روز جدید احمد زیدآبادی در یادداشتی نوشت: این یک واقعیت است که آقای جاگریان در دفاع از سیاست و منافع کشورش سخنانی گفته است که برای ما ناخوشایند است، دلیل آن هم این است که اصل منافع و سیاست روسیه برای ما ناخوشایند است. از بسیاری جهات. این مشکل لزوماً به معنای دخالت لوان جاگاریان در امور داخلی ایران نیست.
وظیفه سفیر حفاظت از منافع دولت خود در کشور میزبان بر اساس استانداردهای شناخته شده دیپلماسی و حقوق بین الملل است. طبیعتا سفیر روسیه در تهران نیز از این قاعده مستثنی نیست.
بسیاری از ایرانیان نظر خوبی نسبت به روسیه ندارند و بخش بیشتری از آنها به ویژه با روابط نامتعادل با مسکو، همراه با بیزاری و خصومت نسبت به جهان غرب مخالف هستند. من نیز قاطعانه مخالف روابط نامتعادل با روسیه هستم و هرگونه رویکردی را که در قبال این کشور مانع توسعه همکاری با دیگر بلوک های قدرت جهانی شود، برای منافع ایران مضر می دانم.
در این میان به ویژه برخی از نوشته های رسانه های حکومتی و اظهارات برخی افراد ذی نفوذ در نهادهای رسمی در حمایت بی قید و شرط از سیاست کاخ کرملین که یادآور نوعی تسلیم در برابر قدرت بیگانه و تملق و چاپلوسی شدید است. تا آنجا که وابستگی سیاسی و امنیتی برای او موجه است، از هر نظر خطرناک و واقعاً تهدیدی نگران کننده برای استقلال کشور است.
ظاهراً چنین نگرانی های بحقی باعث حساسیت نسبت به اقدامات و سخنان سفیر روسیه در تهران از سوی فعالان عرصه های مختلف شده است. به نظر من این حساسیت در برخی موارد از حد منطقی و متعارف خود فراتر می رود، بنابراین به نظر می رسد برخی افراد اساسا مخالف روابط عادی و طبیعی با روسیه هستند و تک تک سخنان لووان جاگاریان در دفاع از سیاست خاص کشورش، دخالت در امور داخلی کشور است. امور به سختی تعبیر می کند و به سوی او می شتابد.
واقعیت این است که آقای جاگاریان در دفاع از سیاست و منافع کشورش حرف هایی می زند که برای ما ناخوشایند است و دلیل آن هم این است که اصل منافع و سیاست روسیه از بسیاری جهات برای ما ناخوشایند است. این مشکل لزوماً به معنای دخالت لوان جاگاریان در امور داخلی ایران نیست. شاید واقعاً چنین مداخلاتی در پشت صحنه وجود داشته باشد، اما هیچ یک از اظهارات رسمی وی تاکنون در رسانه ها منتشر نشده است. بر اساس موازین دیپلماتیک، این مداخله در امور داخلی ایران محسوب نمی شود و خارج از حیطه وظایف سفیر نیست.
در واقع جاگاریان سفیر کشور دیگری است و آنچه را که ما دوست داریم نمی گوید.
متأسفانه برخی از ما ایرانی ها وقتی در موقعیت دوستی یا دشمنی با کسی یا چیزی قرار می گیریم، اصرار داریم که آن را تا پایان مطلق دنبال کنیم. این سوال باعث شده است که جنبش های سیاسی و فکری جامعه ما بین عشق و نفرت مطلق در نوسان باشد. ما عموماً فراموش می کنیم که در هر موضوعی یک نقطه تعادل وجود دارد، اگر از طرف هر یک از طرفین نقض شود، عواقب زیانباری در پی خواهد داشت.