مشکل «عبدالباقی» نیست، «عبدالباقی» است.

عبدالبکی یک شخص نیست، یک پدیده است. او «معلول» است نه «علت»! دلیل نیز مکان دیگری است که پدیده هایی مانند آن را پدید می آورد. مشکل عبدالبکی پروری است. مشکل سازوکار فسادی است که «نوع عبدالباقی» را ایجاد می کند. اجازه دهید «شکل عبدالباقی» را تعریف کنم: عبدالباقی کسانی هستند که به دلیل کمبودهای ساختاری می توانند برای تداوم حرص و طمع خود صرف نظر از آسیبی که به آن وارد می کند، معاشرت، تظاهر و وفاداری به سیاستمداران و مسئولان داشته باشند. به دیگران.

اگر کلان شهر سقوط نمی کرد، امکان نداشت کسی از پلیدی عبدالبکی باخبر شود. مانند عبدالباقیه دیگر، همه در گوشه ای سفره چیده اند و با ریا و باندبازی برای خود قصرهای اجاره ای و برای دیگران بدبختی و بدبختی می سازند. بله عبدالبکی از کار افتاده است.

هزاران نفر از افرادی که این متن را می خوانند بهتر از هرکسی می دانند که در تعقیب بدیهی ترین چیزهای زندگی خود، که فقط نوک کوه یخ است، با چه میزان رشوه، فساد و باندبازی روبرو هستند. این اساس فساد است و ریشه آن مشکلات حاکمیتی است. مدیریت ارشد کشور نیاز به شفاف سازی دارد و راه روشن شدن آن پذیرش تنوع و تکثر برای کاهش شبکه سازی و حریم خصوصی عبدالبکیه و کاهش احتمال فساد از طریق کنترل متقابل احزاب است. ایران قفل است، دروازه ها بسته است و کسانی که از این موقعیت سوء استفاده می کنند در چنین مواردی از فردی مثل عبدالبکی دفاع می کنند. همان مقدار شفافیت واقعی – بدون رادیو! ما هم مدیون فضای مجازی هستیم.

تب علت نیست، علت آن است. وقتی فردی تب دارد، بدنش عفونی می شود. دمای بدن آلوده را نمی توان با اسکراب سرد و حوله کاهش داد. درد فقط حواس را غیرفعال می کند و وضعیت را بدتر می کند. عبدالباقی با جمشید بسم الله و سلاطینی که قبلا اعدام یا مجازات شده اند فرقی ندارد. این بیمار با چاقوی جراحی نمی تواند بایستد! لگن و حوله را جمع کنید …