپس به هرات و کابل رفت و با ظفرخان که خود شاعر بود دوست شد. ظفرخان صائب را به دربار شاه معرفی کرد و در آنجا اشعاری خواند. در سال 1042 هجری قمری صائب به اصفهان بازگشت و شاه عباس دوم صفوی به او منصب ملک الشعرایی داد. او در حال مرگ است. آرامگاه او در اصفهان از توابع لبنان است، جایی که در زمان حیاتش به تکیه میرزا صائب معروف بود. آرامگاه صائب در باغی در اصفهان در خیابانی به نام او قرار دارد.

انتهای پیام/