اردوغان در سومین دوره ریاست جمهوری خود ممکن است تلاش بیشتری برای اجرای طرح موسوم به “کریدور زنگزور” برای تحکیم نقش ترکیه در قفقاز، رسیدن به دریای خزر و تقویت روابط با کشورهای ترکیه در آسیای مرکزی انجام دهد. این امر مستلزم عادی سازی روابط با ارمنستان، مدیریت تنش با ایران و ادامه گفت وگو با روسیه است. در مورد چین، اردوغان تا حد زیادی از انتقاد از رفتار پکن با جامعه اویغور خودداری کرده و چشم انداز پیوستن ترکیه به سازمان همکاری شانگهای به رهبری روسیه و چین را مطرح کرده است. علیرغم احتیاط پکن، ممکن است برای روابط نزدیکتر با شرق تلاش کند.
به گزارش المانیتور، رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه پس از پیروزی در دور دوم انتخابات روز یکشنبه وارد سومین دهه ریاست‌جمهوری خود می‌شود که با انبوهی از مسائل سیاست خارجی مواجه است. اردوغان برای دنبال کردن راهبردی که او را در انتخابات به ارمغان آورد و به رویای خود برای به جا گذاشتن میراث دست یابد، باید مفهوم “ترکیه قوی” را در سیاست خارجی حفظ و تقویت کند.
در ادامه این مقاله آمده است: عادی سازی روابط با سوریه چالش برانگیزترین مورد سیاست خارجی ترکیه و مستلزم اتخاذ تصمیمات دشوار است. بازگشت آوارگان سوری، چه اجباری و چه داوطلبانه، یکی از موضوعات مهم در جریان مبارزات انتخاباتی بود. هر گونه پیشرفت در این موضوع نه تنها به آشتی با دمشق، بلکه به فراهم کردن شرایط زندگی برای پناهندگانی که به کشورشان باز می گردند نیز بستگی دارد. توافق ترکیه و سوریه به تنهایی نمی تواند راه را برای بهبود هموار کند. ایرادات آمریکا و اروپا نیز باید حل شود.
در اوایل ماه جاری، ترکیه و سوریه در نشست چهارجانبه با حضور روسیه و ایران در مسکو توافق کردند به گفت وگوها برای عادی سازی روابط ادامه دهند. با این حال دمشق بر این باور است که خروج نیروهای ترکیه از سوریه پیش نیاز هر گونه دیدار بین رهبران دو کشور است.
خروج فوری از سوریه وجود ندارد
بعید است اردوغان خروج از سوریه را بدون سرکوب دولت خودمختاری که بالفعل بر شمال سوریه حکومت می کند و رهبری آن در دست گروه های کردی است که آنکارا آنها را تروریست می داند، آغاز کند. او ائتلاف انتخاباتی خود را بر اساس تعهد به مبارزه قاطع با تروریسم بنا کرد و همچنان به شرکای ملی گرا خود برای داشتن اکثریت در پارلمان تکیه می کند.
علاوه بر این، بعید است اردوغان با انحلال ارتش آزاد سوریه (یک گروه شورشی مسلح تحت حمایت ترکیه) یا تغییر وضعیت در ادلب، جایی که گروه جهادی در آن حضور دارد، به آنچه می‌خواهد بر سر میز مذاکره دست یابد. [تروریستی]اجازه دهید موافق باشیم، تحت سلطه یک «سرمقاله ساختگی» است.
در حالی که حمایت ایالات متحده از نیروهای سوریه دموکراتیک به رهبری کردها (SDF) همچنان عاملی تحریک کننده در روابط آنکارا با واشنگتن است، ترکیه اکنون باید عامل مهم دیگری را در نظر بگیرد: جهان عرب شروع به بهبود روابط با دمشق کرده و به دنبال پایان دادن به حضور نظامی است. ترکیه و محدود کردن نفوذ ایران در سوریه. اتحادیه عرب پس از پذیرش مجدد سوریه در اوایل ماه جاری، در بیانیه ای مشترک در 19 مه، تلویحاً ترکیه و ایران را محکوم کرد و آنها را “مداخله های خارجی” و “حمایت از گروه های مسلح و شبه نظامیان” در کشورهای عربی خواند. رد.
تعامل مجدد اعراب با دمشق می تواند دست دمشق را در مذاکرات عادی سازی روابط با آنکارا تقویت کند. منابع کرد به المانیتور گفتند که عربستان سعودی و امارات متحده عربی با تایید ضمنی ایالات متحده، دمشق را تشویق کردند تا “نیروهای دموکراتیک سوریه” را در ارتش سوریه به عنوان بخشی از تلاش ها برای کاهش نفوذ ایران در سوریه ادغام کند. چنین اقداماتی با منافع آنکارا نیز در تضاد است.
برخی از ناظران بر این باورند که اردوغان به دنبال این است که خود را به عنوان یک رهبر ملی فراحزبی به سبک مصطفی کمال آتاتورک، پدر بنیانگذار ترکیه، در مرحله پایانی زندگی سیاسی او تثبیت کند. چنین آرزوهایی او را وادار می کند که تنوع و تنوع را در کشور بپذیرد، اما ممکن است برای ترسیم این تصویر از خود که مفهوم “ترکیه قوی” را تقویت می کند، به ماجراجویی و قمار نیز بپردازد.
استراتژی هایی که اردوغان برای تحکیم ائتلاف انتخاباتی خود دنبال می کند بر اساس روایت “ترکیه قوی” است. ترکیه که در حال مبارزه با تروریسم است، صنعت نظامی خود از جمله پهپادهای نظامی را توسعه داد، اولین خودروی برقی خود را تولید کرد، منابع انرژی را در آب های دریای سیاه کشف کرد و با کمک به آذربایجان، قدرت خود را در شرق مدیترانه افزایش داد و برای بازپس گیری اراضی از ارمنستان. . او در قفقاز بازیساز شد، سازمان کشورهای ترک را رهبری کرد، برای حفظ منافع خود با ناتو و اتحادیه اروپا مقابله کرد، یونان را در جای خود قرار داد و استقلال استراتژیک خود را اثبات کرد، او میانجیگری روسیه و غرب در جنگ بود. در اوکراین. اردوغان با برانگیختن و تقویت غرور ملی، دامن زدن به ترس از تهدیدات امنیت ملی و “شیطان ساختن” مخالفان خود، توانسته است از پیامدهای نابسامانی اقتصادی ترکیه، واکنش ناکافی دولتش به زلزله های فوریه و اتهامات گسترده فساد جلوگیری کند. تاوان این وضعیت را بپردازد. این نقشه راه حکم می کند که ناسیونالیسم، پیروزی و حاکمیت در سیاست خارجی آن باید ادامه یابد.
تلاش اردوغان برای نهادینه کردن چرخش اقتدارگرایانه خود با مخالفت مردمی روبرو شد و این مخالفان مردمی انتخابات ریاست جمهوری را به دور دوم کشاند، اما بعید است که او را به مسیر دموکراتیک بازگرداند. هر گونه تصمیم برای تبعیت از احکام دادگاه حقوق بشر اروپا و آزادی تعداد زیادی از زندانیان سیاسی یک شگفتی بزرگ خواهد بود.
عضویت در اتحادیه اروپا یک چشم انداز دور است
از سرگیری مذاکرات عضویت ترکیه با اتحادیه اروپا نیز دورنما به نظر می رسد زیرا مستلزم معجزه است، معجزه بازگشت اردوغان به اعتدال، حاکمیت قانون و هنجارهای دموکراتیک. با این حال، چشم‌انداز اقتصادی رو به وخامت ترکیه، که با بحران ارزی نگران‌کننده برجسته شده است، خواستار ادامه همکاری با اتحادیه اروپا است. جریان سرمایه گذاری خارجی به ترکیه در بحبوحه سیاست های اقتصادی بحث برانگیز اردوغان متوقف شده است و ذخایر خارجی بانک مرکزی به شدت کاهش یافته است.
عمل گرایی اردوغان حکم می کند که ترکیه از موقعیت خود در ناتو و شراکت با اتحادیه اروپا نهایت استفاده را ببرد. او که از بازی دوگانه خود با روسیه و غرب سود برده است، بعید است که این سیاست را کنار بگذارد. اردوغان همچنین نمی‌خواهد ژست‌های اقتصادی ولادیمیر پوتین در آستانه انتخابات ترکیه، از جمله موافقت مسکو برای تعویق پرداخت واردات گاز ترکیه را بر هم بزند. پوتین در 17 می با تمدید قرارداد غلات اوکراین که با میانجیگری رئیس جمهور ترکیه انجام شد موافقت کرد و به اردوغان اعتبار سیاسی بیشتری داد. منافع اقتصادی که مهمترین آنها نیروگاه اتمی روسیه و تجارت گاز و غلات و همچنین ادامه گفت وگو در مورد سوریه و اوکراین است، به تقویت روابط دوجانبه کمک خواهد کرد.
با توجه به اهمیتی که اردوغان برای منابع انرژی در شرق مدیترانه قائل است، بعید است تنش ها با یونان متحد ناتو و بخش یونانی قبرس کاهش یابد. اما علیرغم درگیری های مکرر آنکارا با شرکای غربی خود، پیش بینی قطع شدن روابط ترکیه و ناتو موجه نیست. با موافقت با پیوستن فنلاند به ناتو در ماه مارس، آنکارا می‌تواند راه را برای پیوستن سوئد به نشست ناتو در ماه جولای هموار کند. با این حال، حذف سامانه دفاع هوایی اس-400 روسیه غیرممکن به نظر می رسد، در حالی که رابطه آنکارا با مسکو همچنان استراتژیک است.
اردوغان در سومین دوره ریاست جمهوری خود ممکن است تلاش بیشتری برای اجرای طرح موسوم به “کریدور زنگزور” برای تحکیم نقش ترکیه در قفقاز، رسیدن به دریای خزر و تقویت روابط با کشورهای ترکیه در آسیای مرکزی انجام دهد. این امر مستلزم عادی سازی روابط با ارمنستان، مدیریت تنش با ایران و ادامه گفت وگو با روسیه است.
در مورد چین، اردوغان تا حد زیادی از انتقاد از رفتار پکن با جامعه اویغور خودداری کرده و چشم انداز پیوستن ترکیه به سازمان همکاری شانگهای به رهبری روسیه و چین را مطرح کرده است. علیرغم احتیاط پکن، ممکن است برای روابط نزدیکتر با شرق تلاش کند.
همانطور که متیو برایزا معاون وزیر خارجه سابق آمریکا اخیرا در روزنامه نیو عرب اظهار داشت، نقش ترکیه به عنوان پل ارتباطی غرب و شرق ادامه خواهد داشت، اما ممکن است تمرکز آنکارا اکنون به “تقویت روابط با شرق و حفظ فاصله” تغییر کند. به غرب، یعنی آمریکا و اروپا روی آورید.