روز جدید برخی از خبرگزاری ها زمزمه می کنند که عارف خود را موظف به حضور مجدد در انتخابات می داند و احتمال دارد در صورت تصمیم اصلاح طلبان برای تحریم یا عدم حضور جدی در انتخابات، انتخابات را ترک کند.
من نمی‌خواهم کاندیدای شکست خورده باشم، هر ارتشی مردم را در آب نمک می‌خواباند تا در مواقع ضروری از آن استفاده کنند. فکر می کنم من از آن دسته افرادی هستم که در آب نمک می خوابند. بنابراین اکنون احساس وظیفه می کنم و می آیم.»
این جمله ای بود که محمدرضا عارف در سال 87 و در همان روزهایی که تلاش می کرد در سال 88 وارد گودال رقابت های انتخاباتی شود، مطرح کرد. انتخابات بدون حضور ایشان و البته با اختلاف برگزار شد.
اما چهار سال بعد، در انتخابات 92، عارف وارد گودال انتخابات شد تا شانس خود را برای ریاست جمهوری بیازماید. اما در دقیقه 90 با تصمیم بزرگان اصلاحات صحنه را ترک کرد. استعفای که از خودگذشتگی نامیده شد تاسف بار بود و او همچنان بزرگان و جریان اصلاحات را مقصر این تصمیم می داند و معتقد است که رای لازم برای ریاست جمهوری را داشته است.
عارف البته بعداً وارد مجلس شد تا بتواند در آنجا ریاست قدرت را بر عهده بگیرد. اما او تنها چهار سال به عنوان نماینده مجلس دوام آورد و شانسی برای رقابت با لاریجانی نداشت.
اما آیا رویای رئیس قدرت بودن از سر عارف افتاده است؟
عارف احساس وظیفه کرد
بر اساس برخی زمزمه ها، احساس وظیفه در عارف دوباره جوشیده و به همین دلیل خیلی زودتر فعالیت های کاندیداتوری را آغاز کرده است.
علی صوفی، فعال سیاسی اصلاح طلب و از وزرای دولت اصلاحات نیز در گفت و گو با خبرگزاری ایلنا، تصمیم عارف را بدون توجه به رای جبهه اصلاح طلبان اعلام کرد.
این خبر صوفیانه پس از آن منتشر شد که محمدرضا عارف در آخرین اظهارات خود بر حضور جدی خود در انتخابات تاکید کرد و گفت; «سیر اصلاحات همیشه با محدودیت‌های زیادی روبه‌رو بوده است و هرگز فرش قرمزی برای آن مسیر پهن نکرده‌اند. اما به دلیل محدودیت ها و فشارها نمی توانیم عقب نشینی کنیم و شاهد وخامت اوضاع کشور باشیم.»
وی تاکید کرد؛ ما راهی جز اتحاد و یکپارچگی در جریان اصلاحات نداریم، مشابه شرایطی که در دهه 1990 حاکم بود. نباید 90 دقیقه به مسائل مهم پیش روی کشور عمل کرد. ما اصلاحات را همراهی و هماهنگ خواهیم کرد و منتظر تصمیمات در آخرین لحظه نخواهیم بود.
علامت عارف به بزرگان برای اصلاح
این اظهارات عارف زنگ خطری بود به بزرگان و دیگر سران اصلاحات تا تکلیف خود را با انتخابات 1402 و 1404 روشن کنند.
در این میان سوالاتی پیرامون حضور عارف در انتخابات پیش رو وجود دارد.
بازگشت عارف به مجلس
برخی تحلیل ها حاکی از آن است که عارف به عنوان یک مدعی وارد میدان خواهد شد. البته این گمانه زنی تنها به انتخابات ریاست جمهوری محدود نمی شود و این احتمال وجود دارد که عارف به همراه تعدادی از رفقای سیاسی خود برای بازگشت به مجلس آماده می شود، به ویژه اینکه عملکرد مجلس یازدهم با انتقادات و نارضایتی نمایندگان فعلی در مجلس مواجه شده است. حوزه های انتخابیه هر روز بیشتر می شود و فرصت انتخاب وجود دارد.
آیا عارف همچنان مورد تایید شورای نگهبان است؟
برخی حدس و گمان ها، اما برعکس است. بر این اساس عارف که در سال 1391 به نفع حسن روحانی استعفا داد، همچنان آرزوی ریاست پاستور را در سر می پروراند و مقدمات کاندیداتوری خود را از سال 1393 آغاز کرد.
به گفته این مجموعه از تحلیلگران، عارف همچنان گزینه ای در آب شور نظام محسوب می شود، احتمال رد صلاحیت وی از سوی شورای نگهبان بعید به نظر می رسد و با این روحیه که شورای نگهبان شمشیر خود را به روی اصلاح طلبان باز کرده است، شاید. او می تواند به راحتی یک بلیط برای شرکت در مسابقات تهیه کند.
همین نکته به عارف فرصت می دهد تا در بازار خصوصی کاندیداهای اصلاح طلب برای انتخابات ریاست جمهوری به کاندیدای اصلی تبدیل شود.
آیا عارف مرد پشت صحنه سیاست است؟
اما احتمال سومی هم وجود دارد، عارف نمی‌خواهد رهبر تصمیم‌گیری اصلاحات شود. اگرچه او نتوانست به عنوان رهبر در پارلمان ظاهر شود. اما او بارها تاکید کرده است که در پشت صحنه فعال بوده و به دور از هیاهو برنامه های اصلاحی را دنبال کرده است.
شاید این بار تصمیم گرفته است که در پشت صحنه و در صف بزرگان اصلاح طلب بماند و به جای کاندیداتوری در انتخابات تصمیم گیرنده پشت صحنه باشد که در غیاب رئیس جمهور می تواند به شکست برای او منجر شود. رای دهندگان اصلاح طلب
البته این نقش را در مقطعی دیگر در شورای عالی سیاست اصلاحات دنبال کرد; اما حتی در آنجا نیز انتقادی نشان داد و با گلایه و عصبانیت این سمت را ترک کرد. به همین دلیل به نظر می رسد اگر عارف چنین تصمیمی بگیرد، اجرای آن آسان نخواهد بود.
آیا گره کور تاریخ عارف، اصلاحات و انتخابات در چند ماه آینده باز خواهد شد؟