پیاده روی اربعین قدم به قدم در جاده وصل به محبوب

اربعین تقریباً یک ماه مانده بود، ساعت از نیمه شب گذشته بود و تلفن همراهم زنگ خورد. یکی از آشنایانم گفت: آیا نمی‌خواهی به کربلا بروی؟(ع) وارد حرم امن خدا شدم، زیرا فرمود: خداوند کربلا را حرم امن خود و قبر حسین (ع) برگزیده است. م.ا.) به باغی از باغ های بهشتی تبدیل شده است، مانند مسجد الحرام و این مسجد النبی است و مسافر می تواند نماز خود را تمام کند (کمال الزیارات).

در چهاردهم شهریور ماه 1401 با کاروان از شهر اصفهان خارج شدیم و چهار ساعت منتظر آمدن اتوبوس ماندیم و پس از تلاش بسیار بالاخره سوار ماشین شدیم و به سمت مرز مهران حرکت کردیم. معلوم می شود طبق برنامه قرار بود وقتی به مقصد رسیدیم مسیری را طی کنیم تا به نجف برسیم و بعد وارد شهر کربلا شویم.

از بدو ورود شاهد بی نظمی و بی کفایتی در بین مسئولان این منطقه بودیم اما در بین این همه بی نظمی شور و نشاط در بین مردم وجود دارد.

وارد شهر نجف شدیم، گلدسته‌های حرم شاه مردان حضرت علی (ع) از دور دیده می‌شد، انگار در خواب بودم و باورم نمی‌شد کسی را که از کودکی او را امیرالمومنین می‌گفتم زیارت کنم. ، لحظه به لحظه به نجف نزدیک می شدم. ، صدای تپش قلبم را شنیدم و بالاخره به محل امن خدا رسیدم.

با اینکه نزدیک به 26 ساعت در راه بودیم، به محض رسیدن به نجف، با شوق فراوان و با همان کوفتگی و خستگی راه، مشتاقانه به حرم حضرت علی (ع) رفتیم و با تمام عشق به زیارت آن رفتیم. فضای خاصی بود، در واقع من اینجا احساس آرامش می کردم.

زمان کم بود و مهلتی نداشتیم، باید در ساعت مقرر وارد شهر کربلا می شدیم و این باعث شد که نتوانیم آنطور که باید از این مکان مقدس و حرم شاه مردان بهره مند شویم.

در نیم روز قبر مولی متکین علی (ع) را زیارت کردیم، دو رکعت نماز در ایوان طلا خواندیم که زیبایی آن هر چشمی را برق می زد و از آن حضرت اجازه گرفتیم تا فرزندانش امام حسین (ع) و حضرت ابوالفضل (ع) را زیارت کنیم. ع ) و باز هم بار برداشتیم و راهی کربلا شدیم.

در تمام طول مسیر زمزمه لبیک یا حسین (ع) بر لبانم نقش می بست و لحظه به لحظه به ساعتم نگاه می کردم که منتظر رسیدن به حرم شش ضلعی اباعبدالله و سکائی در دشت کربلا بودم.

از نجف تا کربلا حدود 80 کیلومتر و در بین آنها 1460 تیر برق وجود دارد که این تیرها در فاصله 50 متری از یکدیگر قرار دارند و به غیر از انتقال برق، مصارف دیگری نیز دارند که مهمترین آنها علامت گذاری است. مسیر و تعیین کیلومترهای مختلف.

نام موکب را از دور شنیده بودم، قدم به قدم و عمود بر عمود عاشقان ابی عبدالله، به عبادت کنندگان این حضرت بدون کوچکترین برکت و با تمام عشقی که به این استاد، مهم ترین، داشتند. که تهیه غذا و نوشیدنی و اسکان بود.

موکبی که قرار بود مستقر شویم هنوز آماده نشده بود و در حسینیه ام البنین که نزدیک محل استقرار موکب بود ماندیم. آماده سازی موکب نزدیک به چهار روز طول کشید و در آنجا مستقر شدیم.

زائران زیادی از کشورهای مختلف جهان با فرهنگ ها و آداب و رسوم و زبان ها و چهره های مختلف در آستانه اربعین حسینی خود را به کربلا رساندند که امسال نیز اتفاق افتاد و به گفته استاندار کربلا، این استان میزبان زائران 80 کشور جهان بود. در ایام اربعین تعداد زائران امسال از 20 میلیون نفر فراتر رود.

خیل مشتاقان امام حسین (ع) وصف ناپذیر است و برای درک آن باید صحنه را از نزدیک دید.

زائران به صورت دسته جمعی و دسته جمعی برای رسیدن به پروردگار قدم می زدند، مهم ترین نکته ای که باید به آن توجه داشت شور و شوق وصف ناپذیر رسیدن به هدف بود، یعنی خستگی در این وادی اهمیتی نخواهد داشت.

عاشقان زائر از نماز صبح پیاده روی را آغاز کردند و تا پاسی از شب ادامه دادند تا زودتر به کربلا برسند و شب در یکی از موکب های موجود به استراحت پرداختند.

در طول مسیر پیاده روی، اوج عشق زائران و میزبانان به امام حسین (ع) مشهود و ملموس بود و شرکت کنندگان در راهپیمایی با حداقل امکانات و هر کدام با تمام توانایی های خود.
عشق به ارباب خود خدمت می کند.

در این مسیر افراد زیادی از نوزاد گرفته تا پیرمرد و پیرزن بودند که با تمام عشق این راه را برای وداع با امام حسین (ع) پیمودند.

قدم به قدم به حرم ساکی دشت کربلا و سیدالشهدا نزدیکتر می شدم، قلبم تندتر می زد، تاج طلایی حضرت عباس (ع) را از دور می دیدم، حس عجیبی بود اشک از چشمانم پر شد، آرامش تمام وجودم را پر کرد. دیگر احساس خستگی نمی کردم، لحظه به لحظه منتظر بودم با تمام عشق وارد بین الحرمین شوم. وقتی پا به این مکان مقدس گذاشتم نمی توانستم باور کنم که بالاخره به آرزوی دیرینه خود رسیدم و توانستم به زیارت حرم حضرت عباس (ع) و امام حسین (ع) مشرف شوم.