روزنامه «هموطن».
عبدالمجید معادیها، وزیر پیشین معارف:
در حاشیه اعتراضات اخیر در کشور، یکی از موضوعاتی که خودنمایی می کند، تعاملات و اظهارنظرهای تعدادی از روحانیون در رابطه با جوانان است و برخی از جوانان واکنش منفی نسبت به روحانیت نشان می دهند. عبدالمجید معادی، وزیر اسبق آموزش و پرورش که سمت قاضی شرع را نیز در کارنامه کاری خود دارد، در گفت و گو با هموطنان خود معتقد است انباشت مسائل باعث انفجار در جامعه شده است و برای جلوگیری از این امر باید گفت وگو در این زمینه باز شود. کشور.
رابطه دین و سیاست را در شرایط کنونی کشور و با توجه به اتفاقات اخیر چگونه ارزیابی می کنید؟
به چنین سؤالی نمی توان به طور خلاصه پاسخ داد، زیرا یک سری سؤالات انباشته شده است که باید به موقع مطرح می شد، اما مورد غفلت قرار گرفت. جامعه سوالات روزمره دارد که باید به موقع به آنها پاسخ داده شود. وقتی این اتفاق نمی افتد و انباشته می شود، مانند فردی است که مدت زیادی بدهی خود را به تعویق انداخته و یک تعامل کلی ایجاد کرده است و می خواهد آن را در مدت کوتاهی جمع بندی کند. این غیرممکن است، ما کاستی هایی داشته ایم که نمی توانیم به سادگی وارد شویم که مقصر کیست، اما واقعیت این است که این اتفاق افتاد و مسائل جامعه مورد غفلت قرار گرفت و نتیجه این عقب ماندگی به نوعی خود را نشان داد و به نوعی شکل گرفت. از بیماری
با عنایت به اظهارنظرهای برخی تریبون ها و برخی روحانیون که بعضاً اتهاماتی را به برخی جوانان وارد می کند؛ آیا این نمی تواند بر تفکر مذهبی جوانان تأثیر بگذارد؟
ناهنجاری ها به دلیل تعدادی از عوامل رخ می دهد. فرض کنید بیمار در شرایط بسیار سختی عمل می کند و رفتار می کند و اطرافیان او را متهم می کنند که در یک سری کلماتی که رنج و درد نمی شناسد صحبت می کند. این مشکل اجتماعی ماست و وقتی با پدیده‌ای مواجه می‌شویم که نیاز به ریشه‌یابی و تحقیق دارد، به جای ریشه‌یابی اظهارنظرهای عجولانه می‌کنیم و این برمی‌گردد به رفتار نادرست ما در قبال همه معضلات اجتماعی و این یکی از آنهاست. نمی توان به صورت انبوه نظر داد و نمی توان به صورت کلی توضیح داد. خلاصه باید عادت کنیم که مواظب زبانمان باشیم، زبانمان را عجولانه تکان ندهیم و مراقب مسئولیت حرف هایمان باشیم. متأسفانه در جامعه ما به این نکته توجه نمی کنند که این زبان متحرک با سخنان نادرست می تواند زخمی به مردم و حتی دولت وارد کند که نمی توان پیش بینی کرد چه دردی به بار خواهد آورد. فقدان تقوای زبانی مشکل اصلی جامعه ماست و یک بیماری فراگیر است. بسیار نادر است که فردی را پیدا کنید که مسئولیت گفته های خود را بر عهده بگیرد.
با وضعیتی که در جامعه وجود دارد و بی اخلاقی هایی که گاهی مشاهده می شود; چه چشم اندازی را می توان برای جامعه ترسیم کرد؟
با این حال باید به آینده خوبی امیدوار بود و بدبین نبود. اگر کاری کنیم مجازاتش را می بینیم، خیلی خطرناک است. ما به منشایی اعتقاد داریم که می بخشد و می تواند بسیاری از جنایات را ببخشد. این امیدها به ما اجازه نمی دهد بگوییم این بیماری قطعا این نتیجه را به همراه خواهد داشت. ما به چیزهای دیگری نیز امیدواریم. امیدوارم جامعه و مردم ما با هر ظرفیتی که هستند از مسیر اشتباهی که رفته اند برگردند. باب توبه به روی همه باز است و امیدوارم قدر این فرصت را بدانیم و نگذاریم خشک و تر با هم بسوزد. احساس می کنم مدت زیادی را در هیاهو سپری کرده ایم و به جای حرف زدن، همه چیز را به سر و صدا واگذار کرده ایم، امیدوارم جامعه ما و افرادی که در اوج و فرود جامعه نقش دارند. آنها باید بدانند که ما از سر و صدا نتیجه نمی گیریم و نیاز به گفتگو داریم. باید اعتراف کنیم که به موقع گفتگو را باز نکردیم و بسیاری از مطالبی که باید در طول دهه ها گفته می شد، انباشته شده و اکنون در قالب انفجارهای خطرناک خود را نشان می دهد. امیدوارم به این نکته توجه کنیم و به جای سروصدا به دنبال دیالوگ باشیم.