اما راهبردهایی وجود دارد که گاه آشکارا پذیرفته شده و گاه در بحث های سیاست داخلی و اتاق های فکر زیر سوال رفته و شکست خورده تلقی می شود. اگر آمریکا واقعاً می‌خواهد موانع را از بین ببرد، وقت آن است که در مورد اینکه چه کاری نباید انجام شود اجماع کنیم.
اول وقت آن است که همه حمایت ها را از (منافقین) برداشته شود. در بهترین حالت، این گروه یک فرقه ترسناک است. و در بدترین حالت یک گروه تروریستی است. چیزی که نیست و هرگز نبوده است مردمی یا دموکراتیک است. رهبر این گروه نزدیک ترین چیزی است که ایرانی ها به هکر فقید آمریکایی و نظریه پرداز توطئه لیندون لاروش دارند. شاید ایرانیان مقیم ایران با خیلی چیزها موافق نباشند، اما از (سازمان مناقین) بر اساس فعالیت های تروریستی و اتحادش با صدام حسین متنفرند.
اینکه این گروه گاهی اطلاعاتی را افشا می کند، معیاری برای سنجش نفوذ آن در نظام ایران نیست. لذا باید گفت:
-آ؛ اطلاعات اغلب اشتباه است.
– ب حتی اگر درست باشد، فقط نشان می‌دهد که چگونه اسرائیلی‌ها، سعودی‌ها یا حتی شاید سیا از این گروه برای جاسازی اطلاعات در مورد مردم ایران استفاده می‌کنند تا اثر انگشت واقعی کسانی که این اطلاعات را جمع‌آوری کرده‌اند فاش نشود.
دوم، هر گونه تقسیم ایران بر اساس خطوط قومی را فراموش کنید. ایران کشوری از نظر قومیتی متنوع است: فارس، آذری، کرد، عرب، بلوچ، لر و غیره. اما این بدان معنا نیست که آنها می توانند از هم جدا شوند. در حالی که بسیاری از دولت‌ها در قرن نوزدهم یا بیستم در مقابل پس‌زمینه قوم‌گرایی پدید آمدند، هویت دولت پارس به هزاران سال قبل از آن بازمی‌گردد.
تلاش ها برای دامن زدن به تجزیه طلبی قومی در ایران توسط شوروی پس از جنگ جهانی دوم یا عراق در سال 1979 با شکست مواجه شد. اتفاقاً در هر مورد واکنش‌ها به اتحاد قوی‌تر ایرانیان منجر شد. تبریز را در نظر بگیرید: ممکن است از لحاظ قومیتی آذری باشد، ورود ایران به جامعه جهانی به معنای به دست آوردن قلب ایرانیان از هر قومیت و مذاهب است، نه اینکه به آنها علامت دهد که هدف نابودی ایران است.
واشنگتن اگزمینر در پایان می نویسد: هیچ فرمول جادویی برای حل اختلافات با ایران وجود ندارد، هیچ راه میانبری وجود ندارد. ترک توهمات و عاقل بودن با ایرانیان بهترین و شاید تنها راه حل است.