عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: مقایسه دولت فعلی با دولت اول روحانی را کنار می گذاریم، اما مقایسه آن با دولت دوم روحانی یا حداقل 3 سال اخیر این دولت از جنبه های مختلف جالب خواهد بود. هدف اصلی یافتن درکی از امکانات و نتایج کار دو دولت است.
آن به شرح زیر است؛
تحریم ها؛ دولت روحانی تا 5 روز مانده به پایان کار خود با شدیدترین تحریم ها از سوی ترامپ مواجه بود. تحریمی که مقامات دولتی می گویند با تحریم دوران اوباما همخوانی ندارد. در دوره اوباما حتی به کشورهای ثالث یاد می دادند که چگونه تحریم را دور بزنند تا فشارها بیشتر نشود، اما در دوره ترامپ اینطور نبود و به همین دلیل فروش نفت گاهی به 300 هزار بشکه در روز می رسید. از ابتدای فوریه 2019 و با آمدن بایدن، تحریم ها نسبتاً کاهش یافت تا زمینه برای توافق فراهم شود و این امر تاکنون ادامه دارد. بنابراین وضعیت تحریم بین دو دولت به نفع دولت فعلی است. البته افزایش قیمت نفت نیز وجود دارد که این دولت نیز از آن سود می برد.
ویروس کرونا؛ صرف نظر از اینکه چه دولتی واکسن را معرفی کرده است، مشخص است که دولت روحانی مانند همه دولت های دنیا حداقل 15 ماه درگیر کرونا بوده و ایران نیز چند ماه دیگر درگیر آن بوده است. اما تقریباً به جز تعداد کمی، همه ایالت‌ها از سال گذشته عادی شده‌اند که برای اقتصاد خوب بوده است. این هم به نفع دولت فعلی است.
رویدادهای طبیعی؛ در چند سال گذشته دولت روحانی دو حادثه زلزله کرمانشاه و سیل سراسری رخ داد که هر دو مشکلات زیادی را برای این دولت به همراه داشت.
رویدادهای سیاسی و امنیتی؛ در دولت روحانی شدیدتر بود، اعتراضات سال های 1396 و 1398، دشت اوکراین، ترور سردار سلیمانی، درگیری با آمریکا. شلیک پهپادها و موشک ها به پایگاه هوایی و … همه در دولت روحانی اتفاق افتاده است که از نظر بافتی کفه ترازو را به نفع دولت فعلی منحرف می کند.
البته اخیراً اعتراضاتی وجود داشته است، اما از آنجایی که این اعتراضات مدنی بوده و عموماً با وضعیت مخربی که در سال‌های 2016 و 2018 شاهد آن بودیم، فاصله داشت، پس وضعیت به نفع دولت فعلی است.
رفاقت ساختاری؛ همکاری و هماهنگی کامل همه نهادهای رسمی با دولت تضمین شد. مجلس، قوه قضائیه، نهادهای دیگر و از همه جالبتر – رسانه های رسمی و رسانه های دولتی که در دولت قبل با آنها مبارزه می کردند و اکنون از آن حمایت می کنند. پس این نیز به نفع دولت کنونی است و هیچ مانعی از سوی دولت و مردم و جامعه برای پیشبرد برنامه های خود وجود نداشته است.
تفاوت مهم دیگر در نحوه انتخاب دو دولت است که در سال 1395 روحانی در یکی از پرشورترین انتخابات پس از انقلاب به قدرت رسید و دولت جدید ضعیف ترین مراسم انتخابات را در مصدر کار دنبال کرد.
در مجموع پیشینه دو دولت در اکثر شاخص ها به نفع دولت فعلی است که در نتیجه انتظار می رود در این شرایط عملکرد بهتری داشته باشد، اما واقعیت خلاف این را نشان می دهد، تقریباً در همه موارد ناموفق تر بوده است. ، نه تنها در 18 ماه گذشته، بلکه در آینده نیز وضعیت بدتر از آنچه هست خواهد بود، اگرچه همه ما می خواهیم وضعیت بهتر شود، اما آرزوی ما یک چیز است، چیزی که در عمل اتفاق می افتد.