روز جدید «ادبیات آشتی» یکی از راهکارهایی است که می تواند به شهروندان بفهماند که دولت در ناآرامی های اخیر صدای آنها را شنیده و می خواهد مطالبات آنها را برای بهبود وضعیت کنونی کشور بررسی کند. این در حالی است که برخی از مسئولان و فعالان سیاسی تلاش می کنند بین شهروندان معترض و نزدیکان نظام به هم بیندازند. چنین نگاهی نه تنها باعث تفرقه بین مردم می شود، بلکه آنچه را که شکاف بین دولت و مردم نامیده می شود افزایش می دهد. مجبانیه معتقد است: برای بهتر شدن فاصله مردم با دولت لازم است مسئولان ادبیات تحریک آمیز خود را کنار بگذارند و با ادبیات آشتی جویانه با مردم صحبت کنند. گفتگوی ما با این فعال سیاسی را در زیر می خوانید.
اعتراض بهترین بهانه برای اتحاد در جامعه است
رسول متیب نیا، فعال سیاسی اصلاح طلب با تاکید بر اینکه مسئولان باید ادبیات آشتی جویانه را جایگزین ادبیات تحریک آمیز کنند و بین خودی ها و غیر خودی ها فاصله ایجاد نکنند، به خبرنگار آرمان موزور گفت: همواره تاکید شده که مسئولان نظام ته. آنها باید با عشق و محبت با شهروندان صحبت کنند، حتی با شهروندانی که برای اعتراض به خیابان ها می آیند. حتی در میدان نیز افرادی که به نوعی در اعتراضات شرکت کرده و تخلفی انجام داده اند باید بخشیده شوند و به جامعه بازگردانده شوند. در این صورت باید بین افرادی که چه در داخل و چه در خارج از کشور خودسرباز هستند که وطن برایشان مهم نیست و نباید به آنها به یک چشم نگاه کرد، مرز کشید. باید بگوییم که اکثریت ایرانیان وطن پرست و عاشق کشورشان با نظام جمهوری اسلامی مشکلی ندارند. در واقع می خواهند خود را برای توسعه کشور و همسان سازی با کشورهای موفق معرفی کنند. اگر در این زمینه اعتراضی دارند باید به آنها به عنوان یک فرصت نگاه کرد زیرا بدون هیچ چشمداشتی به آینده کشور می اندیشند. این فعال سیاسی در همین راستا ادامه می دهد: مرز گذاشتن بین افراد معترض و افرادی که نزدیک به قدرت محسوب می شوند، کار بسیار اشتباهی است. در ایران مذاهب، دیدگاه های سیاسی و اجتماعی متفاوتی وجود دارد و باید بگوییم که این تفکرات ایران را ساخته است. از این رو لازم است برای جمع آوری این افکار اقدام کنند و با ادبیات تند و تحریک آمیز سعی در ایجاد مرز بین عوام و حزب گرایان نداشته باشند. زیرا نظام و حکومت موظف به خدمت به همه مردم با هر سیاسی، مذهبی، اقتصادی، اجتماعی و غیره است. نگاه می کنند و باید این مشکل را در عمل نشان دهند و صرفاً چتر محافظ خود را بالای سر نزدیکان خود نبرند. متبانی به بهانه ای که می تواند جامعه را به هم نزدیک کند، ادامه می دهد: «باید اعتراضات را بهانه کنیم و بعد صدای معترضان را بشنویم تا جامعه را جمع کنیم، نه اینکه جامعه را مجبور کنیم دو دستی فشار بیاوریم. کشورهای دیگر نه تنها تظاهرات را تهدیدی برای جامعه نمی دانند، بلکه با در اختیار گذاشتن مکان هایی، شهروندان را مجبور به ترک خانه های خود برای اعتراض می کنند. در ایران چنین توجیهاتی وجود دارد اما به این پتانسیل توجه کافی نشده است. معرفی مردم به عنوان خودی و غیرخودی تنها به بحث و جدل دامن می زند و به هیچ چیز دیگری نمی رسد. از حاکمان می خواهیم برای وحدت جامعه و کاهش فاصله مردم و حکومت، مخالفان را زیر چتر خود قرار دهند».
وی با تاکید بر آموزه های دینی که باید در دستور کار مسئولان قرار گیرد، گفت: هر چه مسئولان با ادبیاتی نرم و سازش جویانه با مردم صحبت کنند، برای ملت جذابیت بیشتری خواهد داشت و می تواند باعث اتحاد مخالفان و موافقان شود. وی ادامه داد: اگر ملت و جامعه متحد داشته باشیم به راحتی می توانیم از چالش های سیاست خارجی و داخلی عبور کنیم وگرنه اگر با ادبیات تند و تحریک آمیز با ملت صحبت کنیم قطعا نیروهای مردمی وطن دوست را از دست خواهیم داد. باید نگاهی دوراندیشانه به جامعه داشته باشیم تا در آینده چالش ها و اتفاقات موجب شادی دشمنان و از بین بردن وحدت ملی نشود.
بازگرداندن معترضان به جامعه با ادبیات آشتی جویانه
ناصر ایمانی، فعال سیاسی اصولگرا و منتقد ادبیات که در جامعه اجتماعی و سیاسی ایران نهادینه شده و یکی از عوامل اعتراضات اخیر به شمار می رود، در گفتگو با خبرنگار آرمان امروز گفت: اساسا یکی از عواملی که جرقه های اعتراضی را برانگیخت، خشونت و … اغتشاشات اخیر نوعی ادبیات است که در سال های اخیر در کشور حاکم شده است و به نوعی می توان آن را عامل ایجاد فضای تهاجمی کنونی دانست. همان ادبیاتی که در اعتراضات کنونی و… می بینیم و در شعارها و سخنرانی های خود از ادبیات خام و زشت استفاده می کنند، برگرفته از ادبیات محافل سیاسی و اجتماعی است و در این مورد نیاز به بازنگری اساسی داریم. «نه تنها ادبیات مبتذل را در کوچه و خیابان و از زبان برخی کارمندان می شنویم، بلکه در برخورد با مشتریان، دانشگاه ها، مدارس و… این نوع ادبیات به عرف تبدیل شده است. این فعال سیاسی اصولگرا در این خصوص ادامه می دهد: یکی از راه هایی که مسئولان و دولت می توانند با معترضان و حتی اغتشاشگران برخورد مناسبی داشته باشند و آنها را جلب کنند، استفاده از ادبیات آشتی جویانه با عشق و علاقه است. معترضان و دشمنان داخلی و خارجی نباید با یک چوب بجنگند. اگر قرار است با ادبیات تند با دشمنان در مورد معترضان و حتی معاندین که به نوعی منحرف شده اند صحبت کنیم، باید با ادبیاتی جذاب صحبت کنیم تا از ایران و انقلاب دور نشوند و به آغوش جامعه بازگردند و کشور.”
منبع: آرماند تودی