چگونه افراط گرایی باعث معکوس شدن یک روند سیاسی می شود؟

تندروی اصلاح طلبان در مقاطع مختلف ضربات سنگینی به آنها وارد کرده است. عملکرد فوق العاده آنها در دوران حکومت دولت های هفتم و هشتم شرایط را برای ورود فردی با مختصات محمود احمدی نژاد که در راس جریان ضد اصلاحات کاملا مصمم بود به وجود آورد.

تندروی اصلاح طلبان در مجلس ششم منجر به ایجاد مجلس هفتم شد و این در حالی است که قبل و در جریان انتخابات شورای شهر دوم خبری از نظارت شورای نگهبان نبود و حتی افرادی از نهضت آزادی کاندیدای انتخابات بودند. اصلاح طلبان با شکست کامل مواجه شدند.

رادیکالیسم اصلاح طلبان در سال 1387 آنها را به جایی رساند که در سال 1381 چهره اصلاح طلبی مانند محمدرضا عارف که معاون اول دولت اصلاحات بود را کاملاً رد کردند و روی یکی از اعضای جامعه مبارز روحانیت و روحانیون شرط بندی کردند. رئیس راهپیمایی 23 جولای 2018 و حتی تئورسین آنها علناً گفتند که ما دنده های کلید روحانی هستیم، بنابراین امروز کارنامه ناکارآمدترین دولت پس از انقلاب به نام این جریان سیاسی و البته همان گره خورده است. عملکرد جنجالی در انتخابات خرداد 1400 اصلاح طلبان را نیز شکنجه کردند.

امروز هم در شرایطی که یکی از عوامل اصلی اغتشاشات سال 88 افراط گرایی را افزایش داد و ضد ایرانی ترین موضع را علیه منافع ملی گرفت، چهره های اصلی اصلاح طلب به جای جدا کردن خط خود از این مواضع تهاجمی، به سکوت و مماشات پرداختند. تا سیر قهقرایی این روند ادامه داشته باشد.

توصیه به چهره های معتدل اصلاح طلب این است که متن اخیر منتشر شده توسط عامل اغتشاشات 88 را بازخوانی کنند تا مشخص شود که ادعاهای وی در مورد سیاست های منطقه ای ایران، حزب الله لبنان، یمن، سوریه و امثال آن واقعاً درست نیست. با ادعای ابوبکر بغدادی متفاوت است.

البته در این میان عده ای اصرار به بی توجهی دارند و به همین دلیل با این بیانیه ضدایرانی از تقاضای تعیین مرز عصبانی می شوند. در عین حال، این یک اصل بدیهی است که وقتی فردی با یک جریان سیاسی همراه و مورد حمایت قرار می گیرد و در شرایطی که آن جریان سیاسی هنوز خود را از آن فرد متمایز نکرده است، دست به اقدام یا موضع ساختارشکنانه می زند، آن اقدام و موضع به نام آن جریان سیاسی نیز نوشته می شود، مگر اینکه آن جریان سیاسی با آن شخص و مواضع او هم مرز باشد.

حمیدرضا زارع

انتهای پیام/