سعید لیلاز، تحلیلگر اقتصادی و سیاسی در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: بد نیست در ابتدای این یادداشت تاکید کنم که آقای مهدی بیک را فقط تلفنی می شناسم و تا به حال ملاقات حضوری نداشته ایم.
آن به شرح زیر است؛
ارتباط تلفنی ایشان برای گفتگو و مصاحبه با موضوعات سیاسی بود و در این مکالمات تلفنی که به ندرت به مصاحبه منتهی می شود، همواره کوشا، پیگیر و مؤدب بود و چنین تصویری از ایشان در ذهن من نقش بسته است. یکی از خصلت‌های رایج و بد رسانه‌ها در ایران این است که سعی می‌کنند حرف‌ها را در دهان مصاحبه‌شوندگان بگذارند (که رفتار بسیار بدی است و روزنامه‌نگار را بی‌طرف می‌کند) که آقای بیک مطلقاً این ویژگی را نداشت. نکته دیگر در مورد او زمان بندی اش بود که متاسفانه هنوز در رسانه ها کم دیده می شود، اما هر چه گفتم الان شرایط مصاحبه را ندارم و باید سه هفته دیگر با من تماس بگیرید، دقیقا همان را درست کرد. زمان و مرتب با من تماس گرفت. با اینکه شماره او را ذخیره نکردم اما می دانستم.
بنابراین برداشت من از این تماس‌ها این بود که آقای بک را فردی دلسوز، حرفه‌ای و آگاه می‌دانم، اما از رویه فعلی دستگیری افراد دلسوز، حرفه‌ای و دغدغه‌مند بسیار متاسفم. من نمی دانم که آقای بیک گامی بر خلاف منافع ملی بردارد و به دور از تدبیر است که دولتی با ورزشکاران، سرگرمی ها و روزنامه نگارانی مانند آقای بیک در دولت خود دخالت کند.
اگر کسی با خارجی ها ارتباط داشته باشد، داستان متفاوت است و آن شخص حاضر است هزینه کند، اما من در مورد آقای بیک و برخی از بازداشت شدگان اینطور فکر نمی کنم. نوع جلسات قبل و بعد از این موقعیت ها نشان می دهد که دولت دستگیری ها را ساده نمی بیند. نمی دانم دستگیری آقای تاج زاده و بسیاری از دوستانی که در نهایت از خویشتن داری صحبت می کنند چه فایده و منطقی می تواند داشته باشد و شما موافق یا مخالف آن هستید؟!
این روزها می توان آنچنان ریشخندهایی را در خیابان دید که از شنیدن یا خواندن آن خجالت می کشد، اما نیروهای امنیتی افرادی مانند آقای بیک و جلایی پور را دستگیر می کنند! فراموش نکنیم که وقتی دایک هایی مثل آقای موسوی و خاتمی را کنار بگذاریم، فضا برای مریم رجوی و اعضای سیرک سیاسی باز می شود که ائتلاف کنند و فضا را تصاحب کنند. این فضا را برای خارجی ها باز می کند. واقعا جای تاسف است که یک روزنامه نگار دلسوز، استاد منتقد، تحلیلگر مستقل و غیره را به زندان بیاندازیم و اگر نگوییم دولت عمدا می خواهد فضا را برای خارجی ها و غیرسیاسی ها فراهم کند، منطقی نیست. از محمد حنیف نژاد و بیژن جزنی به سعید حجاریان و عباس عبدی رسیدیم و حالا گلشیفته و کریمی و… نمی دانم که آیا این عمدی است یا نه، اما می دانم که نتیجه این است که همه رویدادهای خارج از کشور را ردیابی کنیم. این کاهش مشکلات تا این حد نتیجه ای برای آینده کشور نخواهد داشت و ممکن است فضایی فراتر از عقلانیت ایجاد کند. امیدوارم مردم دلسوز و دلواپس کشور هر چه زودتر رها شوند و زمینه فعالیت آنها فراهم شود.